Ταξιδιωτικό ημερολόγιο: Ανακαλύπτοντας το Σαντιάγκο στη Χιλή

Είχα πει πριν ξεκινήσω, ότι θα προσπαθήσω να κρατήσω ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο. Τελικά, το έκανα δημόσιο και φεισμπουκικό.

Κρατούσα κάποιες σημειώσεις ώστε να θυμάμαι και στο τέλος κάθε μέρας, έστηνα την ανάρτηση με την διάθεση που είχα κάθε φορά και το συνόδευα από τις φωτογραφίες της μέρας. Αυτό ήταν το task μου, η προσωπική μου διακονία και, να το ξέρετε, πολλές φορές ήμουν τόσο κομμάτια που δεν άντεχα να γράψω τίποτε, αλλά τελικά i did it!

10η μέρα, Χιλή, Σαντιάγκο.

Είμαστε άυπνοι και μεταφερόμενοι  για περισσότερες από 30 ώρες. Είχαμε κάποιες αναποδιές στις πτήσεις και δεν έχουμε βγάλει τα παπούτσια μας μιάμισι μέρα τώρα. Φτάσαμε στο Σαντιάγκο, ξεκινώντας από Κούσκο, και με στάση στη Λίμα του Περού. Περιμένουμε να καθαρίσουν τα δωμάτια στο ξενοδοχείο για να μπούμε και στο μεταξύ, ψάχνουμε κάποιο μέρος να κάνουμε συνάλλαγμα. Το βρίσκουμε μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ! Θέλουμε να αγοράσουμε και τοπικές κάρτες sim για να έχουμε δεδομένα.

Περπατήσαμε κάπου 1,5 χιλιόμετρο στο κέντρο της πόλης, ρωτώντας από πού θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε sim και ενώ όλοι κάτι είχαν μας πουν, δυο νεαροί, μάλιστα, μας συνόδευσαν και για κάποια μέτρα, πουθενά δεν βρήκαμε ένα σχετικό μαγαζί. Κάποιος διανομέας μας έστειλε σε λοταρία. Ούτε και εκεί βρήκαμε, είδαμε όμως μια ταμπέλα που διαφήμιζε ΚΙΝΟ και μπήκαμε. Τελικά, πήραμε τέσσερις sim από μαγαζί που πουλούσε βρακιά, χαχα!

Ενημερώσαμε τις κρατήσεις που είχαμε κάνει για κάποιες ξεναγήσεις. Στο σημείο αυτό, να σας πω, αν δεν ξέρετε το σκέλος της πλατφόρμας air b’n’b experiences, να το γνωρίσετε. Θα βρείτε πράγματα που δεν υπάρχουν στα επίσημα προγράμματα των τουριστικών γραφείων και που παρέχονται από ντόπιους.

Π.χ. βόλτα στην αρτίστικη γειτονιά της πόλης, ή π.χ. θα σας μαγειρέψω στην αυλή μου το βράδυ, κλπ. Αύριο, λοιπόν, θα συναντήσουμε τον Roger, που θα μας ξεναγήσει στην ιστορία της πολιτικής βίας της Χιλής, ενώ το βραδάκι έχουμε δείπνο με τον Roberto και την Christina, ζευγάρι πολιτικών εξορίστων, που μας σύστησε μια φίλη από Θεσσαλονίκη και που έτυχε να βρίσκεται τώρα εδώ ενώ, κανονικά, ζει στο Λονδίνο.

Οι δυο τους, είναι ιατροί, ανοσιολόγος η Cristina και νευροεπιστμήμονας ο Roberto, ένα υπέροχο ζευγάρι που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι η  Christina τον παρατάει στη μέση του ταξιδιού επειδή επιθυμεί τα παιδιά, τα εγγόνια, το σπίτι της, ενόσω ο Roberto συνεχίζει. Κουβεντιάσαμε πολύ, για την Χιλή και την Ελλάδα, για τις κοινές τους ιστορίες, μας σύστησαν τόπους και εκδρομές για να κερδίσουμε χρόνο και εντυπώσεις.  Παραγγείλαμε ένα ψάρι σαν μπακαλιάρο που το λένε merlouza και ήπιαμε άσπρο κρασί από την περιοχή Tarapaca, την οποία πρόσφατα προσάρτησε η Χιλή από το Περού. 

Οι πρώτες εντυπώσεις από την πόλη είναι γεμάτες από την αίσθηση της οικειότητας. Σαν να ήμουν εδώ από πάντα. Δυτικοευρωπαική πόλη μοιάζει, με ενδιαφέροντα colonial στοιχεία. 

Το ξενοδοχείο μας είναι πολύ σούπερ σε μια υπέροχη γειτονιά που ονομάζεται Bellavista (ωραία θέα).

Τα κορίτσια μού έμαθαν κάτι καινούργιο. Fomo (Fear Of Missing Out). Ευτυχώς, που το έχω κι αυτό και δεν έχασα την εξαίσια βραδιά! 

11η μέρα  Χιλή, Σαντιάγκο.

Συναντήσαμε το Roger, πολιτικός εξόριστος στις ΗΠΑ και στον Καναδά, σπούδασε εκεί αγγλική φιλολογία και δούλεψε ως δημοσιογράφος αλλά και καθηγητής σε σχολείο. Στο γκρουπ των τεσσάρων μας ήταν και δυο κοπέλες με καταγωγή από το Σαλβαντόρ, που επίσης μένουν στις ΗΠΑ  και σπουδάζουν πολιτικές επιστήμες. Περιηγηθήκαμε σε διάφορα σημεία του κέντρου της πόλης, όπου γίνονταν συλλήψεις, εκτελέσεις, και ο Roger μας μιλούσε ακατάπαυστα επί 4 ώρες για όλη την νεότερη ιστορία της Χιλής, μέσα από προσωπικά του βιώματα. 

Οι πληροφορίες ήταν πάρα πολλές και φυσικά δεν μπορώ να τις μεταφέρω, με ημερομηνίες, πρόσωπα και πολιτικές συνθήκες που δεν μπορώ καν να θυμηθώ στο σύνολό τους. Θα μείνω σε μια αφήγησή του για την επανένωση της ευρύτερης οικογένειάς του, 30 χρόνια αφότου χωρίστηκαν, σε ένα τραπέζι, όπου συμφωνήθηκε ρητά να μην μιλήσουν για πολιτική.  Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τη στιγμή που ένας του ξάδελφος του Roger εμφανίζει μια φωτογραφία όπου ο πατέρας του, είναι αγκαλιά με τον Πινοσέτ, αφού ήταν και ένας από τους σοφέρ του. Εκεί, γίνανε μαλλιά κουβάρια, η μάζωξη έληξε άδοξα. -σας θυμίζει καθόλου Ελλάδα; Ωστόσο, ο ίδιος ο Ρότζερ, αναγνωρίζει πως χάρη στις γνωριμίες των θείων του δεν εκτελέστηκε και ο ίδιος, είχε, μάλιστα, ασυλία και για βασανιστήρια όταν τον συλλάβανε.

Επίσης μας μίλησε για το ρόλο κάποιων καθολικών εκκλησιών και σχολείων, πώς βοήθησαν πολλούς από τους “αντιφρονούντες” προσφέροντας τους κρυψώνες και φυγαδεύοντάς τους στο εξωτερικό, όπως συνέβη και με τον ίδιο. Μετατραυματικό σοκ, θλίψη για τους φίλους του και συντρόφους του που “εξαφανίστηκαν”, που βασανίστηκαν, που εκτελέστηκαν, τύψεις για τον εαυτό του που έζησε, κατηγορίες μέχρι και σήμερα ότι “πουλά” σε τουρίστες την μνήμη του τόπου του. 

Μια ακόμη παρατήρηση, εκ του προχείρου φυσικά, είναι ότι οι αριστεροί εδώ, είναι πιο φιλελεύθεροι από τους δικούς μας, τους ενδιαφέρουν πολύ θέματα όπως η καταστροφή  του περιβάλλοντος, (βέβαια έχουν και έναν Αμαζόνιο δίπλα τους που στενάζει) ιδιαίτερα θέματα δικαιωμάτων των μεταναστών, των γκέι, κάνουν ακτιβισμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ. 

Στο τέλος,  αποφασίζω ότι δεν είμαι σε θέση να κρίνω τόσο ιδιαίτερα συναισθήματα, ήταν μια πολύ φορτισμένη μέρα, με κλάματα, γέλια, αναμνήσεις και γνώσεις, που ακόμη δεν έχουν πάρει τη θέση τους μέσα μας. Θα τον ξαναδούμε σε λίγες μέρες για να “παρτάρουμε” σε ένα μπαράκι με live μουσική.

12η μέρα, Χιλή, Σαντιάγκο

Οι κάρτες μας δουλεύουν όποτε θέλουν, έχουμε μεγάλη δυσκολία στο να κλείσουμε διάφορα ταξίδια, εκδρομές ή ξεναγήσεις που θέλουμε. Ξεκινήσαμε το πρωί για μια βόλτα στην περίφημη Plaza de armas, πήγαμε στο μουσείο προκολομβιανής τέχνης, δυστυχώς ο όροφος της μόνιμης έκθεσης ήταν κλειστός και αρκεστήκαμε στην προσωρινή έκθεση για τον σαμανισμό. Ενδιαφέρουσα ιστορία, που περιλαμβάνει “πολλά ναρκωτικά”. 

Περπατήσαμε μέχρι τo Μoneda, το Προεδρικό Μέγαρο  δηλαδή, με το υπαινικτικό όνομα που σημαίνει νόμισμα. Από έξω, το άγαλμα του Αλιέντε. 

Άλλα 3 χιλιόμετρα για να πάμε στο Μουσείο μνήμης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η είσοδος είναι δωρεάν. Το μουσείο, είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει στην κατηγορία, καλύτερο ή ισάξιο με το Μουσείο Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ. Μπήκα σκεπτική, ομολογουμένως, με ένα συναίσθημα «δεν με παρατάτε με τα μουσεία μνήμης, να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι”, αλλά η αρχική αίσθηση ανατράπηκε γρήγορα και έγινε θαυμασμός για αυτό που έστησαν. 

Ντοκιμαντέρ με τις στιγμές του πραξικοπήματος, μαρτυρίες επιζώντων και βασανισμένων, χειροτεχνίες και γράμματα φυλακισμένων, εφημερίδες της εποχής, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από τις μυστικές υπηρεσίες, ο τοίχος της μνήμης με τους νεκρούς και τους εξαφανισμένους. Με σύγχρονη μουσειολογική προσέγγιση, ώστε να αντιλαμβάνεσαι την ιστορία και την μνήμη με όσο το δυνατό πιο βιωματικό τρόπο. 

Σε μια μεγάλη οθόνη, ψάχνεις το όνομα που θέλεις και σου βγάζει πληροφορίες. Γράφω Victor Jara και μου εμφανίζει τον μουσικό με 4 ονόματα ενώ κάτω γράφει την ιστορία του. Αφήνω ένα μήνυμα “αθάνατος”,  η Άσπα απ’ την Ελλάδα, σε προσκυνώ.

13η μέρα, Χιλή, Σαντιάγκο, Valparaiso, Vina del Mar

Ξυπνήσαμε αχάραγα για ημερήσια εκδρομή στο Valparaiso και στo Vina del Mar. Για το Βαλπαραίσο είχα την εντύπωση ότι είναι μεγάλο τουριστικό τους θέρετρο, με μπιτς βόλευ, ναυαγοσώστες κλπ. Καμία σχέση. Είναι ένα λιμάνι, απολύτως λιμανίσιο. Με κίνηση, κοντέινερ, καράβια, μετανάστες, εργάτες, φασαρία. Η υπόλοιπη πόλη, όμως, δεν είναι ταψί αλλά είναι σκαρφαλωμένη τριγύρω στο μεγάλο λιμάνι, επάνω στα βουνά,  με τα σπίτια αμφιθεατρικά χτισμένα ώστε όλα να βλέπουν θάλασσα και είναι γεμάτα με γκράφιτι.

Στο σχεδόν 12ωρο ταξίδι μας ο ξεναγός μάς έδωσε μόνον δύο πληροφορίες.

Ότι τα γκράφιτι σε αυτή την πόλη είναι νόμιμα και να προσέχουμε μην μας κλέψουν το κινητό μας. Η πόλη έχει απίστευτα χρώματα, το 90% των 300.000 κατοίκων της δουλεύει στο λιμάνι και την χαρήκαμε πολύ. Η επόμενη στάση ήταν στη Βίνια ντελ Μαρ, η οποία είναι όντως θέρετρο και τόπος κατοικίας για πλούσιους και μεσοαστούς.

Είναι ένα απίστευτο κιτσαριό, με καμία ομοιομορφία, με ανισουψίες, κακοτεχνίες, να φανταστείτε, σ’ ένα πάρκο που κάναμε στάση, περίμεναν ήρωες μασκαρεμένοι σαν από τον πόλεμο των άστρων να φωτογραφηθούν με τους τουρίστες! 

Σταματήσαμε για ένα δίωρο, το υπόλοιπο γκρουπ πήγε για φαγητό αλλά εμείς, της Ελλάδος παιδιά, πήγαμε στην πλαζ. Βγάλαμε κάλτσες και παπούτσια, βρέξαμε τα πόδια μας στον Ειρηνικό, ξαπλώσαμε ανάσκελα και μαζέψαμε ήλιο.

Τα κύματα είναι μεγάλα και δύσκολα, η θερμοκρασία του νερού 17 βαθμοί, κανένας από τους ντόπιους δεν κολυμπούσε, μόνον πλατσούριζαν στην άκρη.

Επιστρέφουμε στο Σαντιάγκο και το βράδυ έχουμε ραντεβού και πάλι με τον Roger  για να μας πάει σε ένα μπαράκι να ακούσουμε live. Φτάνουμε σε ένα μέρος, στο οποίο υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μπαίναμε μόνοι μας με ποτέ. Αφίσες, γκράφιτι, φωτογραφίες, της κακομοίρας. Η κανονική μπάντα θα παίξει σάλσα, αλλά ο Roger έχει καλέσει έναν γνωστό του μουσικό, τον Emilio  και με την άδεια του μαγαζιού και προς δική μας ευχαρίστηση, θα παίξει πριν το κανονικό πρόγραμμα, ειδικά για εμάς, καντσιόν νουέβο  (Victor Jara, Violeta Para etc). 

Είμαστε λίγοι μέσα στο μαγαζί, ο Roger ξεκινά την βραδιά απαγγέλλοντας ένα δικό του ποίημα, μας συστήνει στην άλλη παρέα του μαγαζιού, «κάτι τρελοί απ’ την Ελλάδα που θέλουν να ακούσουν αυτά τα τραγούδια», λέει κι η παρέα μας χειροκροτεί, ενθουσιάζεται με την περίπτωσή μας, σηκώνεται επάνω και τραγουδά την κομμουνιστική  διεθνή!  Στο σημείο αυτό ανακαλύπτουμε πως κηρύσσεται η έναρξη των εκδηλώσεων μνήμης. Φέτος, 2023, είμαστε 50 χρόνια από το πραξικόπημα.

Ο Εμίλιο, δίνει παράσταση για μια ώρα, με δικό του πρόγραμμα, ο.κ., είπε κι ένα του Victor Jara, αλλά σε  γενικές γραμμές μας άφησε πεινασμένους. Αντιθέτως, δεν είμαστε καθόλου διψασμένοι. Πίνουμε σαν νεροφίδες, ψιλομεθάμε, γελάμε ατελείωτα, αποχαιρετάμε τον Εμίλιο και μπερδευόμαστε με όλους τους υπόλοιπους που έχουν τιγκάρει το μπαράκι, στο μεταξύ, χορεύουμε σάλσα με το επόμενο συγκρότημα. Για να στυλωθούμε και να τραβήξει τα υγρά, παραγγέλνουμε ένα πιάτο με τηγανητές πατάτες, κομματάκια λουκάνικο, κρεμμύδια και από πάνω αυγό. Το ονομάζουν τσοριγιάνα, πάει να πει ξεχειλισμένο. A night to remember, στο cafe Brasil. Strongly recommended. 

14η μέρα, Χιλή, Σαντιάγκο.

Η μέρα ήταν χαλαρή και αφήνει χώρο για μερικές γενικές παρατηρήσεις. Είναι εξωφρενικό ότι κανείς δεν ξέρει αγγλικά. Ούτε στα αεροδρόμια, ούτε στα ξενοδοχεία, ούτε στα μουσεία. Μιλούν αυτά τα γρήγορα δικά τους ισπανικά, που στη Χιλή δεν τα λες και «oxford spanish», ενώ θυμώνουν κι από πάνω που δεν καταλαβαίνεις. 

Το φαγητό τους δεν είναι και σπουδαίο. Σε γενικές γραμμές, τρώνε παχιά πράγματα, τα ψάρια τους κατά κύριο λόγο, τα τηγανίζουν, τις πατάτες, το κοτόπουλο, το ίδιο. Σαλάτα με το σταγονόμετρο, φρούτα μόνον στην αγορά, δεν βρίσκεις π.χ. ένα έτοιμο σνακ με γιαούρτι και φρούτα ή μια φρουτοσαλάτα. Πήρα κι εγώ από έναν πλανόδιο ένα κεσεδάκι κεράσια και το χτύπησα όλο, που θα ξαναβρώ μες στο Γενάρη; Τα ψωμιά τους είναι μάλλον άψητα ή ελαφροψημένα και σε όλες τις πίτες που φτιάχνουν έχουν μέσα κρέας. Δεν είναι μέρος για χορτοφάγους σίγουρα. 

20η μέρα, Χιλή, Ίσλα Νέγκρα

Έχουμε κλείσει μια εκδρομή, με βαν και ξεναγό στα αγγλικά και αντ’ αυτού έχουμε ένα απλό ι.χ. αυτοκίνητο με έναν οδηγό που μιλά μόνο ισπανικά. Ξεκινάμε, έστω κι έτσι, παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο που ονομάζεται “Δρόμος του Ήλιου” και οδηγεί και πάλι στον Ειρηνικό. Κάνουμε μια στάση στο Pomaire, ένα χωριό που είναι γνωστό για τα κεραμικά του. Δεν μου προκάλεσαν κανέναν θαυμασμό. Κατ’ αρχήν όλες κι όλες οι χρήσεις που εμπνεύστηκαν τελείωναν σε γάστρες και κασπό. Κάποιοι έφταναν μέχρι διακοσμητικά ζωάκια, αλλά όλα ήταν κάπως χοντροκομμένα και άτεχνα. 

Φτάνουμε στο Isla Negra, το οποίο είναι μεγάλο θέρετρο, κακοχτισμένο και κιτσάτο, φιλοξενεί κάμπινγκ, καρτ, λούνα παρκ, εξοχικές κατοικίες της σειράς, βίλες, παζάρια, όλα ανάκατα και μπερδεμένα που υπερνικούν το υπέροχο φυσικό τοπίο. Όλοι αυτοί δε, κολυμπούν σε μια μόνο ακτή, που είναι η μόνη χωρίς κύμα και αέρα και συνωστίζονται εκεί, ο ένας πάνω στον άλλο. 

Σε έναν βράχο από τους πάμπολλους μπροστά στον Ειρηνικό, ο Πάμπλο Νερούντα έχτισε το σπιτικό του. Η ξενάγηση ήταν με αυτόματο audiobook, ευτυχώς στα αγγλικά, και ήταν πολύ καλή. Σταχυολογώ μερικά σημεία της.

Ο ποιητής ήταν πολύ μεγάλος συλλέκτης. Συνέλεγε από πεταλούδες, από τον καιρό που ήταν μικρό παιδί, μέχρι άμμο από διάφορα λιμάνια, φυλαγμένη μέσα σε μπουκάλια, που είτε του τα έστελναν φίλοι του ναυτικοί είτε τα μάζευε ο ίδιος σε ταξίδια του. Επίσης συνέλλεγε πορτρέτα λογοτεχνών, ναυτικές πυξίδες, χάρτες, τιμόνια, ξύλινες μάσκες από την Άπω Ανατολή, αγάλματα, μουσικά όργανα. Έναν άντρα και μια γυναίκα, προτομές, τα τοποθέτησε το ένα απέναντι από το άλλο για να ερωτευτούν, είπε. Αλλά δεν συνέβη ποτέ, ξαναείπε, η γυναίκα αγνάντευε τον ωκεανό και δεν γύρισε ποτέ να κοιτάξει τον άντρα.

Στο κεντρικό σαλόνι του, υποδέχτηκε τον Αλλιέντε και τον Γκαγκάριν. Ήταν κοινωνικός και διαχυτικός, του άρεσε να κάνει μαζώξεις, όμως του άρεσαν και οι μοναχικές βόλτες στη θάλασσα. 

Ανάμεσα σε όλα, υπάρχει και το άγαλμα ενός αλόγου, αγαπημένου του, που αφότου σώθηκε από μια πυρκαγιά, το υιοθέτησε. Έκανε ένα πάρτι για την υποδοχή του και ζήτησε από τους φίλους του να φέρουν δώρα στο άλογο. Τρεις από αυτούς, έφεραν δώρο μια ουρά, επειδή η πραγματική, του αλόγου,  είχε τραυματιστεί στην πυρκαγιά. Τις κρέμασε όλες και ήταν ένα άλογο με τρεις ουρές!!!

Φύγαμε από το Ίσλα Νέγκρα και πήγαμε στο λιμάνι και παραθαλάσσιο θέρετρο του Σαν Αντόνιο. Φάγαμε ψάρι, σεβίτσε γαρίδας, σολομού και διαφόρων μαλακίων,  ήπιαμε ένα λευκό sauvignon blanc, με το αντριαχιαστικό όνομα “η θύρα του Διαβόλου”

Επιστρέψαμε στο Σαντιάγκο για βόλτα σε μια υπέροχη γειτονιά που δεν είχε τύχει να ανακαλύψουμε μέχρι τώρα, πήραμε παγωτό και απολαμβάναμε την τελευταία μας νύχτα στο Σαντιάγκο.

Θέλω να ευχαριστήσω κόσμο και λαό για αυτό το ταξίδι. Πρώτα απ’ όλα τον Άρη που με ενθάρρυνε με κάθε τρόπο και ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος από τις υποχρεώσεις μου σε αυτό το διάστημα. Και μετά τα παιδιά μας, που στην αρχή δεν το πίστευαν, μετά ζήλευαν και στο τέλος χόρευαν από χαρά που θα απαλλαγούν από τους ψυχαναγκασμούς μου, έστω για 3 εβδομάδες. Την μαμά μου, που στάθηκε στο πόδι μου, όσο μπορούσε, φροντίζοντας τα καθημερινά για το σπίτι, τους φίλους μου και συγγενείς που χαίρονταν με τη χαρά μου, που μου σύστησαν πρόσωπα, μου έφεραν σχετικά βιβλία, μου πήραν ταξιδιωτικά γκατζετάκια, μου τηλεφώνησαν ή μου έγραψαν για ευχές και καλό κατευόδιο. Το αναρτημένο, τελικά, ημερολόγιο, αποκάλυψε ότι είμαστε πολλοί με το ίδιο όνειρο, εύχομαι σε όλους να το πραγματοποιήσουν. Ευχαριστώ και εσάς, γνωστούς και αγνώστους fbκικούς φίλους για τα καλά σας λόγια που μου έδιναν κουράγιο να γράψω αλλά και την ικανοποίηση ότι από κάποιους διαβάζονται γιατί, κακά τα ψέμματα, αν δεν τα διάβαζε κάποιος δεν θα τα έγραφα και δεν θα τα ξαναζούσα.

Μερικά παραλειπόμενα:

📍 Το ταξίδι δεν ήταν με πρακτορείο, το σχεδιάσαμε μόνοι μας. Οι δυο ανηψιές μου και ο φίλος της μίας. Εγώ ήμουν η “τία” όπως λέγεται στα ισπανικά η θεία. 

📍Αρχικά θα πηγαίναμε στο Περού, θα κατεβαίναμε στην έρημο και μετά θα πηγαίναμε στην λίμνη Τιτικάκα, θα περνούσαμε από κει τα σύνορα και θα μπαίναμε Βολιβία, Λα Παζ, Αμαζονία και τέλος στο Σαντιάγκο της Χιλής. Με τα γεγονότα, τις απεργίες και τους κλειστούς άξονες στο Περού, δεν ήταν εφικτό αυτό το πρόγραμμα.

📍Ευτυχώς που μπορέσαμε να φύγουμε εγκαίρως από τη χώρα και να εκμεταλλευτούμε τις μέρες για το ταξίδι στην Χιλιάνικη Παταγονία που δεν ήταν στον αρχικό σχεδιασμό. Κάθε εμπόδιο για καλό, αλλά αυτό παραήταν καλό, απίστευτο!

📍Η κορυφαία τύχη μας ήταν ότι προλάβαμε να επισκεφτούμε το Μάτσου Πίτσου, την τελευταία μέρα που ήταν προσβάσιμο. Ο.κ, ξανάνοιξε, για λίγες μέρες και ξαναέκλεισε αλλά ποιος αντέχει να είναι στην αναμονή και στην αβεβαιότητα σε ξένο τόπο;

📍 Με τη νεολαία του ταξιδιού, τα πήγα καλά. Αποποιήθηκα τον ρόλο της μαμάς, της τίας κλπ και ήμασταν απλώς παρέα. Μιλήσαμε πολύ, γελάσαμε πολύ, πειραχτήκαμε πολύ, χορέψαμε, ψυχαναλυθήκαμε, κοιμηθήκαμε στους  ώμους των άλλων. 

📍Με κάνανε, μάλιστα, έξπερτ της τεχνολογίας. Με ένα κινητό και μόνον ήμουν τόσες μέρες, και να οι μεταφορές χρημάτων σε ενιαίο νόμισμα, να οι μετατροπές σε συνάλλαγμα χωρίς προμήθεια, όλες οι εφαρμογές μπήκαν στο κινητό, uber, booking , trip advisor, viator, όλα τα εισιτήρια, ξενοδοχεία, εκδρομές, από το κινητό, check in μαζί με βαλίτσα αυτόματα, με θαύμασα και εγώ η ίδια. 

📍 Κάθε ταξίδι έχει το φαντασιακό και το ρεαλιστικό του μέρος. Και τα δυο κομμάτια είναι φορτωμένα από τις προσωπικές ή συλλογικές μυθολογίες μας. Νομίζω ισορρόπησα καλά σ’ αυτή την τραμπάλα, με νέα ευχάριστα ξαφνιάσματα και αποδόμηση κάποιων άλλων. Τέλος καλό, όλα καλά.

Και στα δικά σας εύχομαι, σύντομα🌈🧿📸