Εικόνες: Τα ξεχωριστά καράβια που έριξαν άγκυρα στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη

“Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το στήσιμο της έκθεσης τα βλέμματα των περαστικών μαγνητίστηκαν από τα έργα. Ο κόσμος στάθηκε ενθουσιασμένος μπροστά στις βιτρίνες του ΟΤΕ, σχολιάζοντας με χαμόγελο και θαυμασμό την ξεχωριστή εικαστική δουλειά” γράφει η συγγραφέας Νίκη Γκύζη για τα έργα του Παναγιώτη Πουγαρίδη που φιλοξενούνται στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη.

Ο Παναγιώτης Πουγαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1968. Αυτοδίδακτος. Το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο σπίτι γέννησής του ήταν η εισαγωγή του στην τέχνη. Από το 2001 δουλεύει μόνο με μέταλλα ορείχαλκο και χαλκό. Ανέπτυξε τη δική του μέθοδο κατασκευής, καλύπτοντας τις δυσκολίες στις τεχνικές συγκόλλησης. Από το 2016 συνεργάζεται με γκαλερί στο Αντίμπ Γαλλίας. Μέσα από αυτή τη συνεργασία έχει συμμετάσχει σε πολλές καλλιτεχνικές εκθέσεις στη Γαλλία ως ένας από τους καλλιτέχνες που εκπροσωπούνται από την γκαλερί.

Ο ίδιος λέει:

«Ζώντας στη Θεσσαλονίκη, σε μια πόλη δίπλα στη θάλασσα, το βλέμμα μου ανέκαθεν ήταν στραμμένο στο νερό, στα καράβια, μικρά ή μεγάλα. Παρατηρούσα τους ακίνητους και επιβλητικούς όγκους τους να υψώνονται στο φως του ήλιου, ή να χάνονται αχνά στην ομίχλη. Οι βιωματικές αυτές εικόνες με οδήγησαν στην κατασκευή μικρών ή μεγαλύτερων πλοίων όχι ως ναυπηγικά μοντέλα, αλλά ως εικαστικά αντικείμενα.

Πλοία άλλοτε με ρεαλιστικές αναλογίες και άλλοτε με φανταστικές, άλλοτε παραμορφωμένα και άλλοτε λες από την ανάμνηση της προοπτικής θεώρησης των υποβλητικών τους όγκων. Το βλέμμα μου περνά από τα ίσαλα, ανεβαίνει στο κατάστρωμα, κυλά από την πλώρη στην πρύμνη, εστιάζει στις λεπτομέρειες των εξοπλισμών τους, αναγνωρίζει τη γλυπτική τους διάσταση, επικεντρώνεται στα πολλαπλά στρώματα της λαδομπογιάς, τη σκουριά, την οξείδωση, στα ίχνη της φθοράς από τη θάλασσα και την εγκατάλειψη. Η οπτική αυτή εμπειρία με οδήγησε στη δημιουργία πλοίων-συμβόλων με πολυποίκιλες φόρμες και διαφορετικές χρωματικές συμβάσεις.

Χαίρομαι να δημιουργώ εικαστικές απεικονίσεις της μνήμης, της οσμής, της γεύσης του θαλασσινού νερού που διαβρώνει τον χαλκό, τον μπρούτζο, το σίδηρο των κατασκευασμένων πλοίων. Δεν φτιάχνω πλοία για να αρμενίσουν στον κόσμο, μα πλοία που σε ταξιδεύουν στα πέλαγα της μνήμης, εκεί όπου το παρελθόν κυματίζει σαν πανί, και το παρόν στέκει σαν φάρος που περιμένει να σε οδηγήσει ξανά πίσω. Είναι σκάφη που κουβαλούν φορτία άυλα∙ τον απόηχο των λιμανιών, την αλμύρα των αποχωρισμών, το τραγούδι των θαλασσινών ανέμων.

Είναι πλοία φορτισμένα με μνήμη, φως, φθορά και αλμύρα, φορείς της δικής μου προσωπικής αφήγησης που συνδέει το παρόν με το άχρονο ταξίδι της θάλασσας. Και κάθε φορά που τα αγγίζω με τα χέρια, το βλέμμα ή με το χρώμα, νιώθω πως ξεκινώ ένα νέο ταξίδι∙ ένα ταξίδι που δεν τελειώνει σε προορισμούς, μα σε κύματα αναμνήσεων, εκεί όπου το χθες συναντά το σήμερα και σμίγει με το αύριο».

Νίκη Γκίζη – Συγγραφέας Επιμέλεια: Γιάννης Αργυριάδης Φωτογραφίες: Νεφέλη- Ελένη Πουγαρίδου