Η χωματερή ξαναγίνεται Πανεπιστήμιο

Φτάνοντας στη σχολή σήμερα, κατά τις δωδεκάμιση, μία έκπληξη με περίμενε. Δύο ντουζίνες περίπου φοιτητές, μόνο στη δική μου σχολή, μαζί με καθηγητές και προσωπικό ΔΕΠ, είχαν ήδη ξεκινήσει τον περίφημο εθελοντικό καθαρισμό του ΑΠΘ, που βρίσκεται σε οριακή κατάσταση. Σίγουρα κάτι θα έχετε ακούσει. Εβδομήντα μέρες απεργίας είναι αυτές.

Το κάλεσμα για τη δράση έγινε από τις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου. Ναι, αυτές που έκλειναν τα μάτια στην πραγματικότητα, πολύ πριν φτάσουν τα πράγματα εδώ. Το γεγονός αυτό με απώθησε κάπως στην αρχή, μαζί με τον κακό καιρό και τo γεγονός ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί τώρα τελευταία τσιφλίκι επικίνδυνων τραμπούκων.  ”Ποιος θα τολμήσει;” σκέφτηκα, μα τελικά, διαψεύστηκα.

Αμέσως πήρα γάντια και στρώθηκα στη δουλειά. Και πιστέψτε με, ακόμα και τα σκουπίδια καθαυτά έχουν να πουν τη δική τους μικρή ιστορία για την κατάντια μας: τα χιλιάδες διαφημιστικά φυλλάδια, μάρτυρες των ημιαπασχολούμενων που αναγκαστικά τα μοιράζουν, παρά το πρόβλημα καθαριότητας. Οι ξεχειλωμένοι, επίτηδες αναποδογυρισμένοι κάδοι, απόδειξη πως κάποιοι από μικροί έχουν μάθει να περπατούν χέρι-χέρι με τον ψευτοτσαμπουκά και το βανδαλισμό. Οι σύριγγες, απόδειξη ενός οξύτατου κοινωνικού ζητήματος. Και τα πεταμένα ποτήρια, μπουκάλια και συσκευασίες αποκάλυψη του ωχαδερφισμού των κομματόσκυλων, που πίνουν τους καφέδες τους και διοργανώνουν τα πολυάνθρωπα πάρτι τους, επιτείνοντας το πρόβλημα. Αλήθεια, πού είναι οι υπερασπιστές αυτοί του μέλλοντός μας;! Α, να τοι! Πίνουν κι άλλες καφεδιές, καθισμένοι στα τραπεζάκια.

Καθώς μάζευα το σκουπιδαριό, έπιασα κουβέντα με άλλα παιδιά που συμμετείχαν στη δράση. Μομφή για τις παρατάξεις κάθε ιδεολογίας, αγανάκτηση για τους κινδύνους που η υγεία μας διατρέχει και κλεφτές ματιές, πού και πού, μην μας την πέσουν και φάμε και ξύλο. Mία κυρία παραπέρα με ρώτησε κάπως καχύποπτα γιατί τραβούσα φωτογραφίες. Όταν της εξήγησα απολογήθηκε λέγοντας ”Τόσα και τόσα ακούμε να γίνονται κάθε μέρα.

” Οι σακούλες αδειάστηκαν, φυσικά, εκτός πανεπιστημίου, στο δρόμο. ”Ικανούς τους έχω να πάρουν τα σκουπίδια από τον κάδο και να τα ξαναρίξουν επίτηδες, μαζί με άλλα.” ακούστηκε κάπου. Δεν λέω… πιθανό το ενδεχόμενο. Η δουλειά, πάντως που έγινε, ήταν ικανοποιητικότατη, δεδομένου του αριθμού μας. Τι να σου κάνουν δυο ντουζίνες Δαυίδ μπροστά σε δεκάδες χαρτοπλαστικοαλουμινένιους Γολιάθ;! Πολλοί ήταν αυτοί που το έμαθαν την τελευταία στιγμή, οπότε ίσως την άλλη φορά να είμαστε περισσότεροι. Πρέπει να είμαστε περισσότεροι.

Γιατί δεν ζούμε στον κόσμο μας. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Δεν είμαστε εχθροί κανενός. Η έχθρα, μας έφερε, μεταξύ άλλων στα σημερινά χάλια. Δεν θέλουμε να θάψουμε τον αγώνα κανενός. Αγώνες κάνουμε όλοι μας, μικρούς και μεγάλους, στην καθημερινότητά μας. Δεν θέλουμε να βρεθεί κανείς στο δρόμο ή έστω να πληρώνεται με πενταροδεκάρες. Το ίδιο εργασιακό χάος θα βρούμε πιθανόν και εμείς σε μερικά χρόνια. Επιθυμούμε, όμως, το ελάχιστο: τα δικαιώματα του ενός να σταματούν εκεί που αρχίζουν του άλλου. Δικαίωμα είναι η διαμαρτυρία των εργολαβικών, και μάλιστα λογικό. Δικαιώμα, όμως, δικό μας είναι να σπουδάζουμε σε ένα πανεπιστήμιο όπου η σωματική μας υγεία δεν θα κινδυνεύει από το σταφυλόκοκκο. Κατ’ επέκταση, δικαίωμά μας είναι να δρούμε όπως μπορούμε για να βελτιώσουμε κάπως την κατάσταση στο δεύτερο, για πολλούς από εμάς, σπίτι μας. Πάντα με ειρηνικό τρόπο.

Α, και τώρα που το ‘φερε η κουβέντα, δικαίωμά μας είναι και το να μπορούμε ελεύθερα να λέμε τη γνώμη μας χωρίς να φοβόμαστε ότι θα βρεθούμε στο νοσοκομείο. Πού είναι η ελευθερία των ιδεών που μας υπόσχεται, υποτίθεται το άσυλο; Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλή ώρα. Όμως δεν θέλω να το κάνω, εξισωμένος με μερικούς που ουρλιάζουν αιωνίως για τα δικαιώματά τους, μα στις υποχρεώσεις μπουχός! Και όχι, δεν αναφέρομαι στους υπαλλήλους, αλλά σε μερικούς άλλους μικρομέγαλους και αυτούς που τους υποκινούν, προσπαθώντας να εξαλείψουν ό,τι ειλικρινό και υγιές αντιτίθεται στο μεσαίωνά τους.

Ένας φοιτητής συνειδητά ταγμένος κατά του εθελοντικού καθαρισμού είχε πει ότι τέτοιες δράσεις κάθε άλλο παρά βγάζουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης στην κοινωνία. Προσωπικά, δεν το νομίζω. Το αντίθετο, μάλιστα. Τέτοιες δράσεις δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να συμμετάσχει κανείς στην προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο. Άλλοι πράοι, άλλοι πιο έντονοι, άλλοι στους δρόμους, άλλοι με τη σκούπα και το φαράσι. Ο σκοπός όμως παραμένει κοινός. Και όσο συνεχίζουμε να κολλάμε σε δίπολα και διλήμματα δεν πρόκειται να το αντιληφθούμε αυτό.