Η επανεκτίμηση του χρόνου

Ένα πράγμα που με τρόμαξε πολύ πριν λίγα χρόνια ήταν η αγχωμένη έκφραση της κόρης μου ένα απόγευμα που ετοιμαζόμασταν να βγούμε βόλτα. Καρφωμένη στην πόρτα, πανικόβλητη κοίταζε το ρολόι της και έλεγε πως δεν έχουμε χρόνο. Συμπεριφορά εμφανώς κοπιαρισμένη. Ένας ανελέητος καθρέφτης βιασμού του τρόπου που ένα παιδί αντιλαμβάνεται το χρόνο. Ένα χρόνο που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ράθυμο χρόνο που θυμάμαι μέχρι και δεκαπέντε χρόνια πριν να απολαμβάνει η γιαγιά μου τα απογεύματα στη βεράντα, σε μια γλυκιά αδράνεια, κάθε φορά που παρατηρούσε ένα ζωύφιο να περπατά.

Τι είναι ο χρόνος και τι καθορίζει τι σημαντικότητα του; Δεκάδες άρθρα, βιβλία, επιστημονικά εγχειρίδια τελευταία αναφέρονται στην κουλτούρα της βιασύνης. Σε θεωρητικό επίπεδο. Είναι τομέας επιστημονικής έρευνας πια. Σε πρακτικό δεν χρειάζεσαι μελέτη. Τα διαρκή κορναρίσματα κάθε φορά που ανάβει πράσινο, αδιαφορώντας για το αν ένα μωρό κοιμάται στην απέναντι πολυκατοικία ή πόσο κοντύτερα στο έμφραγμα θα φτάσει αυτός που κορνάρει, οι αναίτιοι καυγάδες στα κισσέ των τραπεζών όταν ένας υπάλληλος καθυστερήσει δυο λεπτά μιλώντας με τη μητέρα του στο τηλέφωνο, ή η επανάληψη αποστολής ενός μηνύματος, αν ο παραλήπτης καθυστερήσει να απαντήσει σε πέντε λεπτά, από το φόβο μήπως δεν το πήρε, δείχνουν πως ο δείκτης ανυπομονησίας μας πολλαπλασιάστηκε. Περπατάμε, τρώμε, συνομιλούμε, συνευρισκόμαστε, ζούμε, γρήγορα. Βιαστικά. Και αποτέλεσμα της βιασύνης είναι η συμπύκνωση. Η αίσθηση πως όλα μπορούν να γίνουν με άλλο τρόπο, χωρίς χρονικές απώλειες.

Υπάρχουν πολλά aps στα σούπερ μαρκετ που σκανάρουν τα barcodes των εμπορευμάτων στα super market για να ξέρεις τι θα πληρώσεις πριν πας στο ταμείο, εμφανίζουν στην οθόνη τους το μενού του εστιατορίου που βρίσκεσαι, δέχονται την παραγγελία σου και χρεώνουν τα πάντα στο λογαριασμό του κινητού. Σε δευτερόλεπτα και κυρίως χωρίς την παρουσία ανθρώπων. Χωρίς καμία επικοινωνία, που σε κάνει να χρονοτριβείς. Από την άλλη πολλές φορές που θα αναζητήσεις κάποιον γιατί έχεις καιρό να μάθεις τι γίνεται η απάντηση θα είναι κάτι του τύπου: βρίσκεται σε σύσκεψη.

Αν μετρήσει κανείς τις ατέλειωτες ώρες αυτών, των χωρίς νόημα συσκέψεων, τις ώρες που καταναλώνουμε για να διαβάσουμε άχρηστα email, να ξεφυλλίσουμε καταλόγους προϊόντων που ήρθαν με το ταχυδρομείο, να μάθουμε τη χρήση νέων συσκευών, να δούμε τα πιο συζητημένα προγράμματα της τηλεόρασης μήπως και βρεθούμε εκτός πραγματικότητας, έχει μια αίσθηση του τι σημαίνει χαμένος χρόνος.

Αλήθεια προλαβαίνουμε να απολαύσουμε στα αλήθεια κάτι ή ζούμε για το επόμενο; Για την επόμενη μόδα, την επόμενη συγκίνηση, την επόμενη ανακάλυψη;

Αν αύριο το πρωί πάρουμε μια απλή απόφαση επανεκτίμησης του χρόνου και επιτρέψουμε συνειδητά στην απόλαυση της βραδύτητας, τότε κάτι θα έχουμε κερδίσει. Αργά.