Το Παρίσι σε λίγα 24ωρα: Μια παρέα αγοριών στην Πόλη του Φωτός!
Συναισθήματα, εικόνες, αναμνήσεις από τη γαλλική πρωτεύουσα.
Λέξεις – Εικόνες: Γιάννης Γκουζούμας
Την έχουν πει Πόλη του Φωτός, πόλη του έρωτα και της αγάπης. Συμφωνώ; Και ναι, και όχι. Το συναίσθημα ενθουσιασμού που σε διακατέχει πάντως με το που φτάνεις στο Παρίσι φαίνεται να είναι ίδιο, όσες φορές κι αν πας. Και στη δική μου περίπτωση δεν θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα, απ’ ότι με τρεις απλές λέξεις: Ναι, ρε φίλε!
Η αλήθεια είναι πως και χρόνια ολόκληρα να ζεις στην πόλη δεν φτάνουν για να τη μάθεις τέλεια. Πόσο μάλλον όταν η διαμονή σου έχει σύντομη ημερομηνία λήξης, μόλις λίγα εικοσιτετράωρα. Πρέπει να πας καλά οργανωμένος για να χωρέσεις στο πρόγραμμά σου τουλάχιστον τα βασικά.
Η βόλτα στον πύργο του Άιφελ είναι σίγουρα αναπόφευκτη και ήταν το πρώτο πράγμα που κάναμε, παρόλο που μέναμε στο αντιδιαμετρικό διαμέρισμα. Φωτογραφίσαμε τον ήδη πολυφωτογραφημένο πύργο και το καρουζέλ από δίπλα, μέχρι που την προσοχή μας τράβηξε ένα φαντασμαγορικό θέαμα με φώτα πάνω στον πύργο.
Έπειτα ακολουθήσαμε μια σύντομη διαδρομή μέχρι την Αψίδα του Θριάμβου. Είχε ήδη νυχτώσει για τα καλά, ενώ ακόμα διασχίζαμε τη λεωφόρο Champs-Elysées, όταν ο Μανώλης πέταξε την ιδέα να πάμε σε κάποια παμπ. Χωρίς να χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια από μεριάς του για να μας πείσει είχαμε ήδη ξεκινήσει τη σαραντάλεπτη διαδρομή για την περιοχή κάτω από τη Μονμάρτη – γνωστή για τη νυχτερινή της ζωή.
Πλησιάζοντας στο Pigale η ανάγκη να καθίσουμε έστω και σε ένα σκαμπό και να πιούμε αυτήν την πολυπόθητη παγωμένη μπύρα γινόταν όλο και πιο έντονη. Σε μια στροφή, ένας πολύ γνωστός ανεμόμυλος – μα φυσικά το Moulin Rouge. Το budget όλων μας περιορισμένο, οπότε αρκούμαστε σε μερικές φωτογραφίες του εξωτερικού του χώρου και κατευθυνόμαστε προς ένα δρόμο παρακάτω γεμάτο μπυραρίες και μπαρ, λίγο ατμοσφαιρικό λίγο σαν βγαλμένο από ταινία.
Χωρίς πολύ ψάξιμο καθόμαστε σε ένα μαγαζί που μας είχε γεμίσει το μάτι εξ αρχής. Ξέρεις είναι από αυτά τα μαγαζιά που ποτέ δε μπορείς να θυμηθείς το όνομά τους, αλλά που στεγάζουν αυτό το είδος των εξόδων που ξεκινούν με σοβαρές συζητήσεις και αναλύσεις, και μετά από δύο-τρία ξεσπάσματα έντονου γέλιου καταλήγουν σε έντονα βλέμματα και νοήματα με μια παρέα κοριτσιών που κάθονται στο διπλανό τραπέζι. Μακάρι να μην καταλαβαίνουν ελληνικά! Η νύχτα φαίνεται να έχει γίνει μεγάλη, κι όμως είναι ακόμη νωρίς – σχετικά. Έχοντας χάσει οριακά το τελευταίο μετρό για το 20Ο διαμέρισμα, και μετά από μια ταλαιπωρία με νυχτερινά λεωφορεία και καμπόσο ακόμη περπάτημα δίπλα από κοιμητήρια και σκοτεινά σοκάκια που κυκλοφορούσαν μόνο κάτι περίεργες φυσιογνωμίες κι εμείς, φτάνουμε στο σπίτι που είχαμε νοικιάσει και πέφτουμε για ύπνο. Την επομένη έχει Λούβρο!
Λένε πως το μουσείο του Λούβρου είναι τόσο αχανές που για να καθίσεις ένα λεπτό μπροστά από κάθε έκθεμά του χρειάζεσαι μια ολόκληρη εβδομάδα. Λένε επίσης ότι η ουρά στην είσοδό του είναι τόσο μακριά που μπορεί να περιμένεις και δίωρο. Έτσι το αρχικό πλάνο που είχε συμφωνηθεί από βραδίς ήταν να βρισκόμαστε εκεί γύρω στις 9 το πρωί, δηλαδή την ώρα που ανοίγει. Και κάτι ο ύπνος που μας πήρε λίγο παραπάνω, κάτι η απόστασή μας από τα κεντρικά διαμερίσματα του Παρισιού, κάτι οι τάρτες και τα κρουασάν που μας έσπαγαν τη μύτη έξω από κάθε πατισερί που περνούσαμε, καταλήγουμε γύρω στις 11:30 να βρισκόμαστε στην επιβλητική γυάλινη πυραμίδα, έτοιμοι να αγοράσουμε εισιτήρια.
Και για καλή μας τύχη δεν υπάρχει καθόλου ουρά – ή τουλάχιστον κάπως την έχουμε παρακάμψει χωρίς να το καταλάβουμε. Βρίσκουμε σχεδόν αμέσως το τμήμα με τα ελληνορωμαϊκά γλυπτά και αφού θαυμάσουμε κάποια από τα πιο επιβλητικά όπως η Αφροδίτη της Μήλου και η Νίκη της Σαμοθράκης, περνάμε στο τμήμα που βρίσκεται η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι, η οποία ακόμα δεν έχω καταλάβει αν χαμογελάει, (περιτριγυρισμένη από δεκάδες τουρίστες που προσπαθούν απεγνωσμένα να βγουν μια σέλφι μπροστά της). Και ακολουθούν πίνακες του Ντελακρουά και άλλων σημαντικών ζωγράφων της Αναγέννησης.
Επόμενη στάση η Παναγία των Παρισίων, όπου ο Ιορδάνης έχει υπολογίσει την απόσταση και αναλαμβάνει χρέη πλοηγού. Παρακαλούμε για μια μικρή στάση κι εκείνος μας υπόσχεται ότι φτάνουμε σε πέντε λεπτά, και άλλα πέντε λεπτά και άλλα πέντε λεπτά… Φτάνουμε στην Παναγία, η μεγάλη ουρά στην είσοδο το καθιστά σχεδόν ουτοπικό να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση, οπότε συνεχίζουμε τη βόλτα από την άλλη μεριά του Σηκουάνα, στο σχεδόν κινηματογραφικό Quartier Latin. Αναζητούμε μεσημεριανό και το παίρνουμε πακέτο για να κάνουμε πικνίκ στον κήπο του Λουξεμβούργου – έτσι λέει κάνουν και οι ντόπιοι. Και φτάνοντας στον κήπο βλέπουμε τους Παριζιάνους σε καθίσματα γύρω από το μεγάλο σιντριβάνι ή αραγμένους στα γρασίδια, να λιάζονται και σχεδόν να υμνούν το τέλος του χειμώνα.
Kατευθυνόμαστε στη γραφική συνοικία Le Marrais. Και λίγο παραδίπλα το επιβλητικό κέντρο Pompidou, με την industrial αισθητική του στο εξωτερικό και εκθέσεις σύγχρονης τέχνης στο εσωτερικό με έργα των Picasso, Mondrian, Kandinsky και άλλων. Πλησιάζει golden hour, έχουμε τελειώσει την περιήγηση στην έκθεση και παίρνουμε τις γνωστές κυλιόμενες σκάλες για να ανεβούμε στον τελευταίο όροφο. Η θέα που απλώνεται από τη Μονμάρτη ως τον Πύργο του Άιφελ κόβει πραγματικά την ανάσα, και σε συνδυασμό με τον ήλιο που δύει δημιουργεί το πιο ειδυλλιακό σκηνικό.
Η τελευταία μέρα είναι αφιερωμένη στη Βασιλική της Ιερής Καρδιάς και στη Μονμάρτη, που συχνάζουν σπουδαίοι street artists και στεγάζονται γραφικές καφετέριες εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο χρόνος περιορισμένος για άλλη μια φορά, και βιαζόμαστε να κατέβουμε για μια τελευταία βόλτα στο κέντρο. Γυρνάμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας και καταλήγουμε στο σταθμό Gare de l’Est για να πάρουμε το εντυπωσιακά γρήγορο τρένο TGV για τον επόμενο προορισμό μας.
Όπως και να’ χει το Παρίσι είναι παντοτινός προορισμός, μια αχανής πόλη που σε παρασέρνει να χαθείς στους δρόμους της, συνδυάζοντας τη νεοκλασική αρχιτεκτονική με επιβλητικά γκράφιτι, δίνοντάς σου απλόχερα σε κάθε γωνιά του ευχάριστες εναλλαγές συναισθημάτων και γεμίζοντας την καρδιά σου με υπέροχες εικόνες.
