Δημήτρης Αντωνίου: Του ζήτησαν χαρτί να αποδεικνύει ότι δεν έχει δεξί χέρι για να βγάλει διαβατήριο
Ο ακτιβιστής, συγγραφέας και ηθοποιός που ζει στη Θεσσαλονίκη, συχνά με τις παρεμβάσεις του τοποθετείται για προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο
«Με ρωτάνε συχνά πώς μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πώς μπορώ…». Ο ακτιβιστής, συγγραφέας και ηθοποιός Δημήτρης Αντωνίου, που ζει στη Θεσσαλονίκη, συχνά με τις παρεμβάσεις του τοποθετείται για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο στις αφιλόξενες ελληνικές πόλεις.
Αυτή τη φορά όμως, περιγράφει με τον δικό του τρόπο μια περιπέτεια επιεικώς κωμικοτραγική, που δείχνει την τρέλα της γραφειοκρατίας και την αναισθησία ανθρώπων που είναι υποτίθεται τοποθετημένοι σε θέσεις για να εξυπηρετούν τους πολίτες.
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο Facebook πριν από λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλει διαβατήριο. Ωστόσο, δεν υπήρχε πρόσβαση ούτε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα της Καλαριάς, ούτε σε κάποιο άλλο στην περιοχή. Τον πληροφόρησαν έτσι ότι πρέπει να πάει στους Νέους Επιβάτες.
«Ψυχραιμία Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα» αναφέρει, προσθέτοντας ότι εξαιτίας της κίνησης έφτασε μετά από 1 ώρα και 15 λεπτά. Όταν όμως βρέθηκε μπροστά στη ράμπα που θα του έδινε πρόσβαση, διαπίστωσε ότι ήταν μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. «Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία Τζίμη, το ‘χεις» συνεχίζει.
Το αποκορύφωμα όμως της περιπέτειας ήρθε όταν έφτασε στο αρμόδιο γραφείο και βρέθηκε απέναντι στον αστυνομικό. «Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση. “Πού είναι το δεξί σου χέρι;;”» σημειώνει.
«Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία. “Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου ‘να της δώσω ένα χεράκι’ με τις δουλειές”. Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια» εξηγεί.
Η απάντηση ωστόσο του αστυνομικού ξεπερνάει κάθε φαντασία. «Στην ταυτότητα σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;» είπε στον Δημήτρη Αντωνίου, που ψύχραιμα και ειλικρινά προσπάθησε να του εξηγήσει. «Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι» τον αποτελείωσε.
«Την συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε όμως ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ» καταλήγει ο Δημήτρης Αντωνίου, που συνεχίζει τις θεατρικές παραστάσεις «Στα καλά του καθισμένου 2,5».
Ολόκληρη η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου
Με ρωτάνε συχνά πως μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πως μπορώ…
Πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε όχι. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε όχι, κανένα. Και πώς θα βγάλω διαβατήριο, ρωτάω. Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς. Ψυχραιμία Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.
Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Όλα καλά Μήτσο, λέω στον εαυτό μου. Η δουλειά σου να γίνει. Και πάω να μπω στο κτήριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία Τζίμη, το χεις.
Κα πράγματι τα καταφέρνω. Επιτέλους ! Ξεκινάω να ψαχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. Πάμεεεεε μητσάρα, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια.
Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση
«Πού είναι το δεξί σου χέρι;;»
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία «Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου ‘’να της δώσω ένα χεράκι’’ με τις δουλειές». Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια.
«Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα» και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;; Αλλά όχι, ευτυχώς το πιασε,
«Στην ταυτότητα σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;»
Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;;
Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και’’ τον λυπήθηκα’’. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του
«Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι»
Την συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε όμως ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά στο θέατρο Σοφούλη ”Στα καλά του καθισμένου 2,5”
