Η Δύση της Ανατολής
Στο κέντρο της πόλης συναντάς με την ίδια ένταση εικόνες δυτικής κουλτούρας, αστούς που απολαμβάνουν ένα ζεστό Γκλουβάιν ακούγοντας Σινάτρα στα πεζοδρόμια της Μητροπόλεως και ταυτόχρονα δυο στενά πιο πάνω τα νταούλια και οι ψησταριές με το λίπος που στάζει στο πεζοδρόμιο σου θυμίζει τη Τζεμά Ελ Φνα στο Μαρακές.
Η Θεσσαλονίκη δεν είναι επαρχία. Υπήρξε κοσμόπολη από πάντα και σταυροδρόμι. Ίσως για αυτό και δεν απέβαλε ποτέ αυτές τις καταβολές της, τόσο της Ανατολής όσο της Δύσης και των Βαλκανίων. Τις συγγένειες με εποχές, κουλτούρες, πολιτισμούς. Και τις ανασύρει με κάθε ευκαιρία, σχεδόν πάντα ακομπλεξάριστα. Πολλές φορές η επίκληση της Ανατολής σοκάρει κάτι ψευτοδυτικότροπους που θα τους ακούσεις να λένε με στόμφο μαντάμ Σουσούς: Μα τι δουλειά έχουμε εμείς με όλα αυτά; Έχουμε και παραέχουμε. Ήμασταν πάντα η Δύση της Ανατολής, όσο και αν ορισμένοι αρνούνται να το παραδεχτούν. Και έναν αιώνα πριν η πόλη αυτή ήταν ακόμα Ανατολή γεωγραφικά και οι συνήθειες εντός της συναντούσαν τα σαλόνια της Δύσης και τα παζάρια της Ανατολής φλερτάροντας με την ίδια σαγήνη με τις δυο πλευρές του χάρτη.
Οι παραμονές των Χριστουγέννων είναι η επιτομή αυτής της συνάντησης. Στο κέντρο της πόλης συναντάς με την ίδια ένταση εικόνες δυτικής κουλτούρας, αστούς που απολαμβάνουν ένα ζεστό Γκλουβάιν ακούγοντας Σινάτρα στα πεζοδρόμια της Μητροπόλεως και ταυτόχρονα δυο στενά πιο πάνω τα νταούλια και οι ψησταριές με το λίπος που στάζει στο πεζοδρόμιο σου θυμίζει τη Τζεμά Ελ Φνα στο Μαρακές.
Η τελευταία στάση πριν την Ανατολή ή τη Δύση, εξαρτάται προς τα που κατευθύνεσαι στο μεγάλο δρόμο. Αν κάτι από τα δυο δεν σας αρέσει νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι της πόλης. Είναι δικό σας. Η πόλη πάντα φλέρταρε με τα δυο της πρόσωπα. Αν κάνεις αυτή την παραδοχή θα περάσεις καλύτερα τέτοιες μέρες.
