Blue, strange colour blue
Δυο λόγια για τη χθεσινή μεγάλη συναυλία του υπέρτατου συγκροτήματος.
Λέξεις- Εικόνες: Παναγιώτης Κόκκαλης
Ο χρόνος δεν θα έπρεπε να λογίζεται με αριθμούς, παρά μόνον με στιγμές. Αυτό νιώσαμε όλοι χθες στο ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο μπάσκετ του Π.Α.Ο.Κ. Η αγαπημένη και ιδιαίτερα δημοφιλής, νορβηγική μπάντα Madrugada επανασυνδέθηκε και τίμησε το πιο πιστό της κοινό με μία συναυλία αντάξια των προσδοκιών μας. Ήταν αναμφισβήτητα το γεγονός της χρονιάς.
Για δυόμιση περίπου ώρες ο χρόνος πάγωσε. Άπαντες επιστρέψαμε σε εκείνο το τελευταίο θρανίο της τάξης φορώντας τα ακουστικά μας ή κλειδωθήκαμε για ακόμη μία φορά στο δωμάτιό μας με τα ηχεία στη διαπασών. Τα μέλη δε του συγκροτήματος έμοιαζαν με πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα που δε χόρταινε μουσική. Το Industrial Silence έκλεισε τα 20 του χρόνια και δεν του φάνηκε καθόλου!
Με αναμενόμενα εξαιρετικές ερμηνείες, αναπάντεχα πρωτότυπες ενορχηστρώσεις, ως επί το πλείστον αλάνθαστες μελωδίες και μία παραγωγή που σεβόταν τους θεατές, αλλά κυρίως τον εαυτό της, το αποτέλεσμα σε τίποτα δεν προέδιδε πως οι Madrugada μεγάλωσαν. Αντιθέτως, όντας όπως πάντα γενναιόδωροι, μας ταξίδεψαν επί σχεδόν δυόμιση ώρες σε όλους τους σημαντικούς σταθμούς της καριέρας τους, με έναν ήχο φρέσκο και με παλμό εφηβικό. Οι μουσικοί του συγκροτήματος έμοιαζαν με ασταμάτητα, ορμητικά ποτάμια γεμάτα με νότες και ο Høyem… ε, ο Høyem ήταν απλά ο εαυτός του.
Εχθές, βράδυ Παρασκευής, στο τέλος της εβδομάδας και πολλοί αμέσως μετά τις δουλειές τους καταφέραμε να ανταμώσουμε με τη νιότη μας, να βιώσουμε και πάλι εκείνη τη γλυκιά μελαγχολία της πρώτης ματαίωσης από τον έρωτα. Οι Madrugada έμοιαζαν συγκινημένοι και σαστισμένοι από τη θέρμη της επανασύνδεσης και εμείς «διψασμένοι» από τα χρόνια απουσίας. Το γεγονός πως δεν προώθησαν το καινούργιο τους single, παρότι προσωπικά με δυσαρέστησε, το εκτίμησα δεόντως. Οι Αθηναίοι να σπεύσουν!
