Αναφορικά με το συναπάντημα με τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης στην έκθεση βιβλίου

Ένα βίντεο έγινε χθες το θέμα της ημέρας στη Θεσσαλονίκη. Η κοινή γνώμη διχάστηκε, όμως το τι πραγματικά συνέβη το μαθαίνουμε σήμερα. Με επιστολή τους στην parallaxi η Σ. και ο Γ. (τα στοιχεία τους είναι στη διάθεση μας εξηγούν τα της τυχαίας συνάντησης τους με το δήμαρχο στην παραλία και το τι ακριβώς διεμήφθη ανάμεσα τους).

Παρότι το βίντεο δημοσιεύθηκε εν αγνοία μου, θεωρώ πως είναι μια καλή ευκαιρία να εξιστορήσω τι ειπώθηκε μετά από αυτό εφόσον ξεκίνησε, έστω τυχαία, ένας δημόσιος διάλογος για κάποια από τα κακώς κείμενα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η πολιτική κριτική δεν πρέπει να εξαντλείται σε «εύπεπτα» βιντεάκια των λίγων δευτερολέπτων, αλλά να έχει περιεχόμενο.

Ο Δήμαρχος παρευρέθηκε στην έκθεση βιβλίου κάνοντας βόλτες στα περίπτερα και βγάζοντας φωτογραφίες με «θαυμαστές» του. Άδραξα, λοιπόν, την ευκαιρία να εκφράσω κάπως την δυσαρέσκεια μου. Μετά το τέλος του βίντεο ακολούθησαν τα εξής: Αντί να κοντοσταθεί και να αναρωτηθεί γιατί μια δημότης του έχει αυτή την άποψη, ο Δήμαρχος με προσπέρασε και προσπάθησε να συνεχίσει αμέριμνος τις δημόσιες σχέσεις βγάζοντας φωτογραφίες με παρευρισκόμενο κόσμο, λέγοντας ταυτόχρονα και με δόση ειρωνείας: «Να, δείτε, δεν είναι όλοι δυσαρεστημένοι. Εσείς πόσα χρόνια ζείτε στη Θεσσαλονίκη;» Του απάντησα «33 χρόνια.» Γνωρίζω πως ο τίτλος του «πιο αποτυχημένου δημάρχου» έχει και άλλους διεκδικητές, καθώς έχουν περάσει αρκετοί δήμαρχοι με πλούσιο «έργο». Αυτό όμως δεν αναιρεί την κάκιστη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πόλη κατά την διάρκεια της θητείας του κ. Ζέρβα.

Ο φίλος μου που ήταν μαζί μου τον ρώτησε:

– «Πού ακριβώς έγκειται η βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών που διαφημίζετε με banner στις στάσεις των λεωφορείων;».

..για να λάβει την καθόλου πειστική και αόριστη απάντηση: «Σε πολλά πράγματα».

Ομολογουμένως, μου έρχονται πολλά πράγματα που έχουν «βελτιωθεί» στην καθημερινότητά μας. Τι να πρωτοαναφέρω; Την πολύ κακή κατάσταση στο ζήτημα της καθαριότητας της πόλης; Τη «χωματερή» της Γούναρη; Την μετατροπή της Πλατείας Ελευθερίας σε πάρκινγκ και τον παντελή ευτελισμό της μνήμης των Θεσσαλονικιών Εβραίων που εξευτελίστηκαν και μετά μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης; Την παιδική χαρά στη Ν. Παραλία (η οποία παραμένει ακόμα κλειστή μετά από μήνες), όπου ένα κοριτσάκι έχασε το δάχτυλο του εξαιτίας μιας ελαττωματικής τσουλήθρας; Για την τοποθέτηση του ανοιχτά ρατσιστή και σεξιστή Ερωτόκριτου Θεοτοκάτου σε θέση αντιδημάρχου περιβάλλοντος από έναν Δήμαρχο με «φιλελεύθερο» προφιλ, που διατείνεται ότι είναι ευαίσθητος σε ζητήματα που αφορούν στην LGBTQI+ κοινότητα; Την έλλειψη προσβασιμότητας και τον παντελώς εχθρικό χωροταξικό χαρακτήρα της πόλης απέναντι στα ΑΜΕΑ; Την επικίνδυνη και πλέον πάγια έλλειψη φωτισμού στα πάρκα της παραλίας, και ενίοτε σε δρομάκια του κέντρου; Η «ανάπλαση» της οδού Ελένης Ζωγράφου, του μοναδικού δρόμου που οδηγεί στο νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος» και εξυπηρετεί χιλιάδες κόσμου; Η εν λόγω οδός ήταν κλειστή για πολλούς μήνες λόγω της ανάπλασης και, όταν ολοκληρώθηκε, η άσφαλτος έδωσε τη θέση της σε ένα κακής ποιότητας πλακόστρωτο που κάνει οποιοδήποτε διερχόμενο όχημα, ακόμα και αν κινείται με 10km/h, να τραντάζεται. Ασθενείς και ηλικιωμένοι που προσεγγίζουν το νοσοκομείο υπόκεινται σε απαράδεκτη ταλαιπωρία και καταπόνηση. Ακόμη και τα έργα που ολοκληρώνονται επιτυχώς (όπως οι ελιές στην Αγγελάκη) είναι περισσότερο αισθητικής παρά λειτουργικής φύσεως και δεν λαμβάνουν υπόψιν τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των πολιτών. Είναι λες και η διοίκηση είναι αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα…

Δεν ξέρω ποια είναι η τελευταία φορά που ο Δήμαρχος χρησιμοποίησε λεωφορείο ή ήρθε σε επαφή με κάποιον που δεν τον κολακεύει. Όσοι τα χρησιμοποιούν καθημερινά μπορούν να καταλάβουν ότι τα ΜΜΜ δεν συμπεριλαμβάνονται στα «πολλά πράγματα» που βελτιώθηκαν. Τρομερή αναμονή, κάκιστης ποιότητας μεταχειρισμένα λεωφορεία που χαλάνε κάθε μέρα, μικρότερης χωρητικότητας από τα προηγούμενα και χωρίς παράθυρα, γεγονός εγκληματικό σε περίοδο πανδημίας. Το κωμικοτραγικό του πράγματος αποτυπώνεται ακριβώς στο γεγονός ότι λίγες ώρες πριν γράψω αυτό το κείμενο, περίμενα 20 λεπτά στη στάση «Μητρόπολη». Δεν πρόλαβα καν να επιβιβαστώ και ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι υπάρχει βλάβη και πρέπει να κατέβουμε. Το επόμενο λεωφορείο ήρθε σε 25 λεπτά. Συνολική αναμονή: 45 λεπτά. Ο υπολογισμός είναι κατά προσέγγιση, καθώς ήταν χαλασμένη η τηλεματική.

H συζήτηση μας μαζί του περιέλαβε και θέματα συνεργασιών του δήμου με εταιρίες που συνεισφέρουν στην προώθηση συντηρητικών, αντιδραστικών, σεξιστικών και, εν τέλει, επικίνδυνων πολιτικών και νόμων. Ο δήμαρχος αρνήθηκε ότι το γνωρίζει.

Εκείνη τη στιγμή επενέβη μία κυρία για να σχολιάσει το ύφος μου, ενοχλημένη που απάντησα πως δεν δέχομαι το «δεν ήξερα» ως απάντηση. Ο δήμαρχος βρήκε την ευκαιρία και έφυγε παρότι ο φίλος μου προσπάθησε να συνεχίσει τη συζήτηση με τρόπο ιδιαίτερα ευγενικό.

Όσο για τα κίνητρα της ψεύτικης «φωτογράφησης», δεν θα απολογηθούμε. Δεν δημοσιεύσαμε εμείς το βίντεο, ούτε γνωρίζαμε πως θα κυκλοφορήσει μέχρι να το δούμε. Δεν ζητήσαμε, ούτε ζητάμε εύσημα για να αποκομίσουμε κάποιο μικρο-όφελος ή πέντε λεπτά δημοσιότητας. Αυτό που θέλαμε ήταν να δείξουμε στον κ. Ζέρβα πως δεν μπορεί να κυκλοφορεί χαρωπός και ανέμελος κάνοντας δημόσιες σχέσεις, την ίδια ώρα που το βιοτικό επίπεδο των δημοτών έχει πέσει κατακόρυφα. Ένα reality check ανάμεσα στις κολακείες.

Όταν κάποιος προσπαθεί να ωραιοποιήσει ή να αποκρύψει την πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες, ας έχει τουλάχιστον το θάρρος να αναλάβει τις ευθύνες που απορρέουν από τη θέση του αλλά και τις συνέπειες της δημόσιας κριτικής. Ως δημόσιο πρόσωπο δεσμεύτηκε να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Το χρίσμα του Δημάρχου δεν εξισώνεται με απόλυτη κοινωνική συναίνεση όπως λανθασμένα μπορεί να νομίζει, όντας Έλληνας πολιτικός. Εάν άντεχε την κριτική θα του τα είχαμε πει και από κοντά, αλλά δεν μπόρεσε να απαντήσει σε τί ακριβώς «κάνει την ζωή μας καλύτερη» και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μάλλον γιατί δεν την κάνει, και το γνωρίζει. Μπροστά στο επικοινωνιακό gaslighting που επιτελούν οι διαφημίσεις του Δήμου, σύμφωνα με τις οποίες «[Βελτιώνεται η] καθημερινότητα των πολιτών», στις δημόσιες σχέσεις και στις ξύλινες χειραψίες, ο σατιρικός εμπαιγμός είναι όχι απλά θεμιτός, αλλά πολιτικά επιβεβλημένος.