Το Άμστερνταμ δεν χωρά άλλους τουρίστες
Πώς το Άμστερνταμ μέσα σε λίγα χρόνια έγινε... Βενετία!
Πίσω στη δεκαετία του 1990, το Άμστερνταμ ήταν η ιδανική πόλη: είχε τη γοητεία και την εύκολη ζωή ενός χωριού, αλλά και την πολιτιστική πικρία μιας διεθνούς μητρόπολης.
Πάνω απ’ όλα είχε έναν ιδιόμορφο, δημιουργικό, εφευρετικό, επαναστατικό πυρήνα. Είχε ένα ιδιοσυγκρασιακό μείγμα αρκετά διαφορετικό από κάθε πόλη. Τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια, όλα αυτά έχουν αλλάξει.
Οι αριθμοί των τουριστών έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό. Τα μέρη του Άμστερνταμ είναι τώρα τόσο γεμάτα – μέρα με τη μέρα, όλες τις εποχές – σαν η πόλη να ζει συνεχώς σε ρυθμούς ενός τεράστιου φεστιβάλ. Οι πεζοί στριμώχνονται στα στενά πεζοδρόμια και τελικά καταλήγουν να περπατούν στη μέση του δρόμου.
Οι λωρίδες ποδηλασίας γεμίζουν με πεζούς, εξοργίζοντας εκείνους που ζουν μια απλή καθημερινότητα. Η γοητεία του Άμστερνταμ αποτελεί απλούστατα… παρελθόν.
Mια αύξηση στον έλεγχο των ενοικίων καταστρέφει ένα κοινωνικό μείγμα που προϋπήρχε στην πόλη για αιώνες (μεγάλες οικογένειες στα αρχοντικά),ενώ η έκρηξη των ιδιωτικών διακοπών και ο αριθμός των ξενοδοχείων αλλάζει την αίσθηση ολόκληρων γειτονιών.
Σύντομα, μόνο οι πλούσιοι θα μπορούν να αντέξουν οικονομικά να ζήσουν στο κέντρο, μοιράζοντας το χώρο με έναν μεταβατικό πληθυσμό τουριστών. Μια πόλη που όπως φαίνεται στο τέλος θα ομογενοποιηθεί.
Τα ζεστά καφέ της γειτονιάς, στα οποία συχνάζουν οι ντόπιοι, θα είναι πια παρελθόν και αυτό το ιδιόμορφο μείγμα, θα εξοριστεί. Ήδη, η πόλη θέλει τα αγαπημένα εστιατόρια ή καφέ γεμάτα. Οι σερβιτόροι και οι βοηθοί των καταστημάτων συχνά χαιρετούν πρώτα στα… αγγλικά.
Τα αυξανόμενα ενοίκια σημαίνουν ότι τετράγωνα όπως το Negen Straatjes (εννέα σοκάκια μεταξύ των κύριων καναλιών), είναι γεμάτα από μπουτίκ και hipster καφέ.
Αλλού, τα καταστήματα της γειτονιάς έχουν δώσει τη θέση τους σε καταστήματα τυριών που προσφέρονται για τουριστικούς σκοπούς, βάφλες, Nutella, γρήγορο φαγητό.
Ας το παραδεχτούμε: ο υπερτουρισμός είναι μια μορφή ρύπανσης, τόσο κοινωνική όσο και περιβαλλοντική. Με τον ίδιο τρόπο που πρέπει να επανεξετάσουμε τη στάση απέναντι σε ένα εργοστάσιο που μπορεί να είναι καλό για την οικονομία, αλλά εκχέει δηλητήρια σε έναν ποταμό, πρέπει να ξανασκεφτούμε τους τρόπους με τους οποίους γίνεται η διαχείριση του τουρισμού και πώς συμπεριφερόμαστε ως τουρίστες.
Η πολιτεία του Άμστερνταμ λαμβάνει ορισμένα μέτρα για την ανακατανομή των σημείων που προσφέρονται για επισκέπτες, τον περιορισμό των ιδιωτικών αδειών και τη μείωση στοιχείων όπως οι περιηγήσεις σε Segway και ποδήλατα “μπύρας”, αλλά το βασικό ζήτημα είναι πιο δύσκολο. Είναι ζήτημα του τι είναι πιο σημαντικό για την ίδια την ύπαρξη μιας πόλης – η ποιότητα ζωής των πολιτών ή η οικονομική ευημερία και η πολυπλοκότητα του τρόπου με τον οποίο αυτά τα δύο αλληλοσυνδέονται.
Εν τω μεταξύ, για τον επισκέπτη στο Άμστερνταμ η άμεση απάντηση είναι ίσως στα μικρά πράγματα: να κινηθεί δηλαδή με ευαισθησία, να μην πάρταρει στο διαμέρισμα που νοίκιασε, δίπλα σε γείτονες που πρέπει να δουλέψουν την επόμενη μέρα. Ακόμη να γνωρίζει εάν πρέπει να περπατήσει στο δρόμο, ότι πρόκειται για δρόμο και ότι τα αυτοκίνητα και τα ποδήλατα προσπαθούν να περάσουν. Τέλος, να προσπαθήσει να μην περιηγείται σε μεγάλες ομάδες.
Πάνω απ ‘όλα, οι ταξιδιώτες θα πρέπει να δώσουν χώρο στο Άμστερνταμ για μείνει η πόλη ίδια. Αυτό, φυσικά, δεν θα λύσει το πρόβλημα, αλλά θα διευκολύνει την αναζήτηση μιας απάντησης.
Πηγή: Τhe Telegraph
