Ένας Ολυμπιονίκης μαθαίνει τη Θεσσαλονίκη να κωπηλατεί

της Αθηνάς Τερζή

Με γοητεύουν οι φωτεινοί άνθρωποι. Εκείνοι οι ευπροσήγοροι, με τα γελαστά μάτια και το κάτασπρο γέλιο, που δεν ακκίζονται. Που θα επέστρεφαν του κόσμου τις κραυγές για έναν βαθύ ψίθυρο, που μοιάζουν να βολεύουν το νου, μα την καρδιά την αφήνουν να αγριεύει, να χιμάει και να σκίζει τα νερά.

Τους έχω στο μυαλό μου πάντα μαζί. Η όψη τους είναι ίδια κι ακόμη ζορίζομαι να τους ξεχωρίσω. Τα δικά μου Κατσιμιχάκια με τα κουπιά στα χέρια. Οι δίδυμοι Ολυμπιονίκες, οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές Κωπηλασίας, ο Νίκος κι ο Αποστόλης Γκουντούλας. Συνάντησα τον πρώτο-ο δεύτερος ζει στην Ηγουμενίτσα ως ερωτικός μετανάστης για την καρδιά της Αλεξάνδρας Τσιάβου- Ολυμπιονίκης γαρ και ομοιοπαθούσα και μαθούσα, που ξέρει από θάλασσα και “πυρ, γυνή και θάλασσα” σε όλο τους το μεγαλείο! Ο Νίκος επέλεξε τη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω για τον αποχωρισμό του από τον καλύτερό του φίλο. «Εξελισσόμαστε μέσα από κάθε επιλογή, από κάθε διαδικασία, αλλάζουμε πορεία και μαζί και χώρια για να ζούμε κάτι καινούριο. Δεν θα άλλαζα τίποτα όμως. Αν το έκανα δεν θα ήμουν σήμερα εγώ, αλλά κάποιος άλλος. Έχουμε ο ένας τον άλλο πάντα, μα επενδύουμε στις φιλίες και στους ανθρώπους και τούτο ήταν το πιο δύσκολο στην Εθνική Ομάδα Κωπηλασίας. Κλεινόμασταν σε μια πολύ μικρή καθημερινότητα, σε μια κλειστή ομάδα ανθρώπων. Μεγαλώνοντας οι φιλίες δυσκολεύουν κι οι άνθρωποι απομακρύνονται για να συναντιούνται μέσα από το τηλέφωνο, καθώς όλοι ανοίγουν τα δικά τους φτερά, κάποια στιγμή, για να δημιουργήσουν».

Ο αθλητισμός, αλλά κυρίως ο πρωταθλητισμός σε αντρανίζει. Θέλει πίστη κι αγώνα καθημερινό και κόπο διπλό και τρίδιπλο για να παραμείνεις ερασιτέχνης στην ψυχή. Άδολος στο όνειρο και την επιδίωξη, αλλά κι επίμονος κι ανθεκτικός. Δε σου χαρίζεται απλόχερα “Είναι μια ηρωική πράξη του ανθρώπου απέναντι στη φθορά του σώματος τη στιγμή που βρίσκεται στο απόγειο της δύναμης του κορμιού και του πνεύματος. Αυτό για μένα είναι η ουσία του αθλητισμού και κυρίως του πρωταθλητισμού. Ενώ ξέρεις ότι η φθορά είναι δεδομένη, παρόλα αυτά τα δίνεις όλα για τη νίκη. Ένα ταξίδι με αρχή και τέλος. Με ανήφορο και όμορφα ξέφωτα. Με ημερομηνία λήξης. Μια αδιάκοπη πάλη με το αδύνατο».Σε αντίθεση με την τέχνη που αψηφά το χρόνο.

Του στέρησε ανέμελες και χαλαρές στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους, αλλά όπως λέει κι εκείνος με τη γενναιότητα της νιότης που δεν εκδικείται ποτέ, «στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα».Εκείνος, όμως, που γνώρισε δόξες και διακρίσεις παρέμεινε με τα πόδια βαθιά ριζωμένα στη γη. Έχοντας βαθύτατη συναίσθηση της κοινωνικής πραγματικότητας στάθηκε αμετακίνητος σε αξίες σταθερές, στο «ευ αγωνίζεσθαι» που πολλοί το πιπιλάνε σαν καραμέλα, μα λίγοι το κουβαλούν με τα μετάλλια στις αποσκευές τους και τούτο το ομολογώ με απόλυτη υπευθυνότητα. Κι ύστερα ήρθε η ενηλικίωση. Το λίγο μετά τους μεγάλους αγώνες. Το κάλεσμα να γίνουμε όλοι κωπηλάτες. Φαεινή ιδέα και το λαμπάκι άναψε μονομιάς! Μπορώ κι εγώ να τραβήξω κουπί και να το ευχαριστιέμαι, βρε αδερφέ; Γιατί από το άλλο είναι αλήθεια ότι είμαστε χορτάτοι. «Κάθε φορά που ταξιδεύαμε για αγώνες, βλέπαμε, ακούγαμε και συγκρίναμε τα πάντα σε σχέση με την άσκηση και την κωπηλασία. Βλέπαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας να χαίρονται την κωπηλασία και τη θάλασσα κάθε μέρα, ενώ στην Ελλάδα η δραστηριότητα των περισσότερων αθλητών σταματούσε τις περισσότερες φόρες μαζί με το πέρας των σπουδών τους. Έτσι μας ήρθε η ιδέα να φτιάξουμε μια ομάδα όπου όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας γίνονται μια καλή παρέα και μπορούν να χαίρονται την κωπηλασία και την θάλασσα, χωρίς να έχουν τον πρωταθλητισμό ως στόχο, αλλά την γυμναστική, την γνώση της κωπηλασίας και της θάλασσας. Έτσι μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2012 ξεκίνησε η δημιουργία του πρώτου τμήματος παράκτιας κωπηλασίας στην Ελλάδα το ’’Thessaloniki coastal rowing club’’ στον όμιλο μας, τον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης. Ο Αποστόλης παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα και μετακόμισε στην Ηγουμενίτσα. Οπότε όλο το βάρος της οργάνωσής του coastal club έπεσε σε μένα.

Ο Όμιλος Φίλων Θαλάσσης ανέκαθεν μας στήριζε σε όλη μας την πορεία. Έτσι δεν θα μπορούσε να μην κάνει το ίδιο και τώρα. Ο ίδιος ο πρόεδρος, ο Νίκος Καιρίδης, πίστεψε και στήριξε τη δημιουργία του τμήματος παράκτιας κωπηλασίας από την πρώτη στιγμή. Εδώ να αναφέρω ότι ακόμη και η διοργάνωση του παγκοσμίου πρωταθλήματος παράκτιας κωπηλασίας που φιλοξενήθηκε στην Θεσσαλονίκη τον περασμένο Οκτώβριο, ξεκίνησε από τον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης και μια μικρή ομάδα ανθρώπων που πίστεψαν στον Όμιλο, στην Θεσσαλονίκη και στην διοργάνωση ενός τόσο μεγάλου event. Έτσι η μαγιά υπήρχε. Η κωπηλασία είναι σπορ απαιτητικό τόσο τεχνικά όσο κι από άποψη φυσικής κατάστασης. Γιατί γίνεσαι ένα με το υγρό στοιχείο. Γιατί καμία μέρα δεν είναι ίδια μέσα από τη θάλασσα. Γιατί η πόλη φαίνεται ομορφότερη μέσα από τη θάλασσα!».

Αχ, εμείς οι Θεσσαλονικείς που τον περισσότερο καιρό της γυρίζαμε την πλάτη κι αρχίσαμε να την καλοβλέπουμε, να της κάνουμε τα γλυκά μάτια παρά μόνο τα τελευταία χρόνια! Βοήθησε σ’ αυτό και η νέα μορφή του παράκτιου μετώπου, μα οι βάρκες παραμένουν ελάχιστες στο Θερμαϊκό. «Η αλήθεια είναι ότι η πόλη αν και βρέχεται στο μεγαλύτερο μέρος της από θάλασσα εντούτοις δεν έχει βαθιά θαλασσινή κουλτούρα. Είμαστε κράμα θαλασσινών με τη βουνίσια νοοτροπία να υπερισχύει. Βλέπεις χιλιάδες πλέον να περπατούν και να χαίρονται τη θάλασσα απ΄έξω, αλλά ελάχιστους να ασχολούνται μαζί της. Αυτό είναι κι ο μεγαλύτερος στόχος μου. Να δούμε οι Θεσσαλονικείς την πόλη μας μέσα από τη θάλασσα! Να γίνουμε ένα με αυτή! Να τη γνωρίσουμε, να την αγαπήσουμε και να τη σεβαστούμε, όπως της αξίζει».

Ο Νίκος μιλάει ασταμάτητα με την ορμή του νέου που δεν σταματά να ονειρεύεται και να ανησυχεί. Ανεπιτήδευτος, ξέρει τι θέλει, έχει από νωρίς ανακαλύψει το σκοπό της ζωής του -ο τυχερός-και θέλει να σε κάνει κοινωνό, να σε βάλει στην ομάδα του και να μοιραστεί τις εμπειρίες του. Οι παρέες γράφουν και για κείνον ιστορίες, αλλά να αξίζουν τουλάχιστον, ώστε να μνημονεύονται και από τους επόμενους. «Γεννήθηκα στα Σέρβια Κοζάνης. Στη Θεσσαλονίκη ήρθα δεκατεσσάρων χρονών. Εδώ ωρίμασα. Με γοητεύει η ασταμάτητη ενέργεια της πόλης, μιας πόλης ικανής για το χειρότερο και το καλύτερο ταυτόχρονα. Απολαμβάνω το περπάτημα στην παραλία και τις παλιές γειτονιές του κέντρου. Διατηρεί αυτό το κάτι από την παλιά της αίγλη κι αρχοντιά κι ας έχει τσιμεντοποιήσει τις πιο όμορφες γειτονιές της. Θλίβομαι που δεν έχουμε σώσει, για παράδειγμα, την οδό Εξοχών.”

Στον Όμιλο Φίλων Θαλάσσης ο Νίκος Γκουντούλας έστησε ένα πολύ ενδιαφέρον σκηνικό για όλους εμάς τους ενήλικες. Τους πεζούς, τους αυτοκινούμενους με τις δύο ή με τις τέσσερις ρόδες. Απλώς ό,τι ξέραμε θα το ξεχάσουμε. Θα το παρκάρουμε και θα «πάρουμε τη θάλασσα». «Τη θάλασσα την πονώ και γι’ αυτό τη συμπονώ. Συμπάσχω μαζί της. Ειδικά για εμάς τους κωπηλάτες που βρισκόμαστε 10 εκ. πάνω από την επιφάνια της θάλασσας, θα πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να προστατέψουμε τον Θερμαϊκό κόλπο. Εμείς σαν coastal club του Ομίλου Φίλων Θαλάσσης, έχουμε ήδη έρθει σε επαφή με φορείς του δήμου που ασχολούνται με το περιβάλλον και τον Θερμαϊκό κόλπο και αυτή την στιγμή οργανώνουμε ένα δίκτυο εθελοντών παρατηρητών που σκοπό έχει να ενημερώνει τους αρμόδιους φορείς και το λιμενικό, ώστε αν παρατηρούμε οποιαδήποτε παρατυπία ή μόλυνση της θάλασσας να ενημερώνουμε. Έτσι γινόμαστε κατά κάποιον τρόπο τα μάτια του θερμικού κόλπου μιας και τον σαρώνουμε καθημερινά με τα κωπηλατικά μας σκάφη!”

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα με την παρέα του «Thessaloniki coastal rowing club» για να τους απολαύσω στο δικό της αντάμωμα για τον ένα χρόνο λειτουργίας. Ήταν όλοι εκεί. Φορείς της πόλης, κωπηλάτες, επίδοξοι κωπηλάτες σαν την αφεντιά μου. Μα κυρίως οι φίλοι της θάλασσας. «Όταν θα ανέβεις στη βάρκα θα τα αφήσεις όλα πίσω σου», μου’ λεγαν όλοι. Κι η αλήθεια είναι ότι ανυπομονώ.

Κι αφού τη Σαλονίκη « να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά… Μπορεί να `ρθω απ’ τα πέλαγα με τη φυρονεριά»….

«Thessaloniki coastal rowing club» Δεύτερα – Παρασκευή 8:30π.μ-10:30π.μ. και 18:00-20:00 Σάββατο πρωί μόνο για τους έμπειρους κωπηλάτες Περισσότερες πληροφορίες στο www.coastalrowingclub.gr