NEXT TOP TRAVEL- Πάντα μαζί, πάντα ασφαλείς!

Λέξεις- Εικόνες: Δανάη Στυλιανίδου

Η ώρα είναι δώδεκα το βράδυ. Πίνω ένα λικέρ που έφτιαξα με τα χεράκια μου με τα οποία ενώ σου μιλάω στρίβω και ένα τσιγάρο. Έχω βάλει να παίζει μια ευχάριστη μουσική (κάτι ανάμεσα σε Manu Chao και παλιά καλή reggae), ό, τι πρέπει για ένα ήσυχο βράδυ. Κλείνω τα μάτια μου και τα ανοίγω πάλι μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Είμαι σπίτι μου. Θα ήθελα να τα έχω κλείσει και να τα έχω ανοίξει κάπου αλλού. Όλα τα υπόλοιπα να παραμείνουν ως έχουν. Το λικέρ, το τσιγάρο, η μουσικούλα… Ο χώρος μόνο να αλλάξει. Και όχι επειδή δε μου αρέσει το σπίτι μου. Απλά γιατί έτσι, για αλλαγή. Πού θα ήθελα να είμαι; Στο σημείο που έχουμε φτάσει δε θα τολμήσω να σκεφτώ μακρινούς προορισμούς και εξωτικά μέρη. Με ένα όμορφο μέρος ελλαδίτικο θα ήμουν μια χαρά. Κάπου που να έχει μπλε και πράσινο και να μπορώ να κοιτάζω τον ορίζοντα. Μόνη ή και με παρέα. Αλλά καλή παρέα. Γιατί ανάμεσα σε μια κακή συντροφιά και το μόνη, προτιμώ το μόνη.

Πόσα τέτοια μέρη έχει η χώρα μας! Το μυαλό  μου, ωστόσο, ξεφυλλίζοντας όλα αυτά τα μέρη, σταμάτησε στο Πήλιο. Βάζω τον σελιδοδείκτη εδώ. Στο Πήλιο και στις αναμνήσεις μου από αυτό. Μου αρέσουν. Θα φροντίσω να πληθύνουν μόλις επιτέλους απελευθερωθούμε. 

Το Πήλιο, η θερινή κατοικία των θεών και το βουνό των Κενταύρων. Μια ανάσα από την πόλη του Βόλου (άλλο όμορφο μέρος!) και μερικές ανάσες παραπάνω από την Αθήνα και από τη Θεσσαλονίκη. Από την πρώτη το χωρίζουν 350 χλμ περίπου, ενώ από τη δεύτερη γύρω στα 250 χλμ. Το κατάφυτο βουνό με την ψηλότερη κορυφή να φτάνει τα 1.624 μέτρα, αποτελεί προστατευόμενο βιότοπο του δικτύου Natura. 

Όποτε και να πας, το μεγαλείο θα είναι εκεί απλώς ντυμένο με άλλα χρώματα ανάλογα την εποχή. Τον χειμώνα στα λευκά (προσοχή στους δρόμους και στις στροφές) , την άνοιξη στα χρωματιστά, το καλοκαίρι στα πράσινα και το φθινόπωρο σε διάφορους τόνους του καφέ και του κίτρινου. Κοινός παρονομαστής το γαλάζιο. Αιγαίο πέλαγος, Παγασητικός κόλπος, από όπου και να το δεις, όποια εποχή και να το δεις, το γαλάζιο που βρέχει το βουνό των Κενταύρων θα είναι πάντοτε γαλάζιο. Αν θέλεις να πάρεις  απλά μια μυρωδιά του μέρους μια βδομάδα θα τη χρειαστείς. Αν θέλεις να το γνωρίσεις, να το γυρίσεις με την ησυχία σου, όσες εβδομάδες και να κάτσεις δε θα το βαρεθείς! Υπάρχουν ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, airbnb και κάμπινγκ. Με 50 ευρώ σίγουρα νοικιάζεις ένα δίκλινο σε διάφορα από τα χωριά του Πηλίου. Όσο για κάμπινγκ, έχω μείνει πολύ ικανοποιημένη από το κάμπινγκ στο Παπά Νερό.  Σημαντική σημείωση: θα χρειαστείς οπωσδήποτε αυτοκίνητο για να βολτάρεις στη θερινή κατοικία των θεών!

Στο Πήλιο οι αισθήσεις παθαίνουν αμόκ. Μυρωδιές, εικόνες, ήχοι…Αν έπρεπε να διαλέξω χωριά του που δε πρέπει να χάσεις, αυτά θα ήταν…όλα! Παρ’ όλα αυτά, αναφέρω ενδεικτικά την Πορταριά, τη Μακρινίτσα, τη Ζαγορά, τις Μηλιές, το Μούρεσι, το Τρίκερι, τον Πλατανιά, τον Κατηγιώργη, τη Βυζίτσα, την Τσαγκαράδα, τα Χάνια, τον Άγιο Λαυρέντιο αλλά και τα χωριουδάκια Πουρί και Λαύκος και το ήσυχο Ανήλιο.

Στην Πορταριά, αξίζει να επισκεφθείς το Λαογραφικό Μουσείο , το οποίο στεγάζεται σε ένα από τα πολλά αναστυλωμένα αρχοντικά του χωριού αλλά και το Μουσείο Κομπολογιού, το οποίο έχει και πωλητήριο όπου θα βρεις πράματα και θάματα!

 Στη Μακρινίτσα από την άλλη, βρίσκεται το Βυζαντινό Μουσείο και το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας. Το συγκεκριμένο χωριό, όπως και η Βυζίτσα, είναι από τα πλέον γνωστά χωριά του Πηλίου και έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέοι οικισμοί. Σε αυτά θα δεις την κλασσική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική σε όλο της το μεγαλείο! Στη Μακρινίτσα, γυρίστηκε και η ταινία της Φίνος Φιλμ ‘’Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά’’. Ο πλάτανος στην πλατεία της, απέναντι από τον ναό  του Αγίου Ιωάννη, είναι εντυπωσιακός, αν και ο πλάτανος της Τσαγκαράδας είναι ο πιο δημοφιλής της περιοχής, αφού έχει ηλικία μόλις…χίλια χρόνια!  Η Μακρινίτσα, ωστόσο, έχει και αυτή κάτι το μοναδικό…Το καφενείο-ουζερί ‘’Θεόφιλος’’ με την εξαιρετική τοιχογραφία στο εσωτερικό του, ζωγραφισμένη από τον ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ. Σήμερα, όλο το κτίριο έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο.  Ο χώρος είναι μικρός μεν, όμορφος και φιλόξενος δε. Πιες έναν καφέ ή ακόμη καλύτερα μια ρακή με συνοδεία ένα πηλιορείτικο  μπουμπάρι ή λίγο σπετσοφάι, αμφότερα αποτελούν εκλεκτές τοπικές λιχουδιές.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στη Ζαγορά, ένα παραδοσιακό χωριό με γραφικά δρομάκια το οποίο ξεχωρίζει για την ομορφιά του αλλά και για την ιστορική βιβλιοθήκη του. Η Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ζαγοράς ιδρύθηκε το 1762 και εκεί θα βρεις πολλά σπάνια χειρόγραφα. Επισκέψου και το σχολείο του Ρήγα Φερραίου. Είναι κοντά στη Ζαγορά. Ακολούθησε το δρόμο για την παραλία Χορευτό. 

Ένα άλλο must χωριό, είναι οι Μηλιές. Οι Μηλιές είναι γνωστές για το τρενάκι τους, το οποίο σήμερα λειτουργεί μόνο τον μισό χρόνο (από Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο) και πραγματοποιεί περιορισμένα δρομολόγια. Το τρενάκι, όμως, έχει τη δική του ιστορία, μεγάλη και ενδιαφέρουσα! Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1881 και ολοκληρώθηκε το 1896 και την επίβλεψή της είχε ο Evaristo de Chirico, πατέρας του γνωστού ζωγράφου Giorgio de Chirico. Οι γραμμές του τρένου είναι από τις πιο στενές στον κόσμο! 

Ένα από τα πιο παλιά χωριουδάκια του Πηλίου είναι το Μούρεσι. Γραφικό και αυτό, γεμάτο αρχοντικά και μια πλατεία σαν πίνακα ζωγραφικής! Εκεί βρίσκεται από το 1792 που χτίστηκε ο ναός της Αγίας Παρασκευής, καθώς και ο ναός της Αγίας Τριάδας. 

Στο νότιο Πήλιο, πήγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη στο Τρίκερι, ένα παραθαλάσσιο χωριό με λιθόστρωτα καλντερίμια, και πέρνα απέναντι στο νησάκι Παλαιό Τρίκερι για να δεις τι πάει να πει ηρεμία! Μπορείς να μείνεις στο Μοναστήρι που υπάρχει εκεί. Χτίστηκε κάπου γύρω στο 1830, αλλά πλέον δεν έχει μοναχούς. Το αντίτιμο για μια νύχτα διαμονής σε ένα από τα κελιά τους είναι περίπου 10 ευρώ. Επισκέψου και τα ψαροχώρια Πλατανιάς (συνδέεται ακτοπλοϊκά με τη Σκιάθο που βρίσκεται απέναντί του) και Κατηγιώργης και πάρε μια βαρκούλα για να πας στην παραλία Μικρό που είναι εκεί κοντά.  Πας και με τα πόδια, νομίζω, αλλά εγώ επέλεξα τη βάρκα που έχει άλλη γοητεία και στην προτείνω ανεπιφύλακτα! Είναι όλα τους μικρά, ήσυχα χωριά και αποτελούν εγγύηση για φρέσκο ψάρι!… 

Ακόμη ένα μέρος που δεν πρέπει να χάσεις είναι το μικρό χωριό με την τεράστια θέα, Άγιος Λαυρέντιος. Το χωριό πήρε το όνομά του από τη μονή του Αγίου Λαυρεντίου η οποία χτίστηκε από Βενεδικτίνους μοναχούς το 12ο αιώνα. Άλλα μικρά χωριουδάκια που αξίζουν τον κόπο είναι το Πουρί με την εκπληκτική θέα του, το Ανήλιο με τον εξαιρετικά δραστήριο Γυναικείο Αγροτικό Συνεταιρισμό που μόνο νοστιμιές έχει να προσφέρει (μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού κα) και ο Λαύκος όπου βρίσκεται το ένα από τα δυο Μουσεία Ραδιοφώνου της χώρας!

Αν επισκεφθείς το Πήλιο χειμώνα, μπορείς να κάνεις και σκι. Το χιονοδρομικό κέντρο βρίσκεται κοντά στα Χάνια, ένα χωριό το οποίο είναι σε ένα από τα υψηλότερα σημεία του βουνού.  Σκέψου ότι και το καλοκαίρι, συχνά χρειάζεσαι μια ζακέτα ή ένα φουτεράκι στα Χάνια, ακόμη και πριν δύσει ο ήλιος!

 Όσο για παραλίες…Είναι τόσες και τόσο μοναδικές όλες τους και πόσες άλλες που είναι  κρυμμένες καλά και περιμένουν να τις ανακαλύψεις! Ξεχωρίζει, για’μένα, η Φακίστρα κι ας είναι δύσκολη η πρόσβαση σε αυτή. Σε αποζημιώνει εκατό φορές το τοπίο και το μπλε, όταν φτάσεις! Πριν κατέβεις στην παραλία της Φακίστρας, υπάρχει ένα μικρό μονοπατάκι το οποίο μετά από είκοσι λεπτά περπάτημα σε βγάζει στο…Κρυφό Σχολειό! Ένα μικρό εκκλησάκι μέσα σε μια σπηλιά όπου κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως σχολείο για τα Ελληνόπουλα. Ή έστω έτσι φέρεται. Πάντως, η θέα και η διαδρομή είναι μαγευτικές! Άλλες παραλίες απαράμιλλης ομορφιάς είναι ο Μυλοπόταμος, το Χορευτό και η Νταμούχαρη. Στην κουκλίστικη Νταμούχαρη γυρίστηκε το μιούζικαλ ‘’Mamma mia!’’

Κοντά στην Νταμούχαρη είναι και το χωριό  Άγιος Γιάννης με την παραλία του αλλά και η παραλία Παπά Νερό και λίγο πιο μακριά η παραλία Άγιοι Σαράντα και η Πλάκα…Στην Πλάκα φτάνεις, αν θέλεις, και με τα πόδια από τον Άγιο Γιάννη ακολουθώντας το μονοπάτι που βρίσκεται στο αριστερό άκρο της παραλίας του. Ωραίες παραλίες είναι και τα Ποτιστικά και η Μελανή καθώς και η Παρίσαινα, όλες παραλίες σαν ζωγραφιά. Ωστόσο, να σου πω για τις τρεις τελευταίες, πως αν επιζητάς ηρεμία, η περίοδος μετά την εξεταστική του εαρινού εξαμήνο των φοιτητών/τριων του Βόλου, ίσως να μην είναι η καλύτερη εποχή. Εκείνη την περίοδο, οι συγκεκριμένες παραλίες είναι πάρα πολύ γεμάτες. Τώρα, βέβαια, στη δυστοπία που ζούμε, δε ξέρω…

Η ομορφιά δε τελειώνει εδώ. Στην Πορταριά δες τον μικρό φυσικό καταρράκτη Κάραβο και απόλαυσε τη θέα του χωριού από εκεί! Αν σου αρέσει η φύση, δεν είναι μόνο ο καταρράκτης φυσικά που σε περιμένει! Αξίζει σίγουρα να περπατήσεις στα μονοπάτια του Πηλίου. Διαδρομές υπάρχουν πολλές. Μερικές από τις αγαπημένες μου είναι το μονοπάτι των Κενταύρων, η διαδρομή από την Τσαγκαράδα στη Νταμούχαρη και αυτή που από τα Καλά Νερά φτάνει στις Μηλιές. Είναι εύκολες και μικρές διαδρομές, αλλά υπάρχουν και πιο απαιτητικές όπως το  Βένετο – Μονή Φλαμουρίου – Άνω Κερασιά. Επίσης, μπορείς να περπατήσεις από την Πορταριά στη Μακρινίτσα. Η απόσταση είναι περίπου 3 χλμ.

Μαζί με τον Όλυμπο, το Πήλιο είναι από τα αγαπημένα μου βουνά. Κάτι ήξεραν οι θεοί και είχαν επιλέξει να ζούνε εκεί… Χειμώνα Όλυμπο και καλοκαίρι Πήλιο. Ζωάρα! Τόση ομορφιά δε τη χωράει ο νους! Ειδικά στο Πήλιο, δεν είναι μόνο η ομορφιά του ίδιου του βουνού, δεν είναι τα γραφικά χωριά του, είναι και οι μοναδικές παραλίες του! Και θα συνεχίσω λέγοντας ότι ούτε αυτά είναι μόνο που το κάνουν τόσο αγαπημένο. Είναι όλα αυτά μαζί αλλά και η τοπική κουζίνα του που το κάνει τόσο αγαπημένο προορισμό. 

Φεύγοντας από το Πήλιο παίρνω τσάι του βουνού, μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού. Εσύ θα αντισταθείς; Η Ζαγορά φημίζεται και για τα μήλα της! Επίσης, μπορείς να βρεις και εξαιρετικό τραχανά. Αν είναι ένα φαγητό που σου αρέσει, αγόρασε τραχανά πηλιορείτικο! 

Τσίπουρο και μεζέ. Εννοείται ότι θα πιείς τσιπουράκι. Μαζί  με το τσίπουρό σου, ζήτα και τσιτσίραβλα. Δε σου λέω τι και πώς, απλά ζήτα το! Τα πρωινά μου στο Πήλιο αν δεν έχουν μια handmade μαρμελάδα, θα έχουν σίγουρα μια πηλιορείτικη πίτα. Αν δε δοκιμάσεις, δε καταλαβαίνεις για τι πίτα σου μιλάω…Αλήθεια! Σε μια από τις βουνίσιες ταβέρνες φάε, εκτός από  μπουμπάρια και σπετσοφάι που ήδη ανέφερα όταν λέγαμε για το καφενείο ‘’Θεόφιλος’’, και κόκορα με χυλοπίτες. Επίσης, δοκίμασε γαλοτύρι, κολοκυθοανθούς, και χόρτα με αυγά μάτια. Αλλά γεύσου και τους θαλασσινούς  μεζέδες όταν βρεθείς σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος του. Γαριδομακαρονάδες, ψάρια στη σχάρα ή τηγανητά, όλα φρέσκα και νόστιμα!

Στη δική  μου γαστρονομική πηλιορείτικη εμπειρία ‘’παίζει’’ πολύ ο φούρνος του εκάστοτε χωριού (για τις πίτες, καταλαβαίνεις), οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί και τα καφενεία. Από ταβέρνες θυμάμαι ότι στη Μακρινίτσα τσίμπησα κάτι στην πλατεία στο Πάνθεον και μια άλλη φορά στο Κάρδαμο από όπου η θέα είναι υπέροχη, αν καθίσεις έξω. Θυμάμαι ότι είχα πιει κρασί και είχα φάει καλά αναλογικά με αυτά που είχα πληρώσει.  Στην Πορταριά είναι γνωστό το εστιατόριο Κρίτσα, αλλά δεν έχω φάει ποτέ εκεί για να σου καταθέσω την εμπειρία μου. Στο καφενείο ‘’Θεόφιλος’’ στην Μακρινίτσα, ωστόσο, πηγαίνω κάθε φορά που επισκέπτομαι το Πήλιο. Πολλά παραδοσιακά καφενεία θα βρεις και στον Άγιο Λαυρέντιο. Όλα μαζεμένα στην πλατεία. Δε ξέρεις ποιο να διαλέξεις! Καλή εντύπωση μου είχε αφήσει και το καφενεδάκι ‘’Άννα, να ένα μήλο’’ που βρίσκεται στις Μηλιές. Είχα φάει νόστιμα γλυκάκια εκεί…

Τα τελευταία χρόνια έχουμε καταπιεί οικονομική κρίση, capital controls, μερικά μνημόνια, ένα δημοψήφισμα, ανεργία, κοινωνικές αναταραχές…Χώρια τα προσωπικά προβλήματα που έχει ο καθένας και η καθεμία μας. Και πριν καλά καλά χωνέψουμε όλα αυτά που κατάπιαμε, να και μια πανδημία! Εντάξει. Έχει κουράσει πια όλο αυτό και ειδικά το κερασάκι στην τούρτα, η ταινία επιστημονικής φαντασίας που ζούμε. Και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι όντως ταινία να πατήσεις το στοπ και να τελειώνει η ιστορία. Είμαστε καταδικασμένοι/ες να τη ζήσουμε ως το τέλος. Ας είναι…

 Μετά όμως, θα πάω Πήλιο. Δε ξέρω για΄σενα. Εγώ, πάντως, θα πάω Πήλιο! Οπωσδήποτε Πήλιο! Μόνη μου ή… με καλή παρέα!…