Η χαμένη τιμή ενός μαξιλαριού στα νοσοκομεία

Πριν μερικά χρόνια η μητέρα μου πέρασε μια περιπέτεια υγείας και νοσηλεύτηκε σε δυο μεγάλα νοσοκομεία της πόλης. Το ΑΧΕΠΑ και το Ιπποκράτειο. Το μάτι μου στους θαλάμους έπεσε τότε στα μαξιλάρια που κοιμόταν. Τα νοσοκομειακά. Ένιωσα μια απίστευτη ντροπή για τη χώρα μου, για τον τρόπο που ανταποδίδει στους ανθρώπους που εργάστηκαν μια ολόκληρη ζωή και πλήρωσαν τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές όσα τους χρωστά. Το κείμενο εκείνης της εποχής το διαβάζετε εδώ

Χθες βράδυ διάβασα την ανάρτηση της Χριστίνας Κυδώνα, εντατικολόγου στο Ιπποκράτειο που έκανε μια έκκληση για μαξιλάρια, καθώς η τεράστια πίεση στο νοσοκομείο δεν προλαβαίνει την τροφοδοσία των θαλάμων και των εντατικών με μαξιλάρια και φυσικά το κράτος δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος του. Δεν στέκεται σε καιρό ειρήνης θα σταθεί στον πόλεμο που ζούμε;

Χιλιάδες άνθρωποι στα σόσιαλ έδειξαν αλληλεγγύη και ενδιαφέρον να προσφέρουν.

Η Χριστίνα αργά το βράδυ ευχαρίστησε με την παρακάτω ανάρτηση:

”Η ανταπόκριση σας ήταν άμεση και συγκινητική! Για να διευκρινίσω τυχόν απορίες… Τα μαξιλάρια των ασθενών, όπως και οι μαξιλαροθήκες και τα σεντόνια πλένονται σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες και αποστειρώνονται, οπότε παρά την καλή τους ποιότητα, χαλάνε γρήγορα, κάποια δε, αχρηστεύονται και πετιούνται όταν δεν μπορούν να καθαριστούν από τις εκκρίσεις των ασθενών. Αυτό δημιουργεί μεγάλες ανάγκες που δεν καλύπτονται επαρκώς και η έλλειψη σε τέτοια είδη είναι διαρκής, αφορά όλες τις κλινικές του Ιπποκρατείου και γνωρίζω καλά οτι αφορά ΟΛΑ τα νοσοκομεία της χώρας. Μπορεί κάποιος να πει πως αυτό δεν θα το λύσει η αλληλεγγύη του κόσμου και οτι είναι υποχρέωση της Πολιτείας. Συμφωνώ απόλυτα. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να λυθεί. Και μέχρι η Πολιτεία να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες της, οι ασθενείς δεν μπορούν να έχουν για προσκεφάλι τους τα διπλωμένα τους μπουφάν. Αν λοιπόν κάποιος θέλει να κάνει μια δωρεά που θα είναι ωφέλιμη στο δημόσιο σύστημα υγείας, ας αρχίσει από αυτό. Οποιοδήποτε είδος αφορά το στρώσιμο μιας νοσοκομειακής κλίνης μας είναι απαραίτητο. – Αδιάβροχο κάλυμμα στρώματος – Αδιάβροχο κάλυμμα μαξιλαριού – Μαξιλάρια – Μαξιλαροθήκες (άσπρες) – Σεντόνια (άσπρα) Βρείτε τα αντίστοιχα μαγαζιά και τις βιοτεχνίες της πόλης και αγοράστε τα από κει. Αν καλυφθούν οι πτέρυγες covid και υπάρχει προσφορά θα καλύψουμε και τις υπόλοιπες κλινικές. Είναι μεγάλο βάσανο για το προσωπικό να μην έχει να στρώσει το πρωί και να μαλώνουν οι προΪσταμένες μεταξύ τους ποια θα πρωτοκαλύψει το τμήμα της με αυτά που δίνει το πλυντήριο. Κάθε δωρεά σας μπορεί να καταγραφεί και το νοσοκομείο να σας ευχαριστήσει εγγράφως. Η Θεσσαλονίκη έχει έναν μαύρο ιστό σαν κατακάθι, αλλά έχει και πολλούς κόκκινους φάρους που αναβοσβήνουν. Σ΄αυτούς ελπίζουμε.”

Η διοίκηση του νοσοκομείου, προφανώς με άνωθεν τηλεφώνημα, προσβλήθηκε. Έβγαλε μια ανακοίνωση που είπε:

”’Η Διοίκηση του ΓΝΘ Ιπποκράτειο, η Διευθύντρια της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας και ο Προϊστάμενος της επιστασίας και ιματισμού, διαψεύδουν κατηγορηματικά τις δηλώσεις γιατρού του Νοσοκομείου περί έλλειψης μαξιλαριών σε κλίνες.

Προκαλούν έκπληξη αυτές οι ”εκκλήσεις” και δεν γνωρίζουμε τι εξυπηρετούν, ιδιαίτερα σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία το Σύστημα Υγείας δοκιμάζεται, μα παραμένει όρθιο και αντέχει με τη συνδρομή όλων των εργαζομένων, ώστε να εξυπηρετήσει τους εκατοντάδες συμπολίτες μας που δοκιμάζονται από την πανδημία του covid19.”

Είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθένα μας να διαλέξει την εκδοχή που θα πιστέψει. Και θα πιστέψει το γιατρό και όχι τη διορισμένη από ένα κόμμα διοίκηση. Όποιο και αν είναι κάθε φορά αυτό το κόμμα.

Για τη Χριστίνα Κυδώνα θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Γνωρίζοντας τι θα πει αυτοθυσία, τι θα πει αφιερώνω τη ζωή μου σε μια δημόσια υγεία που αξίζει στους πολίτες ενός πολιτισμένου κράτους, τι θα πει να περνάς μερόνυχτα στις εντατικές δυο χρόνια τώρα χωρίς ανάσα, θα διαλέξω το μαχόμενο γιατρό από την ανακοίνωση μιας διοίκησης.

Όπως έκανα πριν λίγους μήνες όταν τόλμησαν να διαβάλουν έναν άλλο σπουδαίο γιατρό της πόλης το Θανάση Σιούλη.

Εσύ θα πίστευες τον Θανάση Πλεύρη που αλλάζει γραφεία και υπουργεία ή τη Χριστίνα Κυδώνα που βγαίνει από την εντατική για να πάει μόνο σπίτι της;

Για να τελειώνουμε με τα αυτονόητα: Η κατάσταση των υποδομών στο δημόσιο σύστημα υγείας είναι μια ντροπή. Κρατιέται στα πόδια του από την αυτοθυσία των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό. Οι άνθρωποι που κόβουν και ράβουν στα υπουργεία προϋπολογισμούς ντροπής για την υγεία και την παιδεία καλύτερα να σιωπούν μπροστά στην ανθρωπιά. Δεν τους πιστεύει κανείς…