Στις γκαλερί στο Παρίσι

Λέξεις, εικόνες: Στέργιος Μήτας

Η τέχνη στο Παρίσι

Το φθινόπωρο στο Παρίσι είναι όμορφο. Ο καιρός είναι καλός ακόμη και μπορείς να κάνεις τις βόλτες σου άνετα. Το φθινόπωρο φέρνει επίσης πολλές νέες εκθέσεις, δίνοντας την ευκαιρία να ανακαλύψεις τόσο τις μεγάλες διεθνείς γκαλερί, όσο και τις πιο εναλλακτικές.

Το Παρίσι δεν είναι μόνο μια πόλη με μουσεία και μνημεία, είναι ένας από τους παλαιότερους και πιο ζωντανούς κόμβους της παγκόσμιας καλλιτεχνικής σκηνής. Από τα ατελιέ του Μονπαρνάς και τις μυστικές σοφίτες της Μονμάρτης μέχρι τα υπερσύγχρονα εκθεσιακά κέντρα και τις γκαλερί του Μαραί, η πόλη συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση των μεγάλων ρευμάτων του 20ού αιώνα.

Ο 20ός αιώνας στην τέχνη πέρασε μέσα από το Παρίσι. Για δεκαετίες, η πόλη ήταν η καρδιά της παγκόσμιας πρωτοπορίας. Εδώ γεννήθηκαν τα μεγάλα ρεύματα που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη τέχνη. Ιμπρεσιονισμός, κυβισμός, σουρεαλισμός, ντανταϊσμός ξεκίνησαν εδώ. Εδώ δημιούργησαν μεγάλοι ζωγράφοι που σίγουρα τους ξέρεις. Delacroix, Courbet, Monet, Renoir, Pissarro, Degas, Cézanne, Gauguin, Toulouse-Lautrec, Seurat, Matisse, Braque και φυσικά ο αγαπημένος μου Vincent van Gogh που αν και Ολλανδός, στο Παρίσι βρήκε το φως, τα χρώματα και τις πινελιές του.

Paris Gallery Map

Σήμερα το Παρίσι εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς, όχι μόνο για τα μεγάλα ονόματα και τις διεθνείς αγορές, αλλά και για την ανεξάρτητη καλλιτεχνική δημιουργία που βρίσκει εδώ χώρο να εκφραστεί. Η περιπλάνηση στις γκαλερί του Παρισιού είναι ένα ταξίδι στην σύγχρονη τέχνη αλλά δεν είναι και τόσο εύκολη.

Για να μπορέσεις να γνωρίσεις τις γκαλερί και να μάθεις τι εκθέτει η κάθε μία θα πάρεις τον χάρτη του δικτύου Paris gallery map. Θα τον βρεις σε έντυπη μορφή στις συνεργαζόμενες γκαλερί η στο site στο διαδίκτυο. Τον χάρτη τον εκδίδει πέντε φορές τον χρόνο η επιτροπή επαγγελματικών γκαλερί του Παρισιού και αυτή την στιγμή συγκεντρώνει 122 γκαλερί, από τα πολύ μεγάλα ονόματα μέχρι τα κάπως πιο μικρά.

Μου αρέσει το φθινόπωρο να κάνω βόλτες στις γκαλερί στο Παρίσι. Για μια βδομάδα γυρίζαμε με την Αρετή στις γκαλερί κυρίως στο αγαπημένο μας Le Marais. Αν υπάρχει μία περιοχή στο Παρίσι που να μπορείς να την πεις το κέντρο των γκαλερί αυτή είναι αναμφίβολα το Le Marais. Αυτή η ιστορική συνοικία, με τα κομψά αρχοντικά του 17ου αιώνα και τα πλακόστρωτα δρομάκια έχει μετατραπεί σε ένα ζωντανό πολιτιστικό χώρο. Εδώ θα βρεις πάρα πολλές γκαλερί σχεδόν την μια δίπλα στην άλλη.

Εμείς είδαμε περίπου τριάντα και από αυτές θα σου παρουσιάσω μια επιλογή από τις μεγάλες διεθνείς, κάποιες πιο εναλλακτικές, έναν πολυχώρο πολιτισμού έξω από το Παρίσι και έναν φιλόσοφο καλλιτέχνη. Βάζεις λοιπόν το σακίδιο στην πλάτη και ξεκινάς την περιπλάνηση στο Le Marais και τις ατελείωτες γκαλερί του. Ξέρεις επίσης ότι η τέχνη τις περισσότερες φορές δεν μεταφράζεται σε λέξεις αλλά σε βιωματική εμπειρία.

Templon Gallery

Η Templon είναι μία από τις πιο εμβληματικές και ιστορικές γκαλερί σύγχρονης τέχνης στο Παρίσι. Από το 1966, όταν ο νεαρός Daniel Templon, σε ηλικία μόλις 21 ετών, άνοιξε τις πόρτες της, η γκαλερί έγινε σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, φέρνοντας στο Παρίσι τα διάσημα ονόματα του αμερικανικού μινιμαλισμού και της pop art. Έχει διαμορφώσει την αντίληψη για το τι σημαίνει σύγχρονη τέχνη στη Γαλλία. Η Galerie Templon επέτρεψε στο κοινό να δει και να ακολουθήσει καλλιτεχνικές πρωτοπορίες πριν γίνουν ευρέως αποδεκτές.

Μεγάλα ονόματα που έκαναν εκθέσεις στην Templon είναι ο Andy Warhol, Willem de Kooning, Frank Stella, Roy Lichtenstein, Basquiat, Robert Rauschenberg, Keith Haring.

Σήμερα, στους δύο της χώρους, παρουσιάζει με την ίδια ένταση καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές και ηπείρους, από τον Kehinde Wiley και τη Chiharu Shiota μέχρι τη νέα γαλλική σκηνή. Οι εκθέσεις της Templon είναι πάντα λιτές, επιμελημένες με ακρίβεια, και κουβαλούν κάτι από την παλιά παρισινή ευγένεια. Το φως πέφτει κάθετα, συνήθως υπάρχει σιωπή και το βλέμμα του επισκέπτη αφήνεται να συναντήσει το έργο χωρίς καθοδήγηση. Η Templon έχει δυο χώρους στο Παρίσι και πρώτη φορά έδωσε και τους δύο σε έναν καλλιτέχνη.

Hans Op de Beeck.

Είναι Βέλγος σύγχρονος καλλιτέχνης και έχει παρουσιάσει την δουλειά του παγκοσμίως στις μεγαλύτερες γκαλερί και εκθέσεις. Συνδυάζει γλυπτική, εγκαταστάσεις, ζωγραφική, video-animation και σχέδιο.

On Vanishing, λέγεται το έργο του που παρουσίασε στην Galerie Templon. Οι φημισμένες μνημειώδης συχνά μονόχρωμες γλυπτικές του εγκαταστάσεις σε βυθίζουν σε ένα σιωπηλό και ενδοσκοπικό σύμπαν. Εξερευνούν την χρονικότητα, την μνήμη και την ανθρώπινη υπόσταση.

Έχει μινιμαλιστική και περίτεχνη τεχνική μαζί, ενώ η απλότητα της φόρμας του, δίνει συναισθηματικό πλούτο.

Μας προβάλει επίσης ένα εξαιρετικό ασπρόμαυρο animation. Αυτό το φιλμάκι μεταμορφώνει το πεζό σε μια σχεδόν μαγική εμπειρία, όπου η απλότητα, γεννά το απροσδόκητο και μια στιγμή θαυμασμού. Μου άρεσε πάρα πολύ η σκηνοθεσία του, η λιτή του άποψη και η αίσθηση μιας γλυκιάς μελαγχολίας που μου άφησε στο τέλος.

Ο Hans Op de Beeck με την τέχνη του προσπαθεί να εκφράσει την φευγαλέα φύση της ύπαρξης, επιλέγοντας μια μορφή παγκόσμιας ανωνυμίας όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο και μακρινό. Αφού είδαμε τα έργα του δύο φορές με την ησυχία μας, πήραμε τον χρόνο μας για να τα βιώσουμε. Ίσως δεν ξέρεις το πως και το γιατί, αλλά όταν κάποια έργα τέχνης μένουν στην μνήμη σου και μπορείς να τα θυμηθείς και να τα ζήσεις ξανά τις επόμενες μέρες, η τέχνη έκανε την δουλειά της μέσα μας.

Marian Goodman Gallery.

Η Marian Goodman είναι Αμερικανίδα γκαλερίστα που ξεκίνησε με εκδόσεις τέχνης. Το 1977 άνοιξε την πρώτη της γκαλερί στη Νέα Υόρκη.

Στο Παρίσι είναι από το 1999, μόνιμα εγκατεστημένη στο Hôtel de Montmor στη rue du Temple. Από τον δρόμο η γκαλερί δεν φαίνεται, χτυπάς το κουδούνι, μπαίνεις σε μια υπέροχη αυλή και δίπλα στον μινιμαλιστικό κήπο ανοίγεται η γκαλερί. Μέσα ο χώρος είναι μεγάλος και όσες φορές πήγα τα έργα είχαν πολύ άνεση για να παρουσιαστούν.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, η γκαλερί αυτή είναι ένας από τους πιο σταθερούς εκφραστές της διεθνούς σκηνής τέχνης στο Παρίσι, φέρνοντας καλλιτέχνες που στοχάζονται πάνω στη μνήμη, τον χρόνο, τη σχέση του σώματος με τον χώρο και τελευταία με την οικολογία.

Εκπροσωπεί πάνω από πενήντα καλλιτέχνες και κληροδοτήματα διεθνώς, πολλοί εκ των οποίων είναι ιδιαίτερα επιδραστικοί στη σύγχρονη τέχνη.

Gerhard Richter. Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 20ού αιώνα, πολύ αγαπημένος μου, που τον είδα στο Βερολίνο πρόσφατα και με μάζεψε με την εκπληκτική φρέσκια δουλειά του, αλλά και με όσα είπε. William Kentridge. Νοτιοαφρικανός καλλιτέχνης γνωστός για τις πολιτικές τους αναφορές. Steve McQueen. Εικαστικός με βαθιά κοινωνική ματιά. Annette Messager. Γαλλίδα εικαστικός, με χειροποίητα υλικά, μνήμη και σώμα. Pierre Huyghe. Κορυφαίος conceptual artists της Γαλλίας, γνωστός για τις ‘’ζωντανές’’ εγκαταστάσεις του. Giuseppe Penone. Ιταλός καλλιτέχνης του Arte Povera, σχέση ανθρώπου και φύσης. John Baldessari. Αμερικανός πρωτοπόρος της εννοιολογικής τέχνης. Tacita Dean. Βρετανίδα που δουλεύει με φιλμ, φωτογραφία και σχέδιο, με εμμονή στη φθορά του χρόνου. Thomas Struth & Thomas Demand. Φωτογράφοι με έντονα πολιτικό και αρχιτεκτονικό βλέμμα. Danh Vo. Βιετναμέζος καλλιτέχνης, ταυτότητα, αποικιοκρατία και πολιτισμική κληρονομιά. Rineke Dijkstra. Ολλανδή φωτογράφος, γνωστή για τα πορτρέτα εφηβείας και ευαλωτότητας.

Eija – Liisa AhtIila

Είναι Φινλανδή καλλιτέχνης και δεξιοτέχνης των κινηματογραφικών εγκαταστάσεων. Χρησιμοποιεί πολυκάναλες εγκαταστάσεις βίντεο, split-screens και κινηματογραφική αφήγηση για να διερευνήσει θέματα όπως η ταυτότητα, η μνήμη, ο χρόνος, η ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων και η οικολογία.

Στην αίθουσα της Marian Goodman, το φως είναι υποτονικό και η κίνηση επιβραδύνεται. Συνήθως έχει λίγο κόσμο. Οι προβολές ξεδιπλώνονται σε μεγάλες οθόνες, σαν πίνακες που αναπνέουν αργά. Κάθεσαι σε ένα ξύλινο σκαμπό και σιγά σιγά μπαίνεις στην ροή της εικόνας. Δέντρα που λικνίζονται, νερά που πάλλονται, σώματα που μοιάζουν να συγχωνεύονται με τη φύση, το βλέμμα χάνει το μέτρο του ανθρώπου και αρχίζει να ακολουθεί άλλους ρυθμούς, πιο ήπιους, πιο βαθύς.

On Breathing, είναι ο τίτλος της έκθεσης της Ahtila. Είναι ένας στοχασμός πάνω στη ζωή και τη ροή της, μια οικολογική ποίηση σε βίντεο, όπου το οξυγόνο γίνεται εικόνα και ο κόσμος παρουσιάζεται ως ένα ενιαίο, εύθραυστο πλάσμα.

Η Ahtila δεν αφηγείται, παρατηρεί, νιώθεις πως μπαίνεις σε έναν χώρο χωρίς όρια, εκεί όπου το βλέμμα δεν διαχωρίζει το ανθρώπινο από το φυσικό. Αντικαθιστά σε μεγάλο βαθμό τον άνθρωπο με τη φύση, με σκοπό να βάλει ερωτήματα γύρω από την ανθρωποκεντρική θεώρηση της αντίληψης του κόσμου. Νομίζω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά να σε βάλει στον ιδιαίτερο κόσμο της και να νοιώσεις την φύση, σαν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή.

Eija – Liisa Ahtila – On Breathing

Με το ποίημα – On Breathing, η Ahtila στοχάζεται πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τον φυσικό κόσμο. Μια σχέση ευαίσθητης συνύπαρξης και αμοιβαίας παρουσίας. Όπως και στα βίντεο-έργα της, η Ahtila αναζητά την αόρατη κίνηση που ενώνει τα πλάσματα του πλανήτη, την ‘’αναπνοή’’ της ύλης, το σημείο όπου το πραγματικό και το ποιητικό γίνονται ένα. Είναι μια γλώσσα της παρατήρησης, σχεδόν προσευχητική, που προτείνει έναν άλλο τρόπο θέασης, όχι για να κατανοήσεις, αλλά για να αισθανθείς. On Breathing.

Κάποια πρωινά μετά το καλοκαίρι, όταν η θάλασσα είναι ακόμη ζεστή αλλά οι νύχτες κρύες, μια ομίχλη ανεβαίνει από την θάλασσα και τυλίγει την γειτονιά.

Ηρεμεί τον τόπο και ευγενικά αλλάζει την ορατότητα, κάνει τα κοντινά πράγματα να ξεχωρίζουν από το φόντο τους, τονίζοντας την εγγύτητα και την παρουσία τους.

Ο αέρας γύρω από την βελανιδιά μοιάζει απτός και ο χώρος μέσα της γίνεται πραγματικός, σαν η αναπνοή του δέντρου γινόταν, για μια στιγμή, αισθητή.

Perrotin Gallery.

Ο Emmanuel Perrotin ξεκίνησε το 1990, νέος και αποφασισμένος και σήμερα η γκαλερί του απλώνεται σε πολλές χώρες, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Χονγκ Κονγκ, Σεούλ, Τόκιο. Μόνο στο Παρίσι οι χώροι του ξεπερνούν τα 3.000 m2. Ο χώρος της Perrotin έχει μια μεγαλοπρέπεια και το νοιώθεις ανεβαίνοντας τις σκάλες με τα μασίφ σιδερένια κάγκελα. Ένας συνδυασμός ιστορικής αρχιτεκτονικής και μοντέρνου θράσους.

Είναι σχεδιασμένος για να αιχμαλωτίζει το βλέμμα, μεγάλες αίθουσες με ψηλές οροφές, σκάλες που οδηγούν σε επίπεδα με διαφορετικό χαρακτήρα, όπου μπορείς να περπατήσει γύρω από έργα γλυπτικής, να παρατηρήσεις φωτογραφίες, βίντεο ή πιο εκκεντρικές εγκαταστάσεις.

Η Galerie Perrotin εκπροσωπεί μια εντυπωσιακή ομάδα διεθνών καλλιτεχνών ένα μείγμα από icons της σύγχρονης τέχνης. Takashi Murakami. Ιάπωνας ‘’σουπερστάρ’’ του Superflat κινήματος, ανάμεσα στην ποπ κουλτούρα και την παράδοση. Maurizio Cattelan. Ιταλός καλλιτέχνης πολύ γνωστός για την διάσημη μπανάνα με ταινία στον τοίχο. JR. Γάλλος φωτογράφος και street artist που ‘’τυλίγει’’ πόλεις με τα πρόσωπα των κατοίκων τους. Sophie Calle. Μια από τις πιο επιδραστικές εννοιολογικές καλλιτέχνιδες. Kaws. Pop artist που γεφυρώνει την τέχνη με τη μόδα, τα comics και τα toys. Elmgreen & Dragset. Σκανδιναβικό δίδυμο που παίζει με την ειρωνεία και τον θεσμικό χώρο της τέχνης.

Ο Emmanuel Perrotin έχει την ικανότητα να μετατρέπει τους καλλιτέχνες του σε διεθνή brand, χωρίς να θυσιάζει την καλλιτεχνική τους ταυτότητα. Αυτό τον κάνει ίσως τον πιο πετυχημένο “dealer” της γενιάς του, και τη γκαλερί του ένα από τα βασικά παγκόσμια συστήματα παραγωγής εικόνας.

Nina Chanel Abney.

Είναι Αμερικανίδα καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Είναι γνωστή για τα ζωγραφικά της έργα μεγάλης κλίμακας με πολύχρωμα, γραφικά στοιχεία, που συνδυάζει αφηρημένα και αφηγηματικά μέρη. Μοιάζουν σαν θρυμματισμένα στιγμιότυπα η σκηνές που δείχνουν την πραγματικότητα μέσα από τη λογική της pop κουλτούρας, της πολιτικής, της φυλής και της ταυτότητας. Τα έργα της μπορούμε να πούμε ότι λειτουργούν σαν ‘’ιστορικοί καμβάδες’’ του σήμερα, με αναφορές σε θεσμούς, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην καθημερινότητα, στην πολιτική αστάθεια και στην κοινωνική κόπωση.

Now What? Or What Else? Ο τίτλος της έκθεσής της στην Perrotin. Είναι η πρώτη ατομική της έκθεση στην Perrotin στο Παρίσι. Το σύνολο των έργων ασχολείται με το πώς είναι να ζεις σε έναν κόσμο όπου η κρίση δεν είναι μια στιγμή μέσα στο χρόνο, αλλά μια διαρκής κατάσταση.

Οικολογική αποσταθεροποίηση, πολιτική δυσλειτουργία, αίσθηση κοινωνικής κούρασης. Τα έργα της χρησιμοποιούν συχνά μεταφορική εικόνα παρά άμεση τεκμηρίωση, δάση που καίγονται στο βάθος, πλατφόρμες πετρελαίου από μακρινές παραλίες, άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν την καθημερινότητα, πικνίκ σε μολυσμένη ατμόσφαιρα, καρότσια σούπερ μάρκετ γεμάτα άγχος ύπαρξης. Είναι μια συρραφή εικόνων της φαντασίας και του πραγματικού, με βάση την αγωνία της εποχής.

Perrotin Gallery – Nina Chanel Abney.

Now What? Or What Else? Τι λέει η ίδια η Abney για τους πίνακές της.

Σκέφτομαι τους πίνακές μου σαν πάζλ, ένα μείγμα από πράγματα που βλέπω, διαβάζω, νιώθω και θυμάμαι. Θέλω να φαίνονται χαοτικοί με την πρώτη ματιά, αλλά αν μείνεις λίγο μαζί τους, θα δεις πως υπάρχει ένας ρυθμός, μια δομή, σχεδόν σαν ένας μουσικός παλμός.

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την αποκάλυψη σαν θέαμα. Αλλά τι γίνεται όταν το θέαμα αυτό γίνεται ο καθημερινός μας θόρυβος μέσα στον οποίο ζούμε;

Το ερώτημα δεν είναι μόνο, τι κάνουμε τώρα; αλλά πώς προχωράμε; Ο κόσμος φαίνεται να καίγεται αδιάκοπα, πολιτικά, περιβαλλοντικά, συναισθηματικά, κι όμως, εμείς ξυπνάμε κάθε μέρα, πηγαίνουμε στη δουλειά, αγαπάμε, επιβιώνουμε.

Κοιτούσα έξω τον κήπο της Perrotin, μόλις είχα δει την έκθεση της Abney, και σκεφτόμουν όλα αυτά που λέει η ίδια για τον κόσμο που ζούμε, πόσο αληθινά είναι. Τι κάνουμε τώρα; πως προχωράμε σαν είδος πάνω στον πλανήτη; Όταν η τέχνη έχει την δύναμη να σου βάζει υπαρξιακές αναζητήσεις, νομίζω η προσφορά της είναι πολύ σημαντική.

David Zwirner Gallery.

Ιδρυτής της, ο Γερμανός γκαλερίστας David Zwirner, που ξεκίνησε από την Νέα Υόρκη το 1993 και έως σήμερα έχει δημιουργήσει ένα διεθνές δίκτυο που εκτείνεται σε Λονδίνο, Παρίσι, Χονγκ Κονγκ και Λος Άντζελες. Στο Παρίσι η γκαλερί του ξεχωρίζει για την καθαρή, σύγχρονη αισθητική της. Ο χώρος της με ψηλές οροφές και λευκούς τοίχους, αφήνει τα έργα μόνα τους να ρθούν σε επαφή με τον επισκέπτη.

Θεωρείται από τις πιο επιδραστικές στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Ο Zwirner είναι γνωστός για την προσοχή του στην ποιότητα των εκθέσεων και τη διεθνή προώθηση των καλλιτεχνών του. Έχει συμβάλει καθοριστικά στο να γίνουν οι γκαλερί σημεία διεθνούς πολιτιστικού ενδιαφέροντος όπως και στη διαμόρφωση της αγοράς τέχνης. Εκπροσωπεί πάνω από 80 καλλιτέχνες και σημαντικές καλλιτεχνικές κληρονομιές.

Gerhard Richter.

Ο Gerhard Richter, από τους σπουδαιότερους εν ζωή ζωγράφους, ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος καλλιτεχνών που εκπροσωπούνται ταυτόχρονα από δύο κορυφαίες γκαλερί, τη Marian Goodman και τη David Zwirner, αντανακλώντας το μέγεθος και τη διεθνή απήχηση του έργου του. Yayoi Kusama. Εμβληματική μορφή της παγκόσμιας σύγχρονης τέχνης. Barbara Kruger. Μία από τις πιο πολιτικές και εμβληματικές φωνές του φεμινισμού στην τέχνη. Oscar Murillo. Θίγει θέματα παγκοσμιοποίησης, μετανάστευσης και κοινωνικής ανισότητας. Luc Tuymans. Εστιάζει στη μνήμη, την ιστορία και τη λήθη. Marlene Dumas. Η σάρκα, η ευαισθησία και η πολιτική των σωμάτων είναι στον πυρήνα του έργου της. Thomas Ruff. Εξερευνά τα όρια της φωτογραφικής εικόνας, από τα πορτρέτα έως τις ψηφιακές παραμορφώσεις. Sigmar Polke. Πρωτοπόρος του “Capitalist Realism”, μαζί με Richter και Lueg. Υπό αμφισβήτηση τα σύμβολα της καταναλωτικής κοινωνίας.

Suzan Frecon.

Είναι Αμερικανίδα καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.

The Light Factory λεγόταν η έκθεση της που είδαμε στην γκαλερί David Zwirner στο Παρίσι. Παρουσιάζει μια σειρά από μεγάλους αφηρημένους πίνακες που λειτουργούν σαν πεδία συγκέντρωσης φωτός. Τα έργα της, αυστηρά στη γεωμετρία τους και βαθιά σωματικά στη χρωματική τους ύλη, αποκαλύπτουν τη σχέση ανάμεσα στο χρόνο, το βλέμμα και τη ζωγραφική επιφάνεια.

Χρησιμοποιεί ζωγραφικά υλικά με μεγάλη προσοχή, σκόνες χρωμάτων που αλέθει η ίδια, συνδυασμοί ματ και γυαλιστερής επιφάνειας, χρώματα που θέλει να αισθάνονται, έτσι ώστε το φως να φαίνεται πως αναδύεται από μέσα. Οι μορφές της είναι αφηρημένες δεν αποδίδουν αναπαραστατικά θέματα αλλά εστιάζουν στο χρώμα, το φως και τη σύνθεση.

Η Frecon, που από τη δεκαετία του ’70 αναπτύσσει μια μοναχική, σχεδόν πνευματική προσέγγιση της ζωγραφικής, Στους πίνακές της δεν υπάρχει αφήγηση, υπάρχει ρυθμός, αναπνοή, ισορροπία. Όπως έχει πει η ίδια, ‘’these are not pictures that you look at, they are paintings that you experience’’.

Thaddaeus Ropac Gallery.

Είναι μία από τις μεγάλες και σημαντικές γκαλερί σύγχρονης τέχνης στο Παρίσι, με δύο χώρους, στο Marais και στο Pantin και ένα πρόγραμμα που συνδυάζει διεθνείς καλλιτέχνες, μεγάλης κλίμακας έργα και ισχυρή επιμελητική παρουσία. Ιδρύθηκε αρχικά στην Αυστρία το 1983 από τον Thaddaeus Ropac, ο οποίος αργότερα άνοιξε τον πρώτο χώρο στο Παρίσι στο Marais, το 1990. Εμείς σε αυτόν τον χώρο του πήγαμε.

Οι εκθέσεις της περιλαμβάνουν ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, φωτογραφία, με έμφαση στο πώς ο χώρος και η μορφή συνδιαλέγονται. Η γκαλερί εκπροσωπεί πάνω από 60-70 καλλιτέχνες και διαχειρίζεται επίσης σημαντικά κληροδοτήματα. Anselm Kiefer. Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης, μεγάλης κλίμακας έργα με ιστορικά και μνημονικά θέματα. George Condo. Αμερικανός ζωγράφος, συνδυάζει παραδοσιακή ζωγραφική με σουρεαλιστικά στοιχεία. Cecily Brown. Βρετανίδα ζωγράφος, έργα της γεμάτα ενέργεια και αισθησιασμό. Marina Abramović. Σέρβα πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα performance. Erwin Wurm. Αυστριακός γλύπτης και installation artist, με χιούμορ στην τέχνη του. Tony Cragg. Βρετανός γλύπτης, αναγνωρισμένος για τη χρήση βιομηχανικών και οργανικών υλικών. Και στα κληροδοτήματα έχει δύο πολύ μεγάλους καλλιτέχνες τον Paul Klee και τον Joseph Beuys.

Lee Kang-So

Eίναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους καλλιτέχνες της Κορέας, γνωστός για την πειραματική του προσέγγιση στη ζωγραφική, τη γλυπτική, την εγκατάσταση και την περφόρμανς.

Από τη δεκαετία του 1970, έχει αναπτύξει μια πρακτική που συνδυάζει την έννοια του χρόνου, της παρουσίας και της απουσίας, επηρεάζοντας βαθιά την εξέλιξη της σύγχρονης κορεατικής τέχνης.

Ο Lee Kang-So είναι συνδεδεμένος με το κίνημα Dansaekhwa, το οποίο χαρακτηρίζεται από την επαναληπτικότητα, την απλότητα και την εσωτερική ένταση. Ωστόσο, η δουλειά του ξεχωρίζει για την έντονη σωματικότητα και την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Στην περφόρμανς του 1977, για παράδειγμα, ζωγράφισε το σώμα του με μαύρη μπογιά και στη συνέχεια το σκούπισε με ένα πανί, δημιουργώντας μια έντονη αίσθηση της στιγμής και της διαδικασίας.

Lee Kang-So Dwelling in Mist and Glow.

Αυτόν τον τίτλο είχε η έκθεση του στον Thaddaeus Ropac, με αφορμή την 50ή επέτειο του έργου του στην 9η Μπιενάλε του Παρισιού το 1975.

Εμείς είδαμε μεγάλους μαύρους πίνακες με πολύ επιδραστική αίσθηση.

Είναι μεγάλες μονοχρωμίες σε μαύρο χρώμα, με απλές ή επαναλαμβανόμενες κινήσεις του πινέλου, του στυλό ή της χειροποίητης εφαρμογής του χρώματος . Εστιάζει στο υλικό και την υφή, όχι σε αναπαράσταση ή αφηγηματικό περιεχόμενο. Η επιφάνεια συχνά φέρει σημάδια χρόνου και διαδικασίας, με γραμμές, χαρακιές ή στρώσεις που δημιουργούν βάθος και κίνηση μέσα στο μονοχρωματικό φόντο.

Τα έργα αυτά συνδέονται με την κορεατική αισθητική του μινιμαλισμού και της απομάκρυνσης από τον ‘’υπερβολικό’’ λόγο, όπου το κενό και η σιωπή έχουν ενεργό ρόλο. Η διαδικασία ζωγραφικής γίνεται σχεδόν τελετουργική, όπου η χειρονομία και ο χρόνος που ξοδεύεται πάνω στον καμβά είναι σημαντικότεροι από το τελικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος βλέπει το μαύρο χρώμα όχι ως απουσία φωτός αλλά ως πεδίο ενέργειας, στο οποίο το βλέμμα και η σκέψη του θεατή ενεργοποιούνται.

Στο πλαίσιο αυτό, οι μαύροι πίνακες του λειτουργούν σαν πεδίο αυτοσυγκέντρωσης και διαλογισμού, τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον θεατή.

Ogata.

Η επίσκεψή στις γκαλερί είναι κουραστική για το σώμα, το πνεύμα και το συναίσθημα. Χρειάζεσαι διαλείμματα εκτόνωσης, η περιοχή Les Marais είναι φυσικά γεμάτη από καφέ και εστιατόρια που τα συναντάς καθώς περπατάς. Αν θέλεις κάτι πολύ ιδιαίτερο θα πάς να επισκεφτείς το Ogata.

Είναι ένας πολυλειτουργικός χώρος αφιερωμένος στην ιαπωνική κουλτούρα και στον τρόπο ζωής. Συνδυάζει εστιατόριο, γκαλερί, βιτρίνα προϊόντων, καφέ, τσάι και πολλά άλλα. Άνοιξε στις αρχές του 2020 σαν μία ολοκληρωμένη πρόταση με την υπογραφή του Shinichiro Ogata.

Μπαίνεις μέσα και είσαι σε ένα χώρο που είναι το παλάτι του Ιαπωνικού τσαγιού. Ένας χώρος για να απολαύσεις τσάι σε απίστευτες ποικιλίες και εξαιρετική ποιότητα. Το chanoyu που σημαίνει ‘’το ζεστό νερό για το τσάι’’ είναι μια τελετουργία προετοιμασίας και σερβιρίσματος του τσαγιού, που στοχεύει στην εναρμόνιση σώματος και πνεύματος. Εδώ μπορείς να το συνδυάσεις με wagashi, που είναι ιαπωνικά παραδοσιακά γλυκά. Έχει και εστιατόριο με ανοιχτή κουζίνα, που προσφέρει μια σύγχρονη ερμηνεία της παραδοσιακής ιαπωνικής κουζίνας αλλά και τοπικών περιοχών της Ιαπωνίας. Επίσης υπάρχει το “Kaori” ο χώρος των αρωμάτων.

Δεν είναι φθηνό το Ogata. Μπορείς όμως να το επισκεφτείς μόνο για να το δεις και αξίζει. Είναι χώρος όπου μπορεί κανείς να δει έργα τέχνης, αντικείμενα design, εκθέσεις επίπλων και χρηστικών αντικειμένων.

Όπως μου είπε η Αρετή χαριτολογώντας, πάλι σε γκαλερί με έφερες.

Ake Axelsson × Shinichiro Ogata — NOMAD

Ο Ake Axelsson είναι ένας σημαντικός Σουηδός σχεδιαστής επίπλων και εσωτερικών χώρων με πολύ μακρόχρονη καριέρα και η σχεδίασή του χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν είναι διακοσμητική με στόχο το εντυπωσιακό, αλλά επικεντρώνεται στο τι πραγματικά χρειάζεται ο χρήστης, άνεση, χρηστικότητα, αντοχή. Είναι αυτό που λέμε Σκανδιναβικό ντιζάιν.

Χρησιμοποιεί καθαρές, απλές φόρμες, αποφεύγει περιττές διακοσμήσεις. Στο έργο Nomad φτάνει την απλότητα στα άκρα, έπιπλα που στήνονται χωρίς βίδες ή κόλλα, με απλές συνδέσεις και επένδυση με πανί. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι συνήθως ξύλο, βελανιδιά, οξιά, επεξεργασμένα ώστε να διαρκούν, να συντηρούνται, να ανανεώνονται. Τα έπιπλα σχεδιάζονται έτσι ώστε να μπορούν να μεταφερθούν σε πάνινη τσάντα και να συναρμολογούνται εύκολα.

Καθίσαμε στις απλές και πολύ βολικές του καρέκλες και ήταν εντυπωσιακή η αίσθηση τους στο σώμα.

Η έκθεση στο Ogata είναι μια ειδική έκδοση της σειράς επίπλων NOMAD, σχεδιασμένη από τον Ake Axelsson και επανερμηνευμένη από τον Shinichiro Ogata.

Galleria Continua.

Άνοιξε το 2021, στην καρδιά του Marais, σε ένα παλιό κτίριο χονδρικού εμπορίου δερμάτινων ειδών, έναν μεγάλο χώρο 800 m2, φωτεινό, με μεγάλες προθήκες. Από την πρώτη στιγμή, η Continua αρνήθηκε να λειτουργήσει ως ακόμη ένα ‘’λευκό κουτί’’ της παρισινής σκηνής, επέλεξε να γίνει κάτι πιο ζωντανό, πιο απρόβλεπτο.

Η γκαλερί ιδρύθηκε το 1990 στην Τοσκάνη από τους Cristiani, Fiaschi και Rigillo, και έχει επεκταθεί με παραρτήματα στο Πεκίνο, την Αβάνα, τη Ρώμη, το Σάο Πάολο και στο Παρίσι. Το όνομα Continua δεν είναι τυχαίο, εκφράζει μια ιδέα συνέχειας ανάμεσα σε εποχές, τόπους και πολιτισμούς. Η γκαλερί λειτουργεί περισσότερο σαν διεθνές δίκτυο ανταλλαγής παρά σαν απλός εκθεσιακός χώρος.

Η φιλοσοφία της είναι βαθιά ανθρωποκεντρική, η τέχνη δεν πρέπει να περιορίζεται στους κύκλους της αγοράς, αλλά να επιστρέφει στη ζωή και να ανασαίνει με την κοινότητα. Στο Παρίσι, αυτό μεταφράζεται σε έναν πολυμορφικό χώρο που συνδυάζει αίθουσες έκθεσης με βιβλιοπωλείο και καφέ. Ένας ωραίος καθημερινός χώρος, όπου μπορείς να πιείς τον καφέ σου, να δεις και να μιλήσεις για τέχνη.

Η Continua έχει ένα πνεύμα ελευθερίας, φιλοξενώντας εκθέσεις που αναδεικνύουν καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες και πολιτισμικά πλαίσια.

Nedko Solakov

Είναι Βούλγαρος καλλιτέχνης ένας από τους πιο αιχμηρούς και ποιητικούς αφηγητές της σύγχρονης τέχνης. Με έργα που ισορροπούν ανάμεσα στο σχέδιο, το χιούμορ, την πολιτική και την εγκατάσταση, ο Solakov φτιάχνει μικρές ιστορίες για την αβεβαιότητα, την αντίφαση και την αμηχανία που συνοδεύει κάθε ανθρώπινη πράξη.

Σπούδασε στην Σόφια, την εποχή που η Βουλγαρία ήταν στην επιρροή της κομουνιστικής Ρωσίας για αυτό και έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην πολιτική διάσταση της εικόνας, και μια ειρωνεία για τους θεσμούς της τέχνης. Αμφιβάλλει, αυτοσαρκάζεται, αμφισβητεί το νόημα της τέχνης και τον ρόλο του καλλιτέχνη. Ένα από τα έργα του, το ‘’Top Secret’’, είναι μια συγκλονιστική ομολογία του ίδιου ότι συνεργάστηκε σαν πληροφοριοδότης της κρατικής ασφάλειας και μετατρέπει αυτή την πράξη ενοχής σε εγκατάσταση, διαλύοντας με ειλικρίνεια τον ίδιο του τον μύθο.

YOUNGER – a fairy tale 1980-1990. Ο τίτλος της ατομικής έκθεσης του Solakov στη Galleria Continua.

Γυρίζει πίσω στα νεανικά χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας, σε μια περίοδο που η Ανατολική Ευρώπη βίωνε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Τα έργα της έκθεσης λειτουργούν σαν ‘’καταγραφή’’ μιας μεταβατικής εποχής.

RX & SLAG Gallery

Είναι η συνένωση ανάμεσα στη γαλλική Galerie RX, που ιδρύθηκε το 2002 από τους Rodrigue και Dereumaux, και στην αμερικανική Slag Gallery της Νέας Υόρκης. Από το 2021, οι δύο χώροι λειτουργούν σαν ένα ενιαίο δίκτυο, με παρουσία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η γκαλερί στο Παρίσι έχει έναν ευρύχωρο χώρο 640 m2 και συνδυάζει τη λιτή γαλλική αισθητική με την πιο δυνατή ενέργεια της αμερικανικής σκηνής. Οι εκθέσεις της συνήθως υπάρχουν σε περισσότερες αίθουσες και λειτουργούν σαν διαδοχικοί διάλογοι, κάθε δωμάτιο μια νέα φωνή, μια διαφορετική χειρονομία.

Η RX&SLAG ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των γκαλερί που ισορροπούν ανάμεσα στο διεθνές κύρος και στην πειραματική διάθεση. Στην ίδια αίθουσα μπορεί να δει κανείς φωτογραφίες του Raymond Depardon ή του Elger Esser, δίπλα σε γλυπτικά έργα της Tamara Kostianovsky ή ζωγραφικές παρεμβάσεις του Julio Villani.

Αυτό που κάνει τη RX&SLAG να ξεχωρίζει είναι η ικανότητά της να συνδέει κόσμους. Είναι ένας χώρος όπου η τέχνη δεν χωρίζεται σε τάσεις αλλά σε διαθέσεις, σε εκείνη την ανεπαίσθητη ενέργεια που ενώνει τους καλλιτέχνες πέρα από εποχές και γεωγραφίες.

Ομαδική εκθεση στην RX&SLAG

Όταν πήγαμε είχε μια ομαδική έκθεση με πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες που το έργο τους έχει σημαδευτεί από σημαντικές εκθέσεις στη Γαλλία και στο εξωτερικό. Anna Malagrida – Bae Bien-U – Chellis Baird – Christian Laple – Elger Esser – Pascal Convert – Raymond Depardon – Tamara Kostianovsky.

Η Αρετή βλέπει μια φωτογραφία του Raymond Depardon ενός από τους πιο σημαντικούς Γάλλους φωτογράφους. Σε μια άλλη αίθουσα έβλεπες τα γλυπτά και τα σχέδια του Christian Lapie, δημιουργώντας έναν χώρο διαλόγου με την υπόλοιπη έκθεση. Δίπλα ήταν τα έργα του Pascal Convert, προσφέροντας μια διαφορετική οπτική στη γλώσσα της γλυπτικής. Μπορούσες επίσης να δεις έργα του Νοτιοκορεάτη φωτογράφου Bae Bien-U. Το έργο του αντικατοπτρίζει την ανησυχία του κορεατικού λαού για τη ζωή σε αρμονία με τη φύση και παράλληλα φέρνει στο νου μια Ζεν προοπτική του περιβάλλοντος. Μαζί ήταν και έργα της Anna Malagrida φωτογράφο και βιντεο-καλλιτέχνιδα από την Βαρκελώνη.

Στον εκθεσιακό χώρο της πρόσοψης, είδαμε τα γλυπτά της Tamara Kostianovsky, που συνδέουν την παραδοσιακή χειροτεχνία με σύγχρονες μορφές τέχνης. Στο υπόγειο ήταν η εγκατάστασης Mood Machine της Αμερικανίδας Chellis Baird, η οποία είχε ξαναπαρουσιαστεί στον ίδιο χώρο.

Η έκθεση προσπαθούσε να αναδείξει την διαφορετικότητα των μέσων και των αισθητικών απόψεων. Σε καλούσε να περιηγηθείς στους διαφορετικούς χώρους και να βιώσεις την τέχνη σαν πολυεπίπεδη εμπειρία. Κάθε δωμάτιο, κάθε επίπεδο της γκαλερί, γίνεται μια μικρή αφήγηση, ένας διάλογος ανάμεσα σε έργα και καλλιτέχνες.

Galerie Sultana

Ξεκίνησε το 2010 από τον Guillaume Sultana και έχει καθιερωθεί σαν ένας χώρος που συνδυάζει τον πειραματισμό με την έντονη κοινωνικοπολιτική δέσμευση.

Η Sultana ξεχωρίζει στην παρισινή σκηνή για το πρόγραμμα της το οποίο δεν περιορίζεται σε ένα μόνο καλλιτεχνικό μέσο ή κίνημα. Αντίθετα, φιλοξενεί μια ποικιλία έργων σε ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, και ιδιαίτερα σε εγκαταστάσεις – Installation Art.

Η βασική φιλοσοφία της γκαλερί εστιάζει στην ταυτότητα και τις κοινωνικές της προεκτάσεις. Αυτό μεταφράζεται σε εκθέσεις που είναι συχνά προκλητικές, φέρνοντας στο προσκήνιο καλλιτέχνες που διερευνούν θέματα όπως η queer θεωρία, η αφροφουτουριστική αισθητική, και οι δομές εξουσίας. Ο χώρος λειτουργεί σαν ένα ‘’εργαστήρι’’ όπου οι καλλιτέχνες ενθαρρύνονται να εκθέσουν χωρίς περιορισμούς.

Η Sultana έχει αναλάβει την εκπροσώπηση μιας σειράς καλλιτεχνών που ήδη κάνουν αίσθηση στην παγκόσμια σκηνή. Στο δυναμικό της περιλαμβάνονται ονόματα όπως ο Paul Maheke, ο Jesse Darling, ο P. Staff και η Pía Camil, καλλιτέχνες που βρίσκονται στο επίκεντρο του σύγχρονου διαλόγου για την ταυτότητα και τη μορφή.

Olivier Millagou

Είναι Γάλλος καλλιτέχνης με πρακτική του διαπνέεται έντονα από τα ζητήματα της οικολογίας. Τα θέματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της κατάρρευσης της βιοποικιλότητας είναι αδιαχώριστα από τη δημιουργική του διαδικασία. Τα ζητήματα της οικολογίας βρίσκονται στον πυρήνα της δημιουργικής του διαδικασίας. Στοχεύει στην “εγκράτεια-λιτότητα” των υλικών που χρησιμοποιεί και την “κυκλικότητα” επαναχρησιμοποιώντας απορρίμματα παραγωγής και υλικά στο τέλος του κύκλου ζωής τους. “Free and Easy” λεγόταν η έκθεση που είδαμε και είχε γλυπτά που προέρχονταν από ανακτημένα και ληγμένα υλικά. Μετατρέπει τα απορρίμματα-ληγμένα υλικά σε πρώτη ύλη, αλουμίνιο, αφρός πολυαιθυλενίου, ληγμένα χημικά.

Υιοθετεί τη λιτότητα, όχι ογκώδη έργα, λιτές μεταφορές και την επαναχρησιμοποίηση των καλουπιών.

Προσφέρει έναν ‘’χαμένο παράδεισο’’ που αποκτά σάρκα και οστά μέσα από την ανακύκλωση και την κριτική στη μαζική παραγωγή.

Fondation Fiminco & Frac Ile-de-France

Φύγαμε από το κέντρο του Παρισιού και πήγαμε λίγο μακριά στα περίχωρα, στη συνοικία Romainville. Εδώ έχει δημιουργηθεί ένα από τα πιο δυναμικά πολιτιστικά οικοσυστήματα της Γαλλίας, χάρη στη στενή συνεργασία δύο κομβικών φορέων της Fondation Fiminco και του Frac Ile-de-France.

Οι δύο οργανισμοί μοιράζονται το κοινό τους όραμα για την υποστήριξη της σύγχρονης δημιουργίας και τη διάδοση της τέχνης.

Συστεγάζονται σε ένα φιλόδοξο συγκρότημα, το οποίο έχει μεταμορφώσει μια παλιά βιομηχανική έκταση σε έναν ζωντανό τόπο τέχνης.

Φιλοξενεί πολύ συχνά ομαδικές εκθέσεις που προωθούν την αναδυόμενη τέχνη και τον πειραματισμό.

Η πιο πρόσφατη ομαδική έκθεση της Fiminco, με τίτλο ‘’Art Emergence’’, συγκεντρώνει 42 νέους καλλιτέχνες και σχεδιαστές που μόλις αποφοίτησαν από δημόσιες σχολές τέχνης και design της Γαλλίας. Η έκθεση λειτουργεί σαν χάρτης της νέας εικαστικής σκηνής της Γαλλίας.

Ο τρόπος που είναι δομημένη η ‘’Art Emergence’’ μοιάζει με εσωτερική πόλη.

Kάθε έργο ανοίγει έναν μικρό διάλογο με το επόμενο, χωρίς ιεραρχίες, χωρίς επιβεβλημένες θεματικές. Από βίντεο και εγκαταστάσεις μέχρι ζωγραφική, κεραμική, performance και ψηφιακά έργα, η έκθεση λειτουργεί σαν ένα ζωντανό οικοσύστημα, όπου η τέχνη του σήμερα προτείνει τρόπους επιβίωσης και επανεφεύρεσης. Η ‘’Art Emergence’’ θέλει χρόνο για να την δεις γιατί αναπτύσσεται σε πολλούς χώρους και ορόφους.

Fondation Fiminco, το οικοσύστημα των καλλιτεχνών.

Η Fondation Fiminco ιδρύθηκε το 2017 με την αποστολή να επαναπροσδιορίσει μια εκτεταμένη βιομηχανική περιοχή. Ο κύριος στόχος της είναι να λειτουργήσει ως ανοιχτός κόμβος πόρων -resource hub – για καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που ευνοεί την έρευνα, την παραγωγή και τον διάλογο.

Ο οργανισμός προσφέρει 11μηνα προγράμματα φιλοξενίας σε εικαστικούς καλλιτέχνες. Οι φιλοξενούμενοι παίρνουν μια επιχορήγηση έως 6.000€, έχουν πλήρως επιπλωμένη ατομική διαμονή και πρόσβαση σε εξειδικευμένα τεχνικά εργαστήρια όπως κεραμικής, χαρακτικής, 3D εκτύπωσης, φωτογραφίας και κατασκευών.

Το συγκρότημα της Fondation Fiminco στην Romainville λειτουργεί σαν ένα πραγματικό πολιτιστικό ‘’χωριό’’. Εκτός από τα στούντιο και τους χώρους παραγωγής, φιλοξενεί και σημαντικές γκαλερί τέχνης Air de Paris, Galerie Jocelyn Wolff, Galerie Sator, In Situ Fabienne Leclerc, τον οργανισμό Jeune Création, όπως και το στούντιο χορού της Compagnie Blanca Li.

Η ύπαρξη μιας τέτοιας πλατφόρμας στο Παρίσι — σε μια εποχή όπου οι γκαλερί κινούνται μεταξύ εμπορικής πίεσης και πειραματισμού — είναι καθοριστική. Η Fiminco λειτουργεί σαν αντίβαρο στην αγορά, προσφέροντας χώρο και χρόνο για δημιουργία χωρίς άμεσο στόχο πώλησης.

Frac Ile-de-France, η συλλογή και η διάδοση της Τέχνης.

Το Frac Ile-de-France είναι ο Περιφερειακός Οργανισμός Σύγχρονης Τέχνης της περιοχής του Παρισιού. Η βασική του αποστολή είναι η δημιουργία και διαχείριση μιας περιφερειακής συλλογής και η διάδοση της σύγχρονης τέχνης σε ευρύ κοινό, εντός και εκτός των τειχών του Παρισιού.

Οι δράσεις του αναπτύσσονται σε δύο κύριους χώρους.

Le Plateau στο Παρίσι. Είναι ένας εκθεσιακός χώρος στο 19ο διαμέρισμα του Παρισιού, αφιερωμένος στον πειραματισμό και την παρουσίαση της σύγχρονης δημιουργίας.

Les Réserves στην Romainville. Ο χώρος των αποθηκών. Αυτός ο ειδικά σχεδιασμένος χώρος στεγάζει τη συλλογή και λειτουργεί παράλληλα σαν χώρος εκθέσεων, με στόχο να κάνει το έργο του Frac πιο προσβάσιμο.

Οι χώροι ‘’Les Réserves’’ του Frac Il-de-France στεγάζονται μέσα στο συγκρότημα της Fondation Fiminco στη Romainville. Η Fondation Fiminco ανέλαβε τη δημιουργία αυτού του νέου κτιρίου, εδραιώνοντας έτσι μια μόνιμη και στρατηγική συνεργασία.

Αυτή η συγκατοίκηση επιτρέπει στους δύο οργανισμούς να συντονίζουν το έργο τους και να συνδιοργανώνουν σημαντικά γεγονότα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παρουσίαση μεγάλων εκθέσεων, όπως η επετειακή έκθεση για τα 40 χρόνια του Frac με το όνομα ‘’Gunaikeîon’’ από την Αρχαία Ελληνική λέξη ‘’Γυναικείον’’. Οι επιμελητές της έκθεσης χρησιμοποίησαν τον αρχαίο Ελληνικό όρο για τον περιορισμό για να μιλήσουν για τον ανοιχτό διάλογο, την πρόσβαση και τη θηλυκή επανερμηνεία της ιστορίας της σύγχρονης τέχνης.

Marc Brabant – Arcadia

Ο χώρος των πρώην βιομηχανικών κτιρίων στην περιοχή Romainville είναι τεράστιος. Σε έναν πολύ όμορφο χώρο συναντήσαμε τον Marc Brabant που είναι καλλιτέχνης, αρχιτέκτονας και διδάκτωρ φιλοσοφίας.

Παρουσιάζει την έκθεσή του με τίτλο ‘’Arcadia’’ – Αρκαδία, ένα φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό έργο που συνδυάζει την αρχιτεκτονική θεωρία, τη φιλοσοφία και τις εικαστικές τέχνες. Περιστρέφεται γύρω από την έννοια της Αρκαδίας – όχι σαν μια απλή γεωγραφική περιοχή στην Ελλάδα, αλλά σαν ένα υπαρξιακό και αισθητικό ιδεώδες. Εντάσσεται στο έργο του με τίτλο ‘’Μανιφέστο Αρχιτεκτονικής Τέχνης’’ που επιβεβαιώνει την ικανότητα της αρχιτεκτονικής να είναι τέχνη.

Το έργο του αναπτύσσεται στην έκθεση σε δύο αλληλένδετες μορφές. Στην μία εκθέτει Αρχιτεκτονικά Γλυπτά. Είναι μια επιλογή από αρχιτεκτονικές κατασκευές ή δομικές φόρμες που εκτίθενται στον χώρο. Αυτά τα έργα δεν είναι μοντέλα λειτουργικών κτιρίων, αλλά αυτόνομα, αισθητικά αντικείμενα που εκφράζουν τις φιλοσοφικές του ιδέες για την αρχιτεκτονική ως τέχνη.

Στην άλλη έχει εκθέματα βασισμένα στο βιβλίο του. Αποτελούνται από τα τμήματα του βιβλίου του, δηλαδή από τις μεμονωμένες εικόνες και τα κείμενα του καλλιτεχνικού του βιβλίου, τοποθετημένα στον χώρο της έκθεσης.

Arcadia – Kataklusmos

Το βασικό έργο της έκθεσης του Marc Brabant είναι ένα βιβλίο καλλιτέχνη, grand in-folio, που έχει τον τίτλο Arcadia – Kataklusmos από τις Ελληνικές λέξεις Αρκαδία και Κατακλυσμός.

Το βιβλίο αυτό συνδυάζει αναπαραγωγές έργων με μεταφυσικά παραμύθια και ποιητικά κείμενα. Αυτά τα κείμενα προέρχονται από τη διδακτορική του διατριβή στη φιλοσοφία, η οποία έχει τον τίτλο ‘’Η Αρχιτεκτονική Τέχνη στην Αρκαδία, θεμέλια μιας αμετάβατης και υπαρξιακής αρχιτεκτονικής’’. Εξετάζει τη δυνατότητα της αρχιτεκτονικής να είναι μια ‘’αμετάβατη’’ τέχνη – μία τέχνη που υπάρχει για τον εαυτό της και την ομορφιά, πέρα από την καθαρά λειτουργική της χρήση.

Ο Marc Brabant χρησιμοποιεί την έκθεση ‘’Arcadia’’ για να διερευνήσει τη φιλοσοφική ουσία της αρχιτεκτονικής σαν μέσο αισθητικής κατασκευής κόσμων και ως υπαρξιακή τέχνη, παρουσιάζοντας το αποτέλεσμα ως μια μίξη φωτογραφικών έργων, ποιητικών κειμένων και αρχιτεκτονικών γλυπτών.

Η άποψη μου για την παγκόσμια art world σήμερα.

Μετά απο όλα αυτά που βλέπω τα τελευταία χρόνια σε εκθέσεις και μουσεία, η παγκόσμια τέχνη μοιάζει κατά την γνώμη μου με ένα παράδοξο τοπίο, ζωντανό και ταυτόχρονα πολύ κορεσμένο.

Πολλοί νέοι καλλιτέχνες ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διαδικασία παρά για το τελικό έργο. Υπάρχει ένα ρεύμα απο-δυτικοποίησης της τέχνης. Καλλιτέχνες από τρίτες χώρες δεν προσπαθούν πια να “μιλήσουν τη γλώσσα της Δύσης” αλλά φέρνουν τις δικές τους κοσμοαντιλήψεις.

Πολλοί καλλιτέχνες στρέφονται σε εναλλακτικά projects, εγκαταλείποντας το σύστημα των γκαλερί.

Από την άλλη, υπάρχει η παράλληλη σφαίρα του χρηματιστηρίου της τέχνης. Αυτή η πλευρά δείχνει ολοένα και πιο αποκομμένη από την πραγματική καλλιτεχνική αναζήτηση. Είναι σχεδόν ένα άλλο σύμπαν, που λειτουργεί με τους κώδικες του luxury market.

Αρχίζει να εμφανίζεται δυναμικά η AI art που από τη μια δίνει νέα εργαλεία και από την άλλη δίνει απώλεια δημιουργίας και ψυχής.

Η τέχνη νομίζω σήμερα είναι σε μια μεταβατική φάση. Υπάρχει πολλή σύγχυση, αλλά και ελευθερία έκφρασης.

Η δημιουργικότητα βρίσκεται συχνά εκτός των κέντρων, σε μικρές πόλεις, σε residencies, σε αυτοδιαχειριζόμενα στούντιο ή συλλογικότητες που δουλεύουν μακριά από την αγορά.

*Ο Στέργιος Μήτας είναι σκηνοθέτης. Η Αρετή Τουσέρ είναι μουσικός και συνθέτρια.