Φεστιβάλ, αλλά τι Φεστιβάλ

Το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης “ανοίγει τις πύλες του” την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου. Η υγειονομική κρίση καλπάζει, η Νύφη του Θερμαϊκού βυθίζεται εκ νέου σε καθεστώς lockdown κι αυτή η πολιτιστική νότα έρχεται ως μία όαση αισιοδοξίας την ώρα που όλα φαντάζουν επιεικώς σκοτεινά. Ορέστης Ανδρεάδης, Ελίζ Ζαλαντό κι αρκετοί αθόρυβοι συνεργάτες στο πλευρό τους έδωσαν μεγάλη μάχη για να βιώσουμε την εμπειρία στις αίθουσες, ο χρόνος αποδείχθηκε όμως αδυσώπητος εχθρός. Επιστρέφουμε επομένως αναπόφευκτα στη συνθήκη Μαΐου-Ιουνίου με τις Διαδικτυακές προβολές στο filmfestival.gr

Μεσολάβησε ένα καλοκαίρι ξεγνοιασιάς κι ανεμελιάς. Ο κόσμος χαλάρωσε για ένα εύλογο διάστημα. Ο εσωτερικός τουρισμός ενισχύθηκε. Οι περισσότεροι έκαναν τις διακοπές τους και επέστρεψαν στην πολύπλευρη ρουτίνα στα τέλη του Αυγούστου. Η Αθήνα βρέθηκε αναμενόμενα πρώτη στο μάτι του κυκλώνα, η Θεσσαλονίκη αποτέλεσε το παράδειγμα προς μίμηση μέχρι και πριν είκοσι ημέρες. Κανείς όμως δεν μπορεί να προδικάσει τις εξελίξεις με τον αόρατο εχθρό όπως αποδείχθηκε στην πράξη. Η διά ζώσης γιορτή του Κινηματογράφου πήρε και πάλι “αναβολή”.

Από την αρχή το επιτελείο της διοργάνωσης είχε μελετήσει διεξοδικά τα δεδομένα κι εκπονήσει τρία πιθανά σχέδια διεξαγωγής. Oδηγηθήκαμε στο απευκταίο. Φυσικά η πρωτόγνωρη κατάσταση έχει επηρεάσει και το περιεχόμενο. Ξεχωρίζουμε και πάλι παραδοσιακές ενότητες όπως οι “Ματιές στα Βαλκάνια” κι οι “Ανοιχτοί Ορίζοντες”. Από τις υπόλοιπες καθιερώνεται το Διεθνές Διαγωνιστικό με αφετηρία μία συγκεκριμένη θεματική. Αυτή είναι η “Τυραννία της Οικειότητας”. Συναντάμε ειδικές Προβολές, το Round Midnight, την ενότητα “Γνωρίστε τους γείτονες” και τα αφιερώματα σε Βέρα Χιτίλοβα και Άνια Μπρέιεν που συμπληρώνουν το διεθνές πρόγραμμα.

Πολύ σημαντική για τρίτη διαδοχική χρονιά είναι η έμφαση που δίνεται στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Πανελλήνια πρώτη για τα “Μήλα” του Χρήστου Νίκου. Πρεμιέρα κάνουν το Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη, το Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη, η Πράσινη Θάλασσα της Αγγελικής Αντωνίου και το Kala Azar της Τζάνις Ραφαηλίου. Μία δεύτερη ματιά θα έχει την ευκαιρία το κοινό να ρίξει στην “Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδίας” του Γιάννη Οικονομίδη, αλλά και στο “Pari” του Σιαμάκ Ετεμάντι. Επίσης ταξιδεύουν από τη γειτονική Δράμα οι μικρού μήκους ταινίες Bella, Pashka, Goads, Dakar και η Κλήση.

Αυτή είναι η διαμορφωθείσα πραγματικότητα που προσωπικά με προβληματίζει βαθύτατα. Φυσικά η επιλογή ήταν μονόδρομος στην παρούσα φάση. Ο θεατής ωστόσο εξοικειώνεται πλήρως με την μεταφορά των προβολών από την μεγάλη στην μικρή οθόνη και την άνεση του περιβάλλοντος του σπιτιού. Πλατφόρμες όπως το Netflix, το Αmazon prime, το Αpple tv επελαύνουν. Tα σινεμά παγκόσμια οδηγούνται σε απαξίωση και μαρασμό. Καταλήγουν να συντηρούνται από κάποιους ρομαντικούς με αγάπη και γνήσια συναισθήματα ως κινηματογραφικές λέσχες. Τα θερινά κι οι ταράτσες θα επιβιώσουν, καθώς αποτελούν έναν τρόπο απόδρασης τα καυτά βράδια του θέρους.

Ας προσπαθήσουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Nα κερδίσουμε κάτι μέσα απ΄αυτήν την εμπειρία. Ήδη στα υψηλότερα κλιμάκια αναζητούνται τρόποι να μείνει το σινεμά ζωντανό σε όλα τα επίπεδα. Μεγαλώσαμε με τη γιορτή του Φεστιβάλ στην πόλη, συνδεθήκαμε αργότερα εκ νέου μετά από ένα μικρό διάλειμμα. Εκεί χτυπάει η καρδιά μας, εκεί προσδοκούμε να επιστρέψουμε δριμύτεροι όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει να είμαστε υγιείς. Υπομονή λοιπόν και καλές (διαδικτυακές) προβολές σε όλους …