Έλα να σου συστήσω την Λία

Η Ιουλία γνωστή στους περισσότερος ως Λία η Τζούλη, δηλώνει έτοιμη για το επόμενο project που θα την ενθουσιάσει. Είναι υπερήφανη γιαγιά και η πιο αγαπητή περσόνα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (αυτές που παλιά της λέγαμε αδελφομάνες).

Γεννήθηκε σε ένα χωριό των Σερρών μακριά από τους γονείς της μέχρι την μετακόμιση τους στην Θεσσαλονίκη.

«Όταν ήμουν δυο μηνών η μητέρα μου έφυγε στον αδελφό της στο Duisburg μια πόλη στην βόρεια Γερμανία για δουλειά. Ακολούθησε μετά από μερικούς μήνες και ο πατέρας του. Εμένα ανέλαβε να με μεγαλώσει η γιαγιά Σεβαστή μέχρι τα εννέα μου, ουσιαστικά σε όλο το δημοτικό. Ζήλευα τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο που είχαν κάτι οικογενειακό να πουν.

Η γιαγιά ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος, δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ευχάριστες εικόνες ότι δεν περνούσα καλά μαζί της, ταυτόχρονα όμως βίωνα το φόβος που μου δημιούργησε η απώλεια των γονέων μου.

Από εκείνα τα χρόνια έχω εικόνες από αυτούς στα γενέθλια μου για αυτό είναι αγαπημένη μου γιορτή, γιατί πάντα φρόντιζε ένας από τους δύο να είναι εδώ. Και επειδή πέφτουν πάντα μέσα στις αποκριές τρελαίνομαι για τα καρναβάλια σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά που βίωνα πολύ πόνο για αυτό φροντίζω εκείνες τις ημέρες να κάνω τραπέζια και ανοιχτές συναντήσεις για όλους τους φίλους μου.

Στο χωριό δεν είχε κανένας τηλέφωνο εκείνη την εποχή εκτός από τα γραφεία της κοινότητας έτσι έμαθα την γέννηση του αδελφού μου από την ανακοίνωση στα μεγάφωνα της πλατείας. Τελικά επέστρεψαν όλοι μαζί μετά το μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης. Νομίζω πως το να με αφήσουν τους προκάλεσε μεγάλο πόνο. Όσοι έχουν κάνει παιδιά καταλαβαίνουν το δέσιμο αυτό και επειδή έχω παιδιά στο εξωτερικό τους καταλαβαίνω και τους έχω συγχωρέσει για αυτό.

Όταν επιστρέψανε μετακομίσαμε στην Θεσσαλονίκη. Από μικρή ηλικία στο μυαλό μου έφτιαχνα επιχειρήσεις. Δεν ήθελα να κάνω κάτι από αυτά που λένε όλα τα παιδιά σ αυτή την ηλικία. Η πρώτη μου επαφή με το επιχειρείν ήταν στο ζαχαροπλαστείο που άνοιξε η μητέρα μου.

Περισσότερη εμπλοκή εκεί είχε ο αδελφός μου, αν και μικρότερος που τον βοήθησε όταν μετά άνοιξε την δική του κρεπερί. Ακολούθησε το Ουζερί του Μύλου και πάλι σε συνεργασία με τον αδελφό μου. Προλάβαμε τα τελευταία καλά χρόνια του Μύλου που δεν είχαν όμως καμία σχέση με τα πρώτα χρόνια της ακμής του, αλλά ούτε με αυτό που δυστυχώς κατέληξε να είναι.

Αναγκαστήκαμε να φύγουμε όταν πουλήθηκε και ψάχναμε χώρο για να κάνουμε ένα διαφορετικό εστιατόριο. Μεγάλη εμπειρία να δουλεύεις στην εστίαση. Είναι σα να παίρνεις πτυχίο στην διοίκηση επιχειρήσεων. Αποφασίσαμε το επόμενο εγχείρημα μας να είναι σε ένα χώρο που να μην έχει υπέρογκο ενοίκιο και λειτουργικά έξοδα και καταλήξαμε στην οδό Βαλαωρίτου που εκείνη την εποχή ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένη. Μάλιστα σε όσους λέγαμε την ιδέα μας, απορούσανε πως επιλέξαμε μια περιοχή που δεν είχε καμία ανάπτυξη. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το ένα μαγαζί άνοιγε μετά το άλλο και ο δρόμος γνώρισε μια πρωτοφανή άνθηση. Ο Γιώργος ο αδελφός μου είχε την ιδέα να κάνει ένα club για το οποίο χρειαζόταν χρήματα οπότε αποφάσισα να εμπλακώ και εγώ ενεργά και κάπως έτσι γεννήθηκε το Enola.

Αν και το 90% των φίλων μου είναι γκέι το Enola με βοήθησε να αποδεχτώ τους άλλους χωρίς να τους κρίνω μπαίνοντας στην διαδικασία να τους καταλάβω. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η αποδοχή αλλά δυστυχώς δεν είναι και για να είμαστε ειλικρινείς χρειάζεται πολύ εσωτερική δουλειά μέσα σου για να την προσεγγίσεις.

Βρέθηκα λοιπόν να είμαι στο συνεργατικό σχήμα του μακροβιότερου gay club της Θεσσαλονίκης και χαίρομαι για το γεγονός ότι είναι πολύ πετυχημένο και αγαπητό σε όλους.

Το Enola στα 16 χρόνια λειτουργίας του έγινε για εμένα μια καινούργια οικογένεια. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα κάνω ένα τραπέζι, μια γιορτή, θα υπάρχει μια σημαντική στιγμή που την περνάω με τους γονείς, τα παιδιά τα εγγόνια μου και θα λείπουν τα παιδιά του μαγαζιού.

Όταν φέρνω στο μυαλό μου το Enola πάντα έχω εικόνες από τους συνεταίρους μου, από όλους όσους έχουν δουλέψει στο μαγαζί και όλους αυτούς με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί. Ο αδελφός μου, ο Θανάσης ο Ζαφείρης, ο Βασίλης. Πάντα η παρουσία της Dionna είναι χαρακτηριστική. Έχω συμπαθήσει, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται αυτό, όλους όσους έχουν περάσει από το μαγαζί και κάποια από τα παιδιά όχι απλά τα συμπάθησα αλλά τα αγάπησα.

Είμαι πολύ περήφανη μητέρα και γιαγιά, χαίρομαι που ο γιός και η νύφη μου έβαλαν μπροστά την αγάπη τους και φαίνεται να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους παρά το ότι έγιναν γονείς σε μικρή ηλικία όπως έγινα και εγώ μαμά σε μικρή ηλικία. Η εγγονή μου γεννήθηκε ένα χρόνο μετά την γέννηση του Enola. Είναι 15 ετών οπότε σε 3 χρόνια θα μπορεί να πηγαίνει και αυτή στα κλαμπ και θα με συνοδεύει.

Δεν σταματάω να κάνω πράγματα, σκέφτομαι διάφορα και μου αρέσει να προσπαθώ να τους δώσω υπόσταση. Το πιο φρέσκο εγχείρημα μου είναι ένα σενάριο για τηλεοπτική σειρά που γράφτηκε σε συνεργασία με τον φίλο μου Κωνσταντίνο Κοτσαδάμ με τίτλο “Studio 54” και στόχος μας είναι να βρεθεί ο παραγωγός που θα του δώσει σάρκα και οστά. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα ακούσετε το όνομά μου να είναι γιατί θα βλέπετε την σειρά μας στην μικρή οθόνη».