Βουτώντας εκεί όπου ενώνονται οι τεκτονικές πλάκες Αμερικής- Ευρασίας!

Λέξεις- Eικόνες: Χρήστος Αλεξάκης 

Εδώ και αρκετά χρόνια είχα ένα καταδυτικό όνειρο!  Να βουτήξω εκεί όπου ενώνονται αυτές οι δύο τεκτονικές πλάκες, οι οποίες ξεκινούν από το νότιο Ατλαντικό ωκεανό, είναι υποθαλάσσιες, συνεχίζουν βόρεια και το μοναδικό υπέργειο σημείο από όπου και διακρίνονται, βρίσκεται στην Ισλανδία!

Εκεί στη Silfra υπάρχει ένα μεγάλο ρήγμα, το οποίο εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια έχει γεμίσει γλυκό τρεχούμενο νερό που προέρχεται από το διαρκές λιώσιμο ενός παγετώνα. 

Το νερό της λίμνης δηλαδή είναι γλυκό (πίνεται!), απόλυτα διάφανο (με ορατότητα 100 μέτρα και όχι τα 15 μέτρα της Χαλκιδικής…) και κρύο !!! 

Μάλιστα όταν έκλεισα ηλεκτρονικά εδώ και τρεις μήνες τη συμμετοχή μου, δεν έδωσα και πολύ σημασία στη σχετική σελίδα με τις άπειρες πληροφορίες που μου έστειλαν για ενημέρωση, όπου μεταξύ των άλλων έγραφε και τη θερμοκρασία του νερού… 

Είδα έναν αριθμό θερμοκρασίας και χαμογέλασα βλακωδώς. Σιγά ρε γατάκια Ισλανδοί εμείς βουτάμε στην Ελλάδα και το χειμώνα (που η θερμοκρασία του νερού δεν πέφτει κάτω από τους 12 βαθμούς) και εσείς τόσες προφυλάξεις μέσα στο κατακαλόκαιρο!!! 

Μετά όμως κάποιο διάστημα και αφού άρχισα να διαβάζω όλα τα έγγραφα που μου έστειλαν, είχα δύο εκπλήξεις α) οι βαθμοί θερμοκρασίας του νερού ήταν στην κλίμακα Φαρενάιτ και η αντιστοιχία τους στην κλίμακα Κελσίου ήταν μόλις… 2 βαθμοί (δηλαδή σχεδόν πάγος !!!) και β) αφού απάντησα στο δελτίο ότι δεν είμαι επιληπτικός, κλειστοφοβικός, έγκυος, παχύσαρκος, ψυχασθενής κλπ., η ηλικία μου απαιτούσε και μία μακροσκελέστατη ιατρική βεβαίωση, που να υπογράφεται από γιατρό με τη σφραγίδα του. 

Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια! Σε όλο το ταξίδι είχα αυτό το άγχος γιατί θα βουτούσα την προτελευταία μέρα από την αναχώρηση μας για την Ελλάδα. 

Όταν φθάσαμε στη λίμνη τα πράγματα χειροτέρεψαν και άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως κάνω χαζομάρες. Καταρχάς έβρεχε και φυσούσε με θερμοκρασία -αυγουστιάτικα – Φλώρινας τον Γενάρη!

Στο σημείο συνάντησης, σε ένα πλάτωμα υπήρχαν δύο κοντέινερ για να ντυθούμε, ένα περιπολικό και ένα ασθενοφόρο με νοσοκόμους με απινιδωτή και τέλος όλοι όσοι θα έκαναν βουτιά ήταν βαριά μέχρι 30 χρονών !!! Πού πας ρε Χρηστάκη! Η παρέα μου έφυγε γιατί δεν επιτρεπόταν το παρκάρισμα και τους είπα να γυρίσουν να με πάρουν μετά από 2,5 ώρες (αν όλα πάνε καλά και δε με βρουν στο ασθενοφόρο) και να έχουν μαζί τους οινόπνευμα για εντριβές ή να μου πάρουν το βράδυ βεντούζες!

Και έμεινα μόνος με καμιά 20αριά νεαρούς από όλα τα μήκη και πλάτη της γης που τους έκαναν 2-3 τύποι κάτι ασκήσεις, κρατώντας εγώ (σα νεοσύλλεκτος) με το ένα χέρι το σάκο μου και με το άλλο την ιατρική βεβαίωση του φίλου μου καρδιολόγου του Σταύρου, που είχε γίνει μούσκεμα από τη βροχή και την ταυτότητα του δύτη που έχω, αν δε με δεχόταν. 

Με λυπήθηκα πραγματικά… Μόνο όταν παρουσιάστηκα στο στρατό είχα νοιώσει έτσι. Πλησίασα διστακτικά μία ψιλή κοπέλα (που μου φάνηκε βαθμοφόρος) και της είπα το όνομά μου. Το όνομά της ήταν Αναϊς από την Ιταλία, γύρω στα 25, ευθυτενής, 10 εκατοστά πιο ψιλή από μένα, αδύνατη, εξαιρετικά σβέλτη και πολύ δυνατή. 

Αφού είδε την κράτηση, με έκοψε από πάνω μέχρι κάτω και μου ζήτησε την ιατρική βεβαίωση. Κάτι της ψέλλισα με τα αγγλικά που μου έμαθε η Ελισάβετ, ότι έχω βουτήξει στην Ελλάδα στα 42 μέτρα, σε ναυάγια, στην Ερυθρά Θάλασσα. Μου χαμογέλασε και μου είπε κάτι που έμοιαζε ότι πρέπει να τα ξεχάσω όλα αυτά γιατί εδώ είναι Ισλανδία. Με έβαλε στη σειρά μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, ένα νεαρό Αφροαμερικανό με τη φίλη του, ένα ζευγάρι από την Ταυλάνδη και μία Γιαπωνέζα. Και άρχισε να μας ντύνει. 

Από κάτω έπρεπε να φοράμε μακρυμάνικα ισοθερμικά πάνω κάτω (σκελέες που λένε στο Στρατό) και μάλλινες κάλτσες. Μετά από πάνω μας έβαλε μια ευρύχωρη στολή από ένα υλικό που έμοιαζε με τις κάπες που φορούσαν οι τσομπάνηδες και από πάνω μία άλλη χονδρή ευρύχωρη πλαστική στολή με ενσωματωμένες μπότες. Τέλος μας φόρεσε γάντια που έμοιαζαν με χοντρά πυρίμαχα γάντια κουζίνας, προστατευτική κουκούλα που δεν μπήκε φυσικά καθόλου νερό και μας έδωσε βατραχοπέδιλα και μία απίστευτη στεγανή μάσκα. Φυσικά προτού μας ντύσει έναν έναν με τη σειρά, μας είπε πρώτα να κατουρήσουμε! Μετά αφού μας έκανε μάθημα για το γεωλογικό φαινόμενο της περιοχής και τους κίνδυνους της βουτιάς, μας έβαλε στη σειρά και μπροστά αυτή, από πίσω της εγώ ως αρχαιότερος και μετά τα υπόλοιπα μέλη του λόχου φθάσαμε από ένα μονοπάτι στη λίμνη. 

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η στιγμή που έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το νερό! Ήταν κυριολεκτικά σα να βρισκόμουν σε μια αίθουσα κινηματογράφου με σβηστά τα φώτα και άνοιξε ξαφνικά η οθόνη ! Απίστευτη ορατότητα! Όταν έβγαζα το κεφάλι μου έξω από το νερό δεν έβλεπα τίποτε γιατί θόλωνε η μάσκα μου από την εξωτερική της πλευρά και μόλις το έβαζα κάτω από το νερό εξαφανιζόταν τελείως και έβλεπα σαν σε τεράστια οθόνη! Μοναδική εμπειρία! 

Μέσα στη στολή δε μπήκε ούτε μια σταγόνα νερό! και το μοναδικό σημείο του σώματος που ήρθε σε επαφή με το νερό ήταν τα χείλη, τα οποία μετά από 2-3 λεπτά δεν τα ένοιωθα και έκανα ασκήσεις!

*Άλλες λεπτομέρειες: Στο σημείο εκείνο οι τεκτονικές πλάκες αποκλίνουν ένα χιλιοστό το χρόνο, ο μισθός της Άναϊς ανέρχεται στο ποσό των 12.000 ευρώ το μήνα, το βράδυ δεν χρειάστηκα βεντούζες.