Για την Πολίχνη τέλη Ιουλίου σημαίνει πανηγύρι

Υπάρχουν κάποιες μέρες μέσα στο χρόνο που διαφέρουν από τις υπόλοιπες. Για τον καθένα αυτές είναι διαφορετικές. Δεν χρειάζεται να γίνει κάτι ιδιαίτερο για να τις ξεχωρίσεις. Για μένα μία από τις μέρες αυτές που περιμένω με μεγάλη λαχτάρα είναι η μέρα του πανηγυριού στη Πολίχνη. 

Ο Ιερός Ναός Αγίου Παντελεήμουνος Πολίχνης γιορτάζει στις 27 Ιουλίου και κάθε χρόνο υπάρχει διήμερο πανηγύρι στις 26-27 του μήνα στην περιοχή.

Δεν τυχαίνει να πηγαίνω συχνά σε πανηγύρια, όμως με το συγκεκριμένο είμαι συναισθηματικά δεμένος μιας και πηγαίνω από μωρό. Δεν μπορώ να πω ότι είναι το πανηγύρι που θα σου μείνει αξέχαστο, μιας και έχω πάει σε πολύ μεγαλύτερα, παρ’ όλα αυτά κάθε χρόνο όταν πλησιάζουν οι μέρες εκείνες δύσκολα να κανονίσω κάτι άλλο. 

Τι σημαίνει για μένα πανηγύρι; Καλή παρέα, σουβλάκια, μπίρες και λουκουμάδες στο χέρι. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Το πρόγραμμα τυπικό και κάπως προκαθορισμένο από τις προηγούμενες χρονιές. Περατζάδα από όλους τους πάγκους και μικρές αγορές. Έπειτα ανηφόρα για την εκκλησία. Και στο τέλος αναζήτηση άδειου τραπεζιού για σουβλάκια.

Κάνοντας μία γύρα αυτό που σου μένει είναι οι μυρωδιές που έρχονται κατά πάνω σου από όλες τις πλευρές. Από την μία ψήνονται καλαμπόκια, μελώνονται λουκουμάδες και σερβίρονται ποπ-κορν και από την άλλη φτιάχνεται το κλασσικό μαλλί της γριάς και ξεροψήνονται τα σουβλάκια. 

Άνθρωποι παιρνούν με φαγητά στο χέρι, άλλοι κάθονται και απολαμβάνουν με την παρέα τους την έξοδο τους. Κάποιοι άλλοι κάνουν παζάρια για τις αγορές τους και τα μικρά παιδιά ζητούν από τους γονείς τους άλλο ένα παιχνίδι ή άλλη μία γύρα από τις βαρκούλες που ανέβηκαν πέρσι και τις θυμούνται μέχρι σήμερα.

Ίσως ένα από τα παράπονα μου είναι πως κάθε χρόνο το πανηγύρι μαζεύει όλο και περισσότερο κόσμο με αποτέλεσμα να δημιουργείται απίστευτος συνωστισμός σε εποχές κορονοϊού. Εκτός αυτού δεν μπορείς να χαρείς την βόλτα σου στο πάγκους καθώς ο πολύς κόσμος σε εμποδίζει ακόμα και από το να περπατήσεις χαλαρός. 

Σε κάθε περίπτωση είναι μία από τις μέρες που περίμενα και θα περιμένω με ανυπομονησία. Είναι η μέρα που συναντάω ανθρώπους που είχα καιρό να δω. Η μέρα που η ρουτίνα μου κάπως μαγικά ανατρέπεται. Η μέρα που χαλαρώνω με τους φίλους μου, βάζω ένα «stop» στα προβλήματα της καθημερινότητας και απλώς περνάω καλά με το να ανασύρω από την μνήμη μου αναμνήσεις από παλαιότερες χρονιές.