Η ευχάριστη έκπληξη της Δρέσδης

Αυτό το άρθρο διαβάζεται καλύτερα ακούγοντας

Από το τέλος προς την αρχή. Μετά από πέντε μέρες παραμονής στη Δρέσδη, συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερο πόσο με ενοχλεί η κατάσταση στην Ελλάδα. Όταν αποφάσισα τελικά να σας γράψω, σκεφτόμουν να περιγράψω το ταξίδι μου και όχι να συγκρίνω τις δύο χώρες (Γερμανία – Ελλάδα) ή τις δύο πόλεις (Δρέσδη – Θεσσαλονίκη/Αθήνα), αλλά δεν τα κατάφερα.

Από την αρχή προς το τέλος. Εκεί πάνω σε ένα ψυχολογικό λύγισμα, φτάνει η μέρα. Μία από τις καλύτερες μου φίλες βρίσκεται εκεί για Erasmus (ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών). Το χαμόγελο έρχεται και ξεκινάμε. Το ταξίδι μου είναι κάπως ανορθόδοξο και κουραστικό, μιας και τα εισιτήρια για Βερολίνο είναι πανάκριβα. Έτσι, από Αθήνα πετάω για Βιέννη μέσω Ζυρίχης, πηγαίνω με λεωφορείο στην Μπρατισλάβα να συναντήσω μια άλλη φίλη μας, και παίρνουμε μαζί το τρένο για Δρέσδη. Δηλαδή, συνολικά σε έξι μέρες πέρασα από έξι χώρες. Όμορφα. Σχεδόν επτά ώρες διαδρομή μέσα από εντυπωσιακά φυσικά τοπία, παρέα με πολλά διαφορετικά πρόσωπα από όλον τον κόσμο. Ένας κύριος μπροστά μας είναι από την Ταιβάν. Φυσικά εκείνος πέρασε και από τον έλεγχο διαβατηρίων της αστυνομίας, η παρουσία της οποίας ήταν εμφανής σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού. Από τον έλεγχο δεν γλίτωσε ούτε ένας άνδρας με πολύ μούσι και πολλά τατουάζ. Δεν αποτελεί μια μορφή ρατσισμού και αυτό; Περίεργη φάτσα σου λέει. Μεγάλη κουβέντα. Περίεργες φάτσες ήμασταν μάλλον και εμείς, αφού στο γυρισμό ζήτησαν και τις δικές μας ταυτότητες. Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να τονίσω είναι η ευγένεια των αστυνομικών. Δεν είμαι σίγουρη για το πώς θα συμπεριφέρονταν στην Ελλάδα. Εκεί θα έπαιζε ρόλο σε ποιον θα τύχαινες.

Φτάσαμε. Ο σταθμός των τρένων μεγάλος και πεντακάθαρος. Θυμηθείτε τους αντίστοιχους στη Θεσ/νίκη και στην Αθήνα και θα σας έρθει αμέσως η εικόνα. Παίρνουμε το τραμ και πηγαίνουμε στη φοιτητική εστία. Η διαδρομή ευχάριστη. Προσπαθείς να ακούσεις τα νέα της παρέας, αλλά ρίχνεις και κλεφτές ματιές έξω από το παράθυρο για να δεις “τι παίζει”. Η εστία είναι παλιά, ωστόσο αρκετά καλά διατηρημένη (να σας πω εδώ πως οι καινούριες εστίες που είδαμε σε μία από τις βόλτες μας, τουλάχιστον εξωτερικά, παραπέμπουν σε υπερσύγχρονη, καινούρια πολυκατοικία, κάπως σαν τις ελληνικές). Ισπανοί, Κινέζοι, Γερμανοί, Ινδοί και Έλληνες βρίσκονται στον όροφό μας. Τι ωραία!

Οι επόμενες μέρες περιελάμβαναν περπάτημα σε μεγάλους δρόμους και καλοφτιαγμένα πεζοδρόμια, χωρίς σκουπίδια αλλά με ποδήλατα, σε ένα αχανές πανεπιστημιακό campus, βόλτα στην Altestadt, πάνω στον ποταμό Έλβα, στο Großer Garten, στο παλάτι, στην Frauenkirche, σε εκθέσεις ζωγραφικής, στη Neustadt, αξιοπρεπέστατο φαγητό σε μια πεντακάθαρη Mensa με κόκκινες καρέκλες και όμορφα εστιατόρια, ξεκούραση, πολύ ύπνο και βραδινές εξόδους. Και μετά αναχώρηση.

Η Δρέσδη, χωρίς να είναι ιδιαίτερα όμορφη, είναι υπέροχη. Αν και ο βομβαρδισμός και η καταστροφή της κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο άλλαξαν το πρόσωπό της, έχει τα χαρακτηριστικά μιας πόλης της Κεντρικής Ευρώπης και, σίγουρα, τα σημάδια μιας πόλης της Ανατολικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα όμως είναι και εξαιρετικά μοντέρνα. Παλιά και σύγχρονα κτίρια σε μια απόλυτη αρμονία. Το αξιοσημείωτο είναι πως πρόκειται για μια τρομερά ζωντανή πόλη. Κάποιος που έχει ζήσει παραπάνω εκεί, το ξέρει καλύτερα. Τόσο την ημέρα όσο και το βράδυ οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο. Και όχι μόνο Παρασκευή και Σάββατο. Όλοι έξω με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, περπατάνε, συνεχίζουν στο επόμενο bar ή κάνουν απλώς μια βόλτα. Δύο πράγματα να θυμίσω στους φίλους Έλληνες για την επομένη φορά που θα βγουν έξω: η μπύρα σε club της Δρέσδης έχει 1,5€ και πολλές γραμμές του τραμ και των λεωφορείων είναι σε λειτουργία επί 24ώρες όλη την εβδομάδα. Αυτά να έχουμε κατά νου όταν η μπύρα κοστίζει 6 και 7 € και στη Θεσ/νίκη υπάρχει ένα λεωφορείο μετά τα μεσάνυχτα και στην Αθήνα το μετρό λειτούργει ως τις 02:30 π.μ. Παρασκευή και Σάββατο.

Θα μου πείτε, τι τα θες, τι τα σκαλίζεις; Ή, ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα, άδικη η σύγκριση. Μάλλον σωστό. Αλλά άδικη για ποιον από τους δύο;

Ένα μέρος, το ελάχιστο, έστω ένα μέρος από τα λεφτά που πέρασαν από την Ελλάδα να είχε αξιοποιηθεί κάπου, κάπως, ίσως η κατάσταση να ήταν καλύτερη. Προσπαθούμε να κάνουμε το παράλογο, λογικό. Π.χ. στη Δρέσδη, τα έργα στους δρόμους γίνονται στις 12 το βράδυ. Στην Ελλάδα θα γίνονταν στις 12 το μεσημέρι. Εκεί το λεωφορείο έρχεται και φεύγει στην ώρα του. Εδώ, ενώ ο πίνακας έξω από το αεροδρόμιο έγραφε 14:55, το λεωφορείο έφυγε στις 15:15. Γιατί; Γιατί μπορεί;

Προσωπικά ούτε ελπίδα έχω, ούτε περιμένω κάτι και να σου πω, δεν με πολυνοιάζει πια. Όταν, έστω το 30, 40, 50% του ελληνικού πληθυσμού αλλάξει νοοτροπία και τρόπο σκέψης, που δεν θα απεικονίζεται αποκλειστικά στην ψήφο, αλλά θα φαίνεται και στο ότι δεν πετάει σκουπίδια, μαζεύει τα περιττώματα του σκύλου του, οδηγάει σωστά, σέβεται τα δικαιώματα του αλλά και τις υποχρεώσεις του και πολλά ακόμα, τα ξαναλέμε! Και κάτι τελευταίο. Τόσες μέρες χωρίς επαφή με την ελληνική πραγματικότητα, λέω να διατηρήσω την άγνοιά μου λίγο ακόμα. Δε θα διαβάσω άρθρα, δεν θα μπω σε ενημερωτικά site ούτε θα δω ειδήσεις. Εξάλλου τα βασικά τα θυμάμαι…

* Φωτογραφίες: Άννα Γουδή- Η Άννα Γουδή είναι φοιτήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.