Ένωση Ενοικιαστών Θεσσαλονίκης: «Η κοινωνική αντιπαροχή είναι μεταμφιεσμένη ιδιωτικοποίηση»

Με ανακοίνωσή της, η Ένωση Ενοικιαστών/Ενοικιαστριών εκφράζει έντονη κριτική απέναντι στην κυβερνητική πολιτική για τη στέγαση.

Συγκεκριμένα, Η Ένωση κατηγορεί την κυβέρνηση ότι παρουσιάζει ψευδώς πως στρέφεται στην «κοινωνική κατοικία», ενώ την ίδια στιγμή περνά μέτρα όπως οι fast-track εξώσεις, που επιτρέπουν την απομάκρυνση ενοικιαστών ακόμα κι αν πληρώνουν κανονικά το ενοίκιό τους.

Τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική κοινωνική κατοικία χωρίς σταθερή και μακροπρόθεσμη πολιτική για τη στέγη.

Επικρίνει ιδιαίτερα την «κοινωνική αντιπαροχή», ένα σχέδιο που, σύμφωνα με την Ένωση, δίνει δημόσια γη και πόρους σε ιδιώτες, παρουσιάζοντας το ως κοινωνική πολιτική, ενώ στην ουσία εξυπηρετεί επιχειρηματικά συμφέροντα.

Η χρηματοδότηση των κυβερνητικών προγραμμάτων κρίνεται ελάχιστη και συμβολική, ενώ σημαντικά ποσά κατευθύνονται αλλού, όπως σε τουριστικά έργα.

Κατηγορεί επίσης την κυβέρνηση ότι δεν αντιμετωπίζει σοβαρά την στεγαστική κρίση, αλλά επικεντρώνεται στην επικοινωνιακή της διαχείριση και στην προστασία των κερδών των ιδιωτών.

Τέλος, στην ανακοίνωση αναφέρονται συγκεκριμένα μέτρα που διεκδικεί η Ένωση.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Η Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας επιχειρεί, με άρθρο της στην Καθημερινή, να παρουσιάσει την κυβερνητική πολιτική ως στροφή προς την «κοινωνική κατοικία». Παραδόξως, το άρθρο δημοσιεύεται ακριβώς τη μέρα που η κυβέρνηση θεσπίζει fast-track εξώσεις για όλους τους ενοικιαστές, οι οποίοι πλέον μπορούν να βρεθούν στον δρόμο σε έναν μήνα, ακόμα και όταν είναι συνεπείς στην πληρωμή του ενοικίου. Ακόμα κι αν προσπεράσουμε την αντι-κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης, είναι σαφές ότι οι διακηρύξεις της υπουργού στοχεύουν στην επικοινωνιακή διαχείριση της στεγαστικής κρίσης, και όχι στην αντιμετώπισή της.

Δεν υπάρχει «κοινωνική κατοικία» χωρίς συνεκτική και μακροπρόθεσμη στεγαστική πολιτική. Η κοινωνική κατοικία δεν είναι «πρόγραμμα», ούτε «πιλοτική δράση». Είναι θεσμός, και ως τέτοιος απαιτεί σαφή ορισμό, θεσμική κατοχύρωση και συγκεκριμένο στρατηγικό σχεδιασμό. Η Ελλάδα, σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, δεν διαθέτει κεντρική στρατηγική για την κατοικία, ούτε καν έναν νομικά κατοχυρωμένο ορισμό για το τι συνιστά «κοινωνική κατοικία». Η κυβέρνηση συνεχίζει να προχωράει στα τυφλά: νομοθετεί, εξαγγέλλει και χρηματοδοτεί παρεμβάσεις χωρίς κανένα αξιόπιστο σύστημα παρακολούθησης των στεγαστικών αναγκών, χωρίς δημόσια προσβάσιμα στοιχεία για το ποιο είναι το διαθέσιμο απόθεμα, πού βρίσκεται και ποιοι το χρειάζονται. Αυτά τα αποσπασμάτικα «μέτρα» και «προγράμματα» δεν ξεκινούν από την καταγραφή των στεγαστικών μας αναγκών, αφου στόχος τους δεν είναι η κοινωνική δικαιοσύνη αλλά η εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.

Η «κοινωνική αντιπαροχή» είναι μεταμφιεσμένη ιδιωτικοποίηση. Αυτό το εργαλείο, που εξαγγέλλεται ως «καινοτόμο», είναι στην πραγματικότητα παλιό και γνωστό. Όπως και με τα προγράμματα «Σπίτι μου» και «Ανακαινίζω-Νοικιάζω», δημόσιοι πόροι παραχωρούνται σε ιδιώτες, με πρόσχημα την κοινωνική ωφέλεια. Η λεγόμενη «κοινωνική αντιπαροχή» προβλέπει την παραχώρηση του 70% δημόσιας γης σε ιδιώτες, και παραδίδει ακόμα και τον έλεγχο των «κοινωνικών κατοικιών» στους εργολάβους με ασαφείς προϋποθέσεις. Δεν πρόκειται για κοινωνική κατοικία, αλλά για real estate με κοινωνικό άλλοθι. Η κοινωνική πλειοψηφία αποκλείεται από αυτές τις κατοικίες: ούτε η τιμή, ούτε οι όροι, ούτε η ποιότητα αντιστοιχούν στις ανάγκες μας. Και δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τη μακροχρόνια διατήρηση αυτών των κατοικιών υπό κοινωνικό έλεγχο.

Η χρηματοδότηση είναι ανεπαρκής και προσχηματική. Η υπουργός πανηγυρίζει για 120 εκατομμύρια ευρώ που θα διοχετευθούν σε προγράμματα στέγασης, τα οποία αντιστοιχούν σε μόλις 1.000 κατοικίες πανελλαδικά – μια σταγόνα στον ωκεανό στη χώρα που αντιμετωπίζει την οξύτερη στεγαστική κρίση στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση διοχετεύει πολλαπλάσια ποσά από το Ταμείο Ανάκαμψης σε άλλες πολιτικές – από τουριστικές υποδομές μέχρι ιδιωτικές επενδύσεις – ενισχύοντας έτσι τους ίδιους παίκτες που παράγουν τη στεγαστική κρίση. Αντί να χρηματοδοτηθεί μια νέα δημόσια πολιτική για τη στέγαση, βλέπουμε ψίχουλα για την κοινωνική κατοικία και πακτωλό χρημάτων για τα γνωστά οικονομικά συμφέροντα.

Αντί για κατοχύρωση του δικαιώματος στη στέγη, επικοινωνιακή διαχείριση της στεγαστικής κρίσης. Η κυβέρνηση διαφημίζει την «κοινωνική κατοικία» χωρίς να αναγνωρίζει την ανάγκη για απο-εμπορευματοποίηση της στέγης, χωρίς να αμφισβητεί το μοντέλο που μας έφερε ως εδώ, χωρίς να διασφαλίζει θεσμικά δικαιώματα για τους ενοικιαστές, χωρίς να βάζει φρένο στην αισχροκέρδεια των εκμισθωτών, των μεσιτών και των επενδυτών. Τα μέτρα που εξαγγέλλονται είναι και πάλι αποσπασματικά, προσανατολισμένα στο ιδιωτικό κέρδος, και δεν απαντούν στις ανάγκες μας. 

Περιμένουμε και στη ΔΕΘ τις ίδιες κενές διακηρύξεις περί «στεγαστικών προγραμμάτων» και ετοιμαζόμαστε γι’ αυτές. Η Ένωση Ενοικιαστριών Θεσσαλονίκης βγήκε στο δρόμο την ίδια μέρα που ψηφίστηκε η διάταξη για τις fast track εξώσεις, την ίδια μέρα που η Υπουργός έγραφε το προπαγανδιστικό της άρθρο. Επιλέξαμε τη γειτονιά των 12 Αποστόλων, μια περιοχή όπου τα χαμηλόμισθα νοικοκυριά πλήττονται ιδιαίτερα από το ράλι των ενοικίων, για να αναδείξουμε τα αιτήματά μας και να δώσουμε φωνή στις ανάγκες μας.

Διεκδικούμε συγκεκριμένα και άμεσα μέτρα:

• Έλεγχο στις τιμές και στις αυξήσεις των ενοικίων

• Αύξηση του ελάχιστου χρόνου μίσθωσης

• Καθορισμό του «προσιτού ενοικίου» όχι με βάση τον γενικό μέσο όρο του μισθού ή των τιμών της αγοράς, αλλά με κριτήριο το εισόδημα του φτωχότερου 25% του πληθυσμού.

• Δημιουργία θεσμικού ορισμού της κοινωνικής κατοικίας και δημιουργία πραγματικού αποθέματος κοινωνικής κατοικίας.

Όλα τα αιτήματά μας!

Το επόμενο διάστημα, η Ένωση θα βρίσκεται δίπλα σε κάθε ενοικιαστη/ρια που, με τη λήξη του συμβολαίου του, απειλείται με αύξηση ενοικίου και έξωση. Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε κάθε άνθρωπο που παλεύει να μείνει στο σπίτι του.

Το στεγαστικό δεν λύνεται ούτε με τη φιλανθρωπία ούτε με την επιχειρηματική καινοτομία, αλλά με την κατοχύρωση των στεγαστικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας. Και αυτή θα έρθει μέσα από την οργάνωση των πληττόμενων σε μαχητικές ενώσεις ενοικιαστών και ενοικιαστριών σε όλες τις πόλεις, σε όλες τις γειτονιές! Για να διεκδικήσουμε τη στέγη ως δικαίωμα και όχι ως προνόμιο».