#QuarantineLife | Η μαρτυρία μιας Θεσσαλονικιάς από το «φυλακισμένο» Μιλάνο
Ζούμε δύσκολες στιγμές αλλά κυρίως επικίνδυνες.
Λέξεις – Εικόνες: Μαριέτα Φάκα
Ζούμε δύσκολες στιγμές αλλά κυρίως επικίνδυνες.
Άδειες πόλεις, απαγόρευση κυκλοφορίας, κατ’οίκον εγκλεισμός. Τα πρώτα κρούσματα δεν έφεραν κανένα μέτρο πρόληψης ή και περιορισμού της εξάπλωσης.
Μένω στο κέντρο του Μιλάνο τα τελευταία 8 χρόνια και ξέρω πολύ καλά ότι το μόνο μέτρο περιορισμού για περισσότερο από δυο εβδομάδες, ήταν το κλείσιμο μπαρ και εστιατορίων μετά τις 18:00. Ο κόσμος πήγαινε κανονικά στην δουλειά και τα απογεύματα έμενε σπίτι. Τα σαββατοκύριακα τα πάρκα ήταν γεμάτα κόσμο.
Την ίδια περίοδο στο Μιλάνο ήταν η εβδομάδα μόδας, χιλιάδες άτομα στα ίδια, πολλές φόρες κλειστά, μέρη. Σε ένα από τα μεγάλα πάρτυ που γίνεται σε κάθε Fashion Week παραβρέθηκαν πάνω από 5.000 άτομα.
Ξαφνικά αποφάσισαν να κλείσουν τα πάντα. Υπάρχει παντού αστυνομία και στρατός στον δρόμο. Η πόλη είναι άδεια, το μετρό, το κέντρο της πόλης. Στα σούπερ μάρκετ υπάρχει παντού ουρά. Περιμένουμε με απόσταση ένα μέτρο για να μπούμε και για να πληρώσουμε, αλλά μέσα περνάμε ο ένας δίπλα στον άλλο στους μικρούς διαδρόμους. Πρέπει να φοράμε γάντια για τα λαχανικά και τα ψωμιά αλλά όχι για τα υπόλοιπα προϊόντα.
Στο Παλέρμο άτομα μεγάλης ηλικίας άρχισαν να τραγουδούν στα μπαλκόνια για να ελαφρύνουν την κατάσταση, αλλά εδώ όχι. Γύρω από το σπίτι μου βγαίνουν στα μπαλκόνια με κεριά, και βάζουν τραγούδια μελαγχολικά και λυπητερά. Μοιάζει σαν κλίμα φυλακισμένων.
Πολλοί άνθρωποι από άλλες χώρες με ρωτάνε αν είμαι καλά και πώς είναι η κατάσταση. Όπως είπα, είμαι χρόνια εδώ και το αγόρι μου είναι Ιταλός από τον Μιλάνο και έχει περάσει όλη του την ζωή εδώ. Και οι δυο μας δεν ξέρουμε κανέναν που να έχει τον ιό. Ούτε οι γνωστοί μας. Οπότε τα πράγματα για εμάς είναι περίεργα.
Δουλεύω πολύ συχνά από το σπίτι οπότε για μένα το να μένω μέσα δεν είναι μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητά μου, αλλά αυτή η κατάστασή δεν μοιάζει να έχει νόημα, ειδικά αφού δεν υπήρχαν καθόλου μέτρα εξ αρχής.
Κάποιοι άνθρωποι κυκλοφορούν. Υπάρχει αστυνομία και στρατός παντού αλλά οι έλεγχοι δεν είναι τόσο αυστηροί γιατί έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει κόσμος έξω. Παρόλα αυτά επεκτείνουν τον χρόνο απαγόρευσης και τα μέτρα.
Πολλοί άνθρωποι δεν δουλεύουν, κάποιοι έχασαν τις δουλειές τους λόγω περικοπών και πολλοί δεν βγάζουν τα έξοδα του μήνα. Και αυτές είναι οι απώλειες που κανένας δεν συζητά. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και κανένας δεν ξέρει πότε θα ξεκινήσει να δουλεύει ξανά αλλά για εμάς αυτό σημαίνει και πότε θα πληρωθεί.
Με ένα θετικό μήνυμα του να μένουμε ασφαλείς και να έχουμε συλλογική συνείδηση ο κόσμος φανατίζεται, κατακρίνει και καταδικάζει οποιαδήποτε διαφορετική άποψη. Είναι πραγματικά τρομακτικό πόσο εύκολα ο κόσμος παραχωρεί την ελευθερία του και καταπάτα την ελευθερία έκφρασης και την γενικότερη ελευθερία των άλλων σε περίοδο κρίσης.
Όταν με ρωτάνε λοιπόν, σκέφτομαι ότι, ναι, οι στιγμές αυτές είναι τρομακτικές, όχι όμως όπως νομίζουν οι περισσότεροι.
