Αυτά είναι τα σημεία που οι Θεσσαλονικείς δίνουν τα πιο ωραία ραντεβού τους

Από το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» μέχρι το «Ξενυχτάς μέχρι να ‘ρθει πρωί Σαλονίκη οδό Τσιμισκή» και από εκεί στο «Πάμε τσάρκα πέρα στο Μπαξέ Τσιφλίκι» και στο «Απ’ το Ντεπό ξεκίνησα για το Καραμπουρνάκι», η Θεσσαλονίκη είχε πάντα σημεία αναφοράς για εκείνους που ήθελαν να περιηγηθούν στα πολυσύχναστα μέρη της.

Παρέες που βγαίνουν για ποτά , πρώτα ραντεβού ανθρώπων που θέλουν να ερωτευτούν, φίλοι ή γνωστοί. Άγνωστοι ή εφήμεροι εραστές. Όλοι τους κάπου συναντιούνται στη Θεσσαλονίκη. Ποια είναι όμως εκείνα τα μέρη που, σταθερά και διαχρονικά, οι θεσσαλονικείς δίνουν τα ραντεβού τους στο κέντρο της πόλης;

Άλλωστε, η Θεσσαλονίκη όχι μόνο άλλαξε στο πέρασμα των χρόνων, αλλά δημιούργησε και νέα σημεία αναφοράς που γρήγορα αγκαλιάστηκαν και έγιναν μέρος της ζωής, αλλά και της εξόδου μας.

Το «Που θα βρεθούμε απόψε;» και το «Έλα, σε περιμένω εδώ» στην πιο θεσσαλονικιά προφορά τους, με μερικές από τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις παρακάτω!

Καμάρα

Πόσες συστάσεις να χρειάζονται για ένα από τα πλέον πολυσύχναστα μέρη της Θεσσαλονίκης και, σίγουρα, για εκείνο που συχνά δίνουμε τα ραντεβού μας, όπως και ένα δεύτερο, κοντινό σημείο, η πάνω μεριά της Ροτόντα, που νέοι συναντιούνται για να πάνε στα «Κρασάδικα», όπως χαρακτηριστικά μου λέει μία παρέα 18άρηδων.

Η Καμάρα είναι κτίσμα της Ρωμαϊκής εποχής και αποτελεί σκέλος μίας στεγασμένης στοάς από αψίδες και τόξα. Κατασκευάστηκε για να τιμηθεί ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Γαλέριος, όταν αυτός επέστρεψε νικητής στην πόλη μετά από πολέμους εναντίον των Περσών.

Στα νεότερα χρόνια, η Καμάρα είναι σίγουρα ένα από τα πιο γνωστά σημεία συνάντησης, ακόμα και σήμερα που έχουν ακουστεί αρκετά σχετικά με την ασφάλεια της περιοχής και τις αλλεπάλληλες κλοπές πορτοφολιών. Βολεύει και η στάση του ΟΑΣΘ που, έτσι κι αλλιώς, είναι από αυτές που προσελκύουν περισσότερους επιβάτες (και στις δύο κατευθύνσεις) και εύκολα δίνεις εκεί τα ραντεβού σου, ειδικά αν είσαι μαθητής ή φοιτητής, αλλά και το πλήθος από αξιοθέατα σε κοντινές αποστάσεις την έχουν κάνει και ιδιαίτερα δημοφιλή σε τουρίστες και επισκέπτες.

Βέβαια, αποτελεί και σημείο ενός… άλλου ραντεβού, αφού στην Καμάρα γίνονται και δεκάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ή υποστήριξης για διάφορα κοινωνικά ή πολιτικά θέματα.

ΧΑΝΘ – Θέατρο Αυλαία

Ένα ακόμα σημείο που απέχει ελάχιστα από πολλά σημεία αναφοράς της πόλης, είναι η πλατεία της ΧΑΝΘ, αλλά και η πρόσοψη του Θεάτρου Αυλαία που βολεύει πολλούς να συναντηθούν, είτε για τα γύρω καφέ και ουζερί, είτε για πολιτιστικές και κοινωνικές εκδηλώσεις (άλλωστε εκτός από το θέατρο Αυλαία αλλά και το Θέατρο Κήπου για τα καλοκαίρια, σε μόλις λίγα μέτρα, βρίσκεται και ο χώρος της ΔΕΘ).

Η πλατεία της ΧΑΝΘ βέβαια, βολεύει και σε εκείνους που έρχονται από ανατολικά της πόλης, αλλά και σε εκείνους που θέλουν να πάρουν «από την αρχή» την Τσιμισκή και τις λαμπερές βιτρίνες των καταστημάτων της. Για ακόμα μία φορά, η στάση του ΟΑΣΘ ακριβώς απέναντι από το Θέατρο Αυλαία, βοηθάει ώστε να είναι για πάντα ένα από τα αγαπημένα σημεία συνάντησης.

Λευκός Πύργος

Το πιο χαρακτηριστικό σημείο της πόλης και σίγουρα το σήμα κατατεθέν ολόκληρης της Θεσσαλονίκης είναι ο Λευκός Πύργος, όσο κι αν του έχουν κλέψει φήμη και branding οι ινσταγκραμικές «Ομπρέλες» του Γιώργου Ζογγολόπουλου τα τελευταία χρόνια.

Βέβαια, ο Λευκός Πύργος παραμένει από εκείνα τα σημεία που αγαπάμε στη Θεσσαλονίκη ώστε να δίνουμε συχνά τα ραντεβού μας, για πολλούς λόγους και για όλα εκείνα που έχει γύρω του. Θέατρα, παραλία, μπαράκια, καφέ, ουζερί και πάρκα για να περάσεις κάτι ωραία βράδια σου το καλοκαίρι, συνθέτουν τόσο την δημοτικότητα του μνημείου, όσο και ένα πέρασμα που αγαπάμε όλοι σε αυτή την πόλη.

Τον Λευκό Πύργο παλαιότερα οι χριστιανοί τον αποκαλούσαν “Ο Πύργος του αίματος”, “Ο Πύργος των Γενιτσάρων” και ακόμη πιο παλιά, τον 18ο αι. ήταν “Το Φρούριο της Καλαμαρίας”. Σήμερα ανήκει διοικητικά στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης και λειτουργεί ως μουσείο ιστορίας της Θεσσαλονίκης και η χρήση σύγχρονων ψηφιακών μέσων για την εξιστόρηση της, κάνουν την επίσκεψη στο κυκλικό αυτό κτίριο να αξίζει ιδιαίτερα.

Στα αρνητικά του ραντεβού σου εκεί, ειδικά να σε στήσουν αρκετή ώρα και είσαι παρατηρητικός, είναι οι οικογένειες ποντικιών που ξεπροβάλουν μόλις κάπως σκοτεινιάσει στον προαύλειο χώρο του Λευκού Πύργου, αλλά αυτά αν είσαι από τη Θεσσαλονίκη, θα πρέπει λογικά να τα έχεις συνηθίσει.

Επίσης, ο Λευκός Πύργος παραμένει σημείο συνάντησης και των γκρουπ τουριστών που έρχονται με λεωφορεία στην πόλη, είτε ως σημείο εκκίνησης, είτε ως σημείο επιστροφής. Τέτοιο μέγεθος άλλωστε και τέτοια πολιτιστική και ιστορική αξία δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη!

Πλατεία Αριστοτέλους

Δεν είναι μόνο που γίνονται οι πιο λαμπερές εκδηλώσεις της πόλης εκεί, η Πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί αναμφίβολα και ένα από τα σημεία που πιο συχνά δίνουμε ραντεβού για τις εξόδους μας.

Η πιο γνωστή πλατεία της Θεσσαλονίκης (και ίσως και της Ελλάδας) αποτελεί σημείο – αναφορά για τους Θεσσαλονικείς, τόσο λόγω της θέσης της όσο και λόγω των γεγονότων με τα οποία έχει συνδεθεί και του ρόλου της στο παρελθόν και στο σύγχρονο παρόν.

Γυρνώντας πίσω στον χρόνο, μετά την πυρκαγιά του 1917, η ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης ανατέθηκε στον Γάλλο αρχιτέκτονα Ερνέστ Εμπράρ, ο οποίος οραματίστηκε έναν μνημειακό άξονα που θα ξεκινούσε από το νότιο τμήμα της πλατείας, μπροστά στη θάλασσα και θα έφτανε μέχρι την πλατεία Βενιζέλου και τη Ρωμαϊκή Αγορά.

Ωστόσο τα πρώτα σχέδια του για την πλατεία Αριστοτέλους απλοποιήθηκαν σημαντικά. Αντί του αρχικών περίτεχνα σχεδιασμένων προσόψεων, οι τελικές προσόψεις που χτίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1950, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας εκείνης της περιόδου, ήταν πολύ πιο απλές.

Η πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί την πιο πολυσύχναστη και κεντρική πλατεία της πόλης, η οποία βέβαια ξεκινά από το άγαλμα του Βενιζέλου στην Εγνατία οδό και φτάνει έως την παραλία, αλλά οι περισσότεροι στο μυαλό μας ως Πλατεία Αριστοτέλους, έχουμε το κομμάτι που βγάζει στην παραλία, παράλληλα με την Λεωφόρο Νίκης.

Άγαλμα Βενιζέλου – Πέταλο

Το άγαλμα του Βενιζέλου, αλλά και το πέταλο στο τέλος της Πλατείας Αριστοτέλους πάντως, έχουν τη δική του ξεχωριστή δημοτικότητα και προτίμηση από πολλούς που δίνουν ραντεβού.

Το τεσσάρων μέτρων άγαλμα του Βενιζέλου, εξ’ ολοκλήρου από μάρμαρο, είναι έργο του γλύπτη Γιάννη Παππά και μέχρι σήμερα παραμένει ένα από τα πιο κλασικά μνημεία της πόλης που γύρω από αυτό έχουν στηθεί από συγκεντρώσεις και πολιτικές ομιλίες μέχρι υπαίθρια μπαζάρ και ολόκληρα Χριστουγεννιάτικα χωριά (φέτος αξίζει να περάσετε μία βόλτα).

Όλα αυτά βέβαια συνετέλεσαν στο να γίνει από τα πιο δημοφιλή σημεία συνάντησης των κατοίκων της πόλης, που συνδυάζουν τις βόλτες με τις αγορές ή τις πρωινές τους δουλειές με φίλους.

Από τους λόγους που το πέταλο ή το άγαλμα του Βενιζέλου προτιμάται από νέους, είναι και η άμεση πρόσβαση τους στα αστικά του ΟΑΣΘ που γύρω τους έχουν αρκετές στάσεις για να έρθουν από δυτικά ή να φύγουν πίσω, καθώς και η γρήγορη πρόσβαση σε παρακείμενες οδούς που προσφέρουν κάθε είδους διασκέδαση και αγορές.

Ομπρέλες

Από τα νεότερα σημεία της πόλης που αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή και εντάχθηκαν αμέσως στον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης, είναι οι Ομπρέλες του Γιώργου Ζογγολόπουλου, το γλυπτό 13^ων μέτρων που εγκαταστάθηκε στο πλακόστρωτο της νέας παραλίας το 1997, έτος που η Θεσσαλονίκη ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και παρέμεινε εκεί μέχρι και σήμερα συγκεντρώνοντας παρέες που «αράζουν» γύρω της, αλλά και περαστικούς που θα σταθούν για να βγουν μερικές φωτογραφίες κάτω από τις Ομπρέλες ή θα τις φωτογραφίσουν , έτσι εντυπωσιακές που στέκονται όταν μάλιστα, παίρνουν και άλλα χρώματα με πρωτοβουλία διαφόρων συλλόγων για κάποιες παγκόσμιες ημέρες.

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, έχουν κάνει τις Ομπρέλες και σημείο συνάντησης για πολλούς που έρχονται από δυτικά και ανατολικά και αναζητούν το ιδανικό σημείο για να βρεθούν.

Είναι αυτοί που αθλούνται στη νέα παραλία, αυτοί που βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, οι παρέες νέων που συναντιούνται για «μία μπύρα» στις Ομπρέλες ή στα γύρω πάρκα και καφέ, το θερινό σινεμά, οι εκθέσεις που πραγματοποιούνται κοντά (Η έκθεση βιβλίου είναι μία από αυτές) και σίγουρα, οι καντίνες που λειτουργούν εκεί γύρω και καθόλου τυχαία…

Μητρόπολη

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις δώσει ραντεβού στη Μητρόπολη αν είσαι από Θεσσαλονίκη. Είναι η Μητροπόλεως που σε «τραβάει» είτε για την αγορά της, είτε για τα καφέ μπαρ της που σε περιμένουν, είναι για τους μεγαλύτερους, ο επιβλητικός ναός του Γρηγορίου Παλαμά, είναι αν θες, και η στάση του ΟΑΣΘ που σε πάει ανατολικά και συνήθως, έχει πολλούς που περιμένουν ένα πεντάρι ή ένα εξάρι για την Καλαμαριά.

Ο ναός του Γρ. Παλαμά, που αποτελεί την πρώτη εκκλησία της Τουρκοκρατίας με τρούλο στη Θεσσαλονίκη, χτίστηκε με σχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ. Τα σχέδια του ναού τροποποιήθηκαν από τον αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη και ο ναός πήρε τη σημερινή του μορφή το 1914. Δίπλα στον ναό, κατασκευάστηκε το νεοκλασικό κτίριο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας σχεδιασμένο επίσης από τον Τσίλερ. Μάλιστα κατά τη διάρκεια εργασιών αποκατάστασης βρέθηκε υπόγεια κρύπτη που ένωνε το προξενείο με τον ναό. Η κρύπτη πλέον χρησιμοποιείται ως εκθετήριο ιστορικής μνήμης με φωτογραφίες του Αγώνα

Είσοδος Λιμανιού

Είναι το σημείο που θα δώσουν ραντεβού κυρίως, αυτοί που θα πάνε στην περιβόητη Προβλήτα Α΄, σήμα κατατεθέν της πόλης και σίγουρα από εκείνα τα «μπαλκόνια» με την καλύτερη θέα της πόλης.

Το λιμάνι προσφέρεται για όλες τις ώρες και ηλικίες και ειδικά αν το πετύχεις και με εκδηλώσεις (ειδικά την περίοδο που κάτι έχει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου) τότε σίγουρα τα ραντεβού στην είσοδο, έρχονται και πάνε.

Το λιμάνι, ή αλλιώς η Α΄ Προβλήτα, φιλοξενεί το Μουσείο Φωτογραφίας (Αποθήκη Α΄) αλλά και διάφορες εκδηλώσεις στον υπαίθριο χώρο που αξίζουν τον κόπο να βρεθεί κάποιος εκεί και να τις απολάυσει.

Το λιμάνι, ιδρύθηκε το 316 π.Χ. από τον βασιλιά της Μακεδονίας Κάσσανδρο, που υπήρξε σπουδαίος στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φίλιππου του Β΄. Δύο αιώνες αργότερα, συνδέθηκε με την αρχαία Εγνατία, επεκτείνοντας την επιρροή του σε ολόκληρα τα Βαλκάνια, ενώ η μεγάλη του άνθηση ήρθε κατά τη βυζαντινή περίοδο, όταν κατασκευάστηκε το 330 το νέο λιμάνι, που βρισκόταν έξω από τα ρωμαϊκά τείχη της πόλης.

Ερήμωσε το 1430, μετά την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης από τον σουλτάνο Μουράτ τον Β΄ και απέκτησε στην παλιά του αίγλη μόλις το 1870, οπότε κατεδαφίστηκε το παραλιακό τείχος και κατασκευάστηκε η προκυμαία της σημερινής παλιάς παραλίας.

Οι λιμενικές εγκαταστάσεις που φτιάχτηκαν στις αρχές του 20^ου αιώνα, κατάφεραν να διασωθούν από τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917, αλλά υπέστησαν μεγάλες φθορές από τους Γερμανούς λίγο πριν από την αποχώρησή τους από τη Θεσσαλονίκη μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που πολλαπλασιάστηκαν στη συνέχεια από τους βομβαρδισμούς των συμμαχικών δυνάμεων. Μεγάλο μέρος των σημερινών υποδομών ανακατασκευάστηκε το 1946 και συμπληρώθηκαν σταδιακά ώς το 1989, οπότε εγκαινιάστηκε ο σταθμός εμπορευματοκιβωτίων.

Το λιμάνι έχει από μόνο του την ικανότητα να «τραβάει» τους Θεσσαλονικείς, όλων των ηλικιών αλλά ίσως κάπως περισσότερο τις νέες γενιές, καθώς προσφέρει ηρεμία, την Θεσσαλονίκη «στο πιάτο» και την ευκαιρία για νέες γνωριμίες και ίσως, ένα καλό φαγητό στα κοντινά μαγαζιά εστίασης.

Πεζόδρομος Αγίας Σοφίας

Αναμφισβήτητα η πιο καινούρια κατασκευή της πόλης που δέχτηκε τόσο μαζική και άμεση ανταπόκριση από ντόπιους και τουρίστες (το προηγούμενο ήταν οι Ομπρέλες) είναι ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας που παραδόθηκε μόλις το 2015.

Ο πεζόδρομος από την Μακένζυ Κινγκ μέχρι την Τσιμισκή, υποδέχεται καθημερινά εκατοντάδες κόσμου που όχι μόνο δίνει ραντεβού σε κάποιο σημείο του, αλλά περνάει, κάθεται στα παγκάκια του, απολαμβάνει τον καφέ του, «χαζεύει» στις βιτρίνες του, συμμετέχει σε street events που γίνονται ή φωτογραφίζει, τα Χριστούγεννα, τον μπλε «ουρανό» της.

Οι συναντήσεις των Θεσσαλονικέων σε αυτόν τον δρόμο, έχουν σίγουρα τον δικό τους χαρακτήρα και σε αυτό βοηθάνε και οι γύρω οικοδομές που είναι ακόμα γεμάτες με γραφεία και προσελκύουν  μεγάλο κοινό, όσο και τα δεκάδες καταστήματα που παραμένουν ανοιχτά και «δυνατά» κρατώντας αντίσταση στα δύσκολα που βλέπουμε να συμβαίνουν σε άλλες περιοχές της Θεσσαλονίκης.

Τράπεζα της Ελλάδος – Εθνική Τράπεζα – Λαδάδικα

Ένα τελευταίο αλλά καθόλου παραμελημένο σημείο για τις συναντήσεις μας, είναι το υπέροχο κτίριο του Υποκαταστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος, επί των οδών Τσιμισκή και Ι. Δραγούμη και (στα ατού του) πολύ κοντά στα Λαδάδικα και όχι μόνο…

Το κτίριο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα νεότερα μνημεία της πόλης της Θεσσαλονίκης, χάρη στην αρχιτεκτονική του σύνθεση και μορφολογία, αλλά και χάρη στην προνομιακή του πολεοδομική θέση. Αυτή επιλέχθηκε το 1922 (μετά την πυρκαγιά του 1917, στο πλαίσιο των διαδικασιών ανασχεδιασμού της πόλης από την ομάδα του Γάλλου πολεοδόμου Ερνέστου Εμπράρ) για τη δημιουργία καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας. Το αρχικό κτίριο προοριζόταν μόνο για την Εθνική Τράπεζα, ωστόσο, λίγο πριν από την έναρξη των εργασιών χωρίστηκε σε δύο τμήματα ώστε να στεγάσει και το εκεί Υποκατάστημα της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία είχε εν τω μεταξύ ιδρυθεί. Έγιναν σημαντικές τροποποιήσεις της αρχικής μελέτης για την κατάλληλη διαρρύθμιση των χώρων. Η συστέγαση των δύο καταστημάτων, της ΕΤΕ, με είσοδο από την οδό Μητροπόλεως και της Τράπεζας της Ελλάδος, με κεντρική είσοδο από την οδό Τσιμισκή, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Όλα αυτά, καθώς και η μικρή απόσταση του κτιρίου από τα Λαδάδικα, την Πλατεία Ελευθερίας, τα Άνω Λαδάδικα, το λιμάνι και την αγορά της Τσιμισκή μας έκαναν πολλές φορές να πούμε «σε περιμένω στο κτήριο της Εθνικής Τράπεζας, εκείνο το ωραίο!», ενώ πολύ κοντά και κυρίως, οι νεότερες ηλικίες – όπως μου είπαν – δίνουν ραντεβού στο περίπτερο απέναντι από τον πεζόδρομο της Κατούνη, σημείο που αποτελεί συχνό τόπο συνάντησης της νεολαίας, εδώ και πολλά χρόνια.

Αλήθεια, το δικό σου αγαπημένο μέρος συνάντησης, ποιο είναι;

Η parallaxi είχε καταγράψει και παλαιότερα ιστορικά σημεία της πόλης για ραντεβού που θα τα βρείτε εδώ