Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «Πολυζωίδης και Τερτσέτης» του γλύπτη Νικόλα
Στην είσοδο του δικαστικού μεγάρου της Θεσσαλονίκης, στα δεξιά έξω από το πάρκινγκ αυτοκινήτων, στην πλατεία Δικαιοσύνης, συναντάμε τις προτομές των δικαστών Γεώργιου Τερτσέτη και Αναστάσιου Πολυζωίδη.
Στέκουν δίπλα μας, τα προσπερνάμε, πολλές φορές μπορεί να μην παρατηρούμε καν την ύπαρξη τους. Είναι τα αγάλματα, οι προτομές και οι εικαστικές συνθέσεις της πόλης και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Πολλά από αυτά είναι τόσο γνωστά που έγιναν σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, όπως το άγαλμα του Βενιζέλου, οι Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια είναι πιο σύγχρονα, κάποια λιγότερο γνωστά, μερικά είναι πολυφωτογραφημένα, άλλα έχουν αφεθεί και παρακμάζουν. Στέκουν δίπλα σε μεγάλους δρόμους και πλατείες, ακίνητα, και μας διηγούνται ιστορίες από την πόλη.
Στην είσοδο του δικαστικού μεγάρου της Θεσσαλονίκης, στα δεξιά έξω από το πάρκινγκ αυτοκινήτων, στην πλατεία Δικαιοσύνης, συναντάμε τις προτομές των δικαστών Γεώργιου Τερτσέτη και Αναστάσιου Πολυζωίδη, έργα του γλύπτη Νικόλα όπως αναγράφεται εγχάρακτα στο πίσω μέρος των γλυπτών. Οι δύο άντρες φορούν ενδυμασία Ευρωπαϊκού τύπου, δηλαδή παπιγιόν, γιλέκο και σακάκι και παραπέμπουν σε άντρες επιφανείς και μορφωμένους, μιας άλλης εποχής.
Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης ήταν πολιτικός, δημοσιογράφος και δικαστικός. Ήταν μέλος του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικράτειας στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος. Γεννήθηκε to 1802 στο Melnik, που σήμερα ανήκει στην Βουλγαρία και είναι ένα από τα πιο γραφικά και τουριστικά χωριά της. Το 1821 σπούδαζε ακόμα στο Βερολίνο, αλλά με την έναρξη της επανάστασης επέστρεψε στην Ελλάδα. Ήταν ο συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ελλάδος, που συμπεριλήφθηκε στο πρώτο προσωρινό σύνταγμα. Το 1832 διορίστηκε πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που δίκαζε τον Κολοκοτρώνη. Ο Πολυζωίδης και ο Γεώργιος Τερτσέτης αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση καταδίκης του σε θάνατο. Για την στάση του αυτή και την εναντίωσή στην εξουσία, ο Πολυζωίδης βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Όταν αποκαταστάθηκε το όνομά του, διορίστηκε υπουργός Παιδείας του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Πέθανε το 1873 στην Αθήνα.
Ο Γεώργιος Τερτσέτης γεννήθηκε το 1800 στη Ζάκυνθο. Σπούδασε νομική στην Ιταλία και με την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1832, όπως και ο Πολυζωίδης, διορίστηκε από την Αντιβασιλεία ως μέλος του πενταμελούς δικαστηρίου του Ναυπλίου που θα δίκαζε τον Κολοκοτρώνη και αρνήθηκε να υπογράψει την θανατική καταδίκη, αντιμετωπίζοντας φυλακή και κακουχίες. Το 1864 εξελέγη αντιπρόσωπος της Ζακύνθου στη Βουλή. Πέθανε στις 15 Απριλίου 1874 στην Αθήνα.
Για την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους και το αίσθημα δικαιοσύνης τιμάται η μνήμη τους με τις προτομές τους έξω από το Δικαστικό μέγαρο. Αγάλματά τους υπάρχουν έξω από δικαστήρια και άλλων πόλεων, όπως το Ναύπλιο και η Τρίπολη.
Ο γλύπτης Νικόλαος Παυλόπουλος, γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας στη Μαγνησία, στις 13 Δεκεμβρίου 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ο πατέρας του ήταν ξυλογλύπτης και τον επηρέασε πολύ στην μετέπειτα πορεία του και στην ανάδειξη της κλίσης του προς την γλυπτική. Στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Σχολή Καλών Τεχνών, εισάγεται κατευθείαν στο τρίτο έτος σπουδών ως εξαιρετικό ταλέντο. Με κλίση στην γλυπτική, καταπιάνεται κυρίως με την γλυπτική σε ξύλο, χαλκό και μάρμαρο. Μια γνωστή ιστορία σε πολλούς σχετικά με τον γλύπτη ήταν, όταν το 1975 φιλοτέχνησε την προτομή του Γιώργου Σεφέρη για να τοποθετηθεί σε πλατεία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Η προτομή δεν ικανοποίησε την χήρα του ποιητή και το γεγονός αυτό έγινε αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια παλαιότερες κατηγορίες πως ήταν φιλοναζιστής και πως είχε φιλοτεχνήσει προτομές του Χίτλερ και του Μουσολίνι στα χρόνια της Κατοχής. Μετά τον θάνατό του δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάσσονται μερικά από τα καλύτερα έργα του και αξίζει πραγματικά σε όποιον βρεθεί στην περιοχή να το επισκεφθεί. (http://nicolas-museum.blogspot.com/). To γνωστότερο έργο του είναι «Το αγόρι που σφυρίζει» στο συντριβάνι της πλατείας Ναυαρίνου στην Θεσσαλονίκη, αντίγραφο του οποίου συναντάμε στα Τρίκαλα, όπου είναι πολύ αγαπητό και δημοφιλές και φέρει χαϊδευτικά το όνομα του γλύπτη.
