Ένα λογότυπο για μετρό χρειάζεται αποδεδειγμένη εμπειρία

Λέξεις: Στράτος Σαφιολέας

Ας μιλήσουμε για το πρόβλημα το λογότυπου του μετρό της Θεσσαλονίκης φαίνεται εδώ. [Ευκαιρία να κάνω ένα διάλλειμα από την τόσο θλιβερή πολιτική επικαιρότητα της Αμερικής]

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κατ’ αρχήν, αν το κόστος του λογότυπου είναι 30.000 ευρώ, τότε είναι απίθανα χαμηλό. Όσοι από εμάς έχουμε ασχοληθεί επαγγελματικά με την δημιουργία ταυτότητας, γνωρίζουμε ότι είναι μια πολύ σοβαρή διαδικασία, και αποτελεί βασικό κομμάτι της στρατηγικής επικοινωνίας.

Και εκεί είναι η ουσία: δεν αρκεί ούτε ένας ταλαντούχος γραφίστας, ούτε καν ένα κάποιο καλό διαφημιστικό/γραφιστικό γραφείο. Ένα τέτοιο έργο απαιτεί αποδεδειγμένη εμπειρία.

Το λογότυπο προκύπτει ως το τελικό προϊόν μιας πολύμηνης διαδικασίας στην οποία εργάζεται πολύς κόσμος, και οι ειδικοί και όλοι έχουν γνώση του οργανισμού, της σημασίας του, της στρατηγικής του, το βασικού μηνύματος που θέλει να επικοινωνήσει προς τους πελάτες, τους αγοραστές, τους ψηφοφόρους, τους οπαδούς, κλπ. Δεν είναι ασυνήθιστο τα κόστη να φτάσουν και σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Στην Ελλάδα υπάρχουν εταιρείες που ασχολούνται με το branding, και απασχολούν ταλαντούχους και έμπειρους επαγγελματίες με καλές σπουδές. Οι εταιρείες αυτές έχουν και πελάτες στο εξωτερικό, ειδικά επειδή προσφέρουν ποιοτικό προϊόν σε ανταγωνιστικές τιμές.

Δεν ξέρω γιατί το έργο αυτό δόθηκε με απευθείας ανάθεση, όπως γράφεται. Αυτό ας το ερευνήσουν οι αρμόδιοι, ή οι δημοσιογράφοι (αν μπορούν).

Λυπάμαι που το λέω, αλλά στην Ελλάδα υπάρχει διαδεδομένη κουλτούρα αντιγραφής σε τέτοιες δουλειές. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία γνωστά έντυπα που έκλεψαν ολόιδιο το κασέ – την εικόνα – από έντυπα του εξωτερικού. Το ένα βραβεύτηκε και για την σχεδιαστική του φρεσκάδα (…) [Όποιος ξέρει, ξέρει … Δεν έχω καμμία διάθεση να μπλέξω σε καυγάδες].

Υπάρχουν γνωστά εμπορικά καταστήματα που έκλεψαν εικόνα και ταυτότητα αντίστοιχων γνωστών καταστημάτων από το εξωτερικό. Ειδικά πριν από 20 – 25 χρόνια, όταν ήταν ασυνήθιστο να κάνεις ένα reverse image search, είχαμε κανονική επιδημία. Αλλά και πιο πρόσφατα, είδα διαφημιστικές καμπάνιες “ξεπατηκωμένες” από το εξωτερικό. Μου κάνει πάντα τεράστια εντύπωση το θράσος.

Είναι αυτό το λογότυπο αντιγραφή; Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Σε κάθε όμως περίπτωση, σε ένα τόσο σοβαρό έργο, που έχει στοιχίσει τόσο πολύ, την εικόνα και ταυτότητα δεν την δίνεις για 30 χιλιάρικα απευθείας σε ένα γραφείο, αλλά κάνεις ανοικτό διεθνή διαγωνισμό με προδιαγραφές, και επιλέγεις μέσα από σοβαρή και διάφανη διαδικασία έναν ανάδοχο με αποδεδειγμένη εμπειρία σε έργο αντίστοιχης σημασίας.

ΥΓ. Για να μη λέμε ότι τέτοια θέματα υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα, να σας πω ότι το 2015, η Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Tokyo 2020 ανακοίνωσε με πολύ μεγάλη φανφάρα το λογότυπό της. Το βλέπετε κάτω δεξιά. Αμέως μετά εμφανίστηκε το θέατρο της Λιέγης το οποίο έδειξε πως μοιάζει με το δικό του λογότυπο, και έκανε και μια ωραία αγωγή. Στην αρχή η διοργανωτές επέμειναν πως το δημιούργημά τους ήταν αυθεντικό.

Αργότερα όμως απέσυραν το λογότυπο και έκαναν νέα ανάθεση. Είμαι περίεργος τι εξέλιξη θα έχει αυτή η ιστορία στην Ελλάδα.

*Ο Στράτος Σαφιολέας είναι σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας και έγραψε τις σκέψεις του στη σελίδα του στο fb