Έξι ώρες με τη Ζιλιέτ Μπινός και τον Ρέιφ Φάινς στη Θεσσαλονίκη: Η επίσκεψη στον Παΐσιο και μια αξέχαστη ξενάγηση

Ο Κωνσταντίνος Σφήκας είναι ένας από τους πλέον καταξιωμένους και γνωστούς ξεναγούς της Θεσσαλονίκης και πάνω από 20 χρόνια συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έχοντας την τύχη να «συστήσει» την πόλη, σε πολύ σημαντικούς ηθοποιούς, σκηνοθέτες και ανθρώπους των τεχνών.

Αυτή η φορά, όμως, ήταν πολύ ιδιαίτερη για τον ίδιο. Διότι στην ξενάγηση δεν ήταν απλά δύο σημαντικοί ηθοποιοί, αλλά δύο καλλιτέχνες, δύο άνθρωποι που εδώ και πολλά χρόνια είχε ο ίδιος την σφοδρή επιθυμία να τους γνωρίσει. Και η ευχή του έγινε πραγματικότητα!

Γι΄αυτό και ακύρωσε ό,τι είχε κανονίσει για εκείνη τη μέρα, διότι το καθήκον τον καλούσε.

Ζιλιέτ Μπινός και Ρέιφ Φάινς, μαζί με τον σκηνοθέτη τους, Ουμπέρτο Παζολίνι, αλλά και παραγωγό από την τελευταία τους ταινία «Η Επιστροφή», ξεναγήθηκαν από τον Κωνσταντίνο Σφήκα, έμαθαν όσα έπρεπε να μάθουν μέσα σε διάστημα συνολικά έξι ωρών και έφυγαν με μία υπόσχεση από τη Θεσσαλονίκη: Όπως λέει και η ταινία τους, θα επιστρέψουν!

«Φέτος, ‘έχασα το μυαλό μου’ γιατί τους έχουμε λατρέψει και τους δύο αυτούς ανθρώπους μέσα από τον Άγγλο Ασθενή. Το πρόγραμμα μετά από συνεννόηση με τους ανθρώπους του Φεστιβάλ, με τους οποίους έχω μια αγαστή συνεργασία, έλεγε ότι θα κάναμε ένα κλασικό κομμάτι της Θεσσαλονίκης», λέει στην Parallaxi ο Κωνσταντίνος, συνεχίζοντας:

«Η Μπινός είχε πάει την προηγούμενη μέρα σε Μονή Βλατάδων Όσιο Δαυίδ, Αχειροποίητο και Αγία Σοφία. Οπότε εμείς ξεκινήσαμε από την Άνω Πόλη. Ήμασταν στον Πύργο της Αλύσεως και όχι στον Πύργο Τριγωνίου, ο οποίος είναι παραδίπλα, σύμφωνα με τον κ. Βελένη. 

Η Άνω Πόλη, ο Άγιος Δημήτριος και η Αγορά

Η Ζιλιέτ Μπινός ήταν πιο δεκτική, ο Ρέιφ Φάινς αρχικά λίγο απόμακρος κα παρατηρούσε. Η θέα ήταν καταπληκτική. Δεν το πιστεύω αυτό, είπε κάποια στιγμή ο Φάινς.

Με 2-3 ερωτήσεις που έκανε σε σχέση με τον πόλεμο, λέω τι είναι αυτό που βλέπετε πάνω στο πολυβολείο, μου λέει τουαλέτα και λέω κερδίσατε σοκολάτα! (γέλια)

Είδα ότι στο δεκάλεπτο άρχισε να δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον. Τους έδειξε την πύλη της Άννας Παλαιολογίνας, το Επταπύργιο από μακριά και συνεχίσαμε για τον Άγιο Δημήτριο.

Είχε λειτουργία. Ήταν γεμάτη η εκκλησία και είχε άπειρο κόσμο. Δεν μπορούσαμε να κατέβουμε στην κρύπτη, αλλά τους πήγα στα λείψανα του Αγίου.

Είχα ενημερωθεί και για την αναφορά της προηγούμενης μέρας στον Άγιο Παΐσιο και ξέραμε ότι θα υπάρχει θεολογική υπόσταση στη μέρα μας.

Μετά είδε και το επόμενο λείψανο, από τις μικρές αγίες της Θεσσαλονίκης την Αγάπη, τη Χιόνα και την Ελπίδα. 

Κατηφορίσαμε από την εκκλησία και μετά πήγαμε στην Αγορά, στο αρχαιότερο κτίριο της  Θεσσαλονίκης όπου ήταν το πυριατήριο στη γωνία όπως μπαίνουμε, τον μαρμάρινο δρόμο που προέρχεται από το 100 π.Χ., συνεπώς ο Απόστολος Παύλος πέρασε από εκεί, προσπαθώντας να χτυπήσω το θρησκευτικό αισθητήριο της Μπινός, τους είπα πώς σώθηκε η Αγορά, τους φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.

Πήγαμε στη Ροτόντα. Είναι το νούμερο ένα κτήριο της πόλης. Μπήκαμε εκεί, είδαμε τα ψηφιδωτά και το φως που απαύγαζε εκείνη την ώρα ,ενθουσιάστηκαν με τη Ροτόντα». 

Η έκπληξη στο Φάινς

Πριν αναχωρήσει ο Φάινς, του είπα ότι πριν από 12 χρόνια ακριβώς ήταν στο Ναύπλιο και μπήκε στο Μουσείο κομπολογιού και αγόρασε ένα κομπολόι από φατουράν, που είχε αυτό το χρώμα και αυτό το σχήμα. Θα μου πείτε πού το ήξερα αυτό… Η ιδιοκτήτρια του Μουσείου όταν πήγα, μόλις είχε τελειώσει η επίσκεψή του εκεί και έτρεμε από ηδονή που τον είχε δει. Είναι ένας άνθρωπος που τον αγαπάς πάρα πολύ. Όταν χαλαρώσει, μπορείς να το νιώσεις.

Μου λέει, πού το ξέρεις αυτό; Του λέω, η Λενιώ, στο Μουσείο του κομπολογιού… Του βγάζω ένα κουτάκι και του δίνω ένα μπεγλέρι. Του λέω ότι είναι το αντίστοιχο με εκείνο, είναι το ίδιο χρώμα, είναι δικό μου προσωπικό και θέλω να το έχεις. Μου λέει εκείνο το έχω ακόμη. Τραβήξαμε μετά και μια φωτογραφία.

Αγοράσαμε και ένα κουτί με γλυκά από καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο στα Μετέωρα. Οι εργολάβοι από εκεί είναι φανταστικοί, με καταπληκτική γεύση. Ήταν ενθουσιασμένοι από τα αμυγδαλωτά και μάλιστα τα έτρωγαν με τον τρόπο που τους υποδείκνυα.

Είχα ένα κατακόκκινο κομποσκοίνι και είχε ακουμπήσει στον Πανάγιο τάφο, όταν είχα πάει πριν από δύο χρόνια στην Ιερουσαλήμ. Τους το ετοίμασα σε ένα κόκκινο πουγκάκι και το έδωσα στην κ. Μπινός. Βλέπω τα μάτια της να υγραίνονται και μου λέει θα ήθελα να μου πεις πού μπορώ να βρω εικόνες.

Ο Φάινς μου λέει θέλω να σου κάνω μεγάλη αγκαλιά και του είπα ότι θα ήθελα να ξαναρθείτε, γιατί έχετε κάνει σπουδαία πράγματα και τα αναγνωρίζουν ακόμη και οι νεότερες γενιές. Μου έκανε αγκαλιά και μου είπε πως θα ξαναγυρίσει.

Η Ορθόδοξη Μπινός

Ο Κωνσταντίνος Σφήκας συνεχίζει την αφήγηση:

«Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για προσκύνημα στον Άγιο Παΐσιο στη Σουρωτή και ήλπιζα πως μέσα στο τρίωρο θα προλαβαίναμε να πηγαίναμε και στο Μοναστήρι της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, που ήταν η δασκάλα από τις τρεις μικρές αγίες που αναφέραμε πριν. Της τα εξήγησα στο αυτοκίνητο τι είχε δει και την προηγούμενη μέρα, εκεί που είχε πάει μόνη της. 

Φτάσαμε στον Παΐσιο, δεν μας άφησαν να ανεβούμε πάνω γιατί ήταν γεμάτο. Ανεβήκαμε με τα πόδια, ήρθε μία Ελληνίδα ηθοποιός και της είπε ότι τη θαυμάζει. Έχει ένα υπέροχο και ζεστό χαμόγελο. Στο αυτοκίνητο μου είπε ότι έχω γίνει πια Ορθόδοξη μέσω ενός Ουκρανού παπά, δεν είναι αγνωστικίστρια πλέον. 

 Μόλις ανεβήκαμε μου είπε από τώρα δεν θέλω να μιλάω άλλο. Φορούσε ένα παρεό και της είπαν ότι δεν μπορεί να μπει έτσι και πρέπει να βάλει φούστα. Με έζωσαν τα φίδια. Βγήκε μια κυρία, φόρεσε την φούστα, μπήκαμε μέσα. Έκλεισε τα μάτια, έκανε meditation, η ουρά πήγαινε πολύ αργά. 

Πήραμε παραπάνω χρόνο. Την εξήγησα τη ζωή του Παϊσίου, τα πάντα. Είχε μια τεράστια υγρασία στα μάτια της. Εβλεπα κι εγώ ότι ο κόσμος προσκυνούσε με ζέση το λείψανο του Αγίου. Τον είχα γνωρίσει κι εγώ παλαιότερα. Μου μίλησε σα να με ήξερε και με συνέφερε σε κάποια πράγματα. Ένας Άγιος άνθρωπος. 

Μπήκαμε τελικά και προλάβαμε να δούμε το λείψανο.

Πήγαμε σαν… παλαβοί στο αεροδρόμιο.  

Πριν φύγει μου έδωσε ένα ζουμερό φιλί στο μάγουλο και μου είπε πως δεν θα ξεχάσει ποτέ τη σημερινή μέρα και ότι θέλει πολύ να ξανάρθει. Την έβαλα να υπογράψει ένα χαρτάκι που είναι από το CD του Άγγλου ασθενή και με το μαρκαδόρο έγραψε κάτι πού όμορφο: Thank you for the fire of your knowledge and thank you for our common patience today. 

Ο σκηνοθέτης (σ.σ. Παζολίνι) είχε πολλές και ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Είπε πως θα ήθελε να κάνει μια ταινία για τη Θεσσαλονίκη αλλά πως είναι μεγάλος πια, αλλά του υπενθύμισα ότι και ο Κλιντ Ίστγουντ είναι 96 αλλά συνεχίζει με το ίδιο πάθος να γυρίζει ταινίες». 

Ο Κωνσταντίνος χαρακτήρισε ως ένα πολύ μεγάλο δώρο αυτό που έζησε την Κυριακή και μετά από αυτό που μας αφηγήθηκε θα ξέρουμε πως αν επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη ποτέ οι αγαπημένοι μας Ζιλιέτ και Ρέιφ θα το οφείλουμε σε σημαντικό βαθμό σε αυτόν.