Η αόρατη πλευρά της οδού Ερμού

Ακόμα και οι κεντρικοί δρόμοι των πόλεων έχουν πάντα δυο όψεις. Την ορατή και την αόρατη. Η Ερμού, παλιός, παραδοσιακός εμπορικός δρόμος της πόλης για παράδειγμα, διέθετε πάντα καταστήματα νεωτερισμών, όπως έλεγαν οι παλιοί, αλλά και ωραία κτίρια. Μερικά από τα οποία έχουν μέχρι και έναν αιώνα ζωής.

Σε πολλά από αυτά η εγκατάλειψη είναι εμφανής. Όχι στην πρόσοψη τους πάντα, αλλά κυρίως στους ακάλυπτους, στις εσωτερικές αυλές, στις σιωπηλές  πίσω όψεις. Εκεί που δεν φτάνει το βλέμμα του διαβάτη. Εκεί λοιπόν σε μπαλκόνια με σπασμένα κουφώματα, με φθαρμένα ντουβάρια, πεσμένα κεραμίδια, βρίσκονται απομεινάρια από αστικές ιστορίες, από ζωές που τέλειωσαν κάποτε και άφησαν πίσω τους σημάδια.

Ένα παλιό σιδερένιο κρεβάτι, που πάνω του κοιμήθηκαν για χρόνια πολλά άνθρωποι, ζευγάρια ή μοναχικές ψυχές, παιδιά που μεγάλωσαν σε πίσω δωμάτια ή υπηρέτριες που ανέβαιναν στα πλυσταριά από σκάλες υπηρεσίας.

Ποτιστήρια που πότιζαν λουλούδια την άνοιξη, βαρέλια πετρελαίου για τις θερμάστρες, σκουπιδοτενεκέδες τσίγκινοι, σχοινιά από μπουγάδες που έχει χρόνια να απλωθεί.

Πειστήρια αλλοτινά πως κάποτε εδώ, πίσω από τη βοή του δρόμου, άνθρωποι πέρασαν μέσα σε αυτά τα υπέροχα σπίτια ζωές ολόκληρες κρατώντας τα ζωντανά με την παρουσία τους. Μια παρουσία που έγινε πια απουσία και τα κτίρια που η συντήρηση τους θέλει χρήμα πολύ που δεν υπάρχει έγιναν πια φαντάσματα μιας άλλης εποχής.