Η σπουδαία περίπτωση της αλληλέγγυας κουζίνας “Αόρατη Πόλη”

Λέξεις: Ένα μέλος της “Αόρατης Πόλης”, ομάδα αλληλεγγύης Ετεροτοπίας

Ως δραστήρια άτομα, μέσα στο βαρύ lock down, ψάχναμε έναν τρόπο να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας. Γεμίζαμε ελπίδα βλέποντας τις φωτογραφίες του Άλλου Άνθρωπου και έτσι, σε μια διαδικτυακή συνέλευση το πήραμε απόφαση. Βγάλαμε όνομα και αφίσα, σχέδιο δράσης και το κοινοποιήσαμε στα social media.

ΣΥΛΛΕΓΟΥΜΕ – ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΜΕ – ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ ήταν (και είναι) το μότο μας

Από τότε κάθε Σάββατο δίνουμε ραντεβού στο στέκι (γύρω στις 12.00, ανάλογα το φαγητό που έχουμε συμφωνήσει συνήθως από Πέμπτη) και κάνουμε τις απαραίτητες προετοιμασίες συλλογικά, ενώ ταυτόχρονα συζητάμε πράγματα που μας απασχολούν, συνήθως ακούγοντας μουσική.

Μετά από τόσο καιρό, έχουμε μάθει περίπου ποσότητες για τις τουλάχιστον 40 μερίδες που χρειάζονται, τα συσκευάζουμε, αν υπάρχει πολύς κόσμος γράφει και ένα μήνυμα στο καπάκι, και τα βάζουμε σε σακούλες. (μίνι όμορφο σχόλιο, επειδή στην ΕΤΕΡΟΤΟΠΙΑ έχουμε αλληλέγγυο σχολείο, καμιά φορά το μήνυμα το γράφουν τα μαθητούδια μας -αυτά ψήνονται γιατί κάνουν μεγαλύτερο διάλειμμα και εμείς τα καμαρώνουμε μεταξύ μας

Έχουμε στόχο στις 16.00 να είμαστε στο δρόμο. Δεν υπάρχει ακριβώς ωράριο για το τι ώρα θα τελειώσουμε. Αν κάποιο άτομο πχ βιάζεται μας βοηθάει λίγο στην αρχή με το κουβάλημα και μετά πάει στη δουλειά του. Αλλά ένα ιδανικό μοίρασμα τελειώνει γύρω στις 17.30.

Όχι γιατί περπατάμε αργά, αλλά κυρίως γιατί ο σκοπός μας είναι να λέμε και μια κουβέντα με τους ανθρώπους που συναντάμε,. Η μερίδα ζεστού φαγητού δε συγκρίνεται με το διάλειμμα συντροφιάς που χρειάζονται οι άνθρωποι τριγύρω μας, που για διάφορους λόγους οδηγήθηκαν ζούνε στο δρόμο.

Όσο αφορά τη συλλογή τροφίμων, στον covid, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική. Σακούλες με πράγματα μακράς διάρκειας και καμιά φορά κοτόπουλα και λαχανικά, απαραίτητα για ένα νόστιμο και θρεπτικό γεύμα (χαρακτηριστική στιγμή ατόμου στο δρόμο: / -Βλέπουμε έχετε καλούδια να φάτε, αλλά έχουμε μόλις μαγειρέψει κοτόπουλο με ρύζι, μήπως θέλετε; / -Κοτόπουλο; Μα φυσικά! Πόσες σφολιάτες να αντέξει το στομάχι μου; )

Τώρα που έχουμε μπει με τα μπούνια στην κανονικότητα και στην ακρίβεια οι προσφορές είναι πολύ λιγότερες, και προσπαθούμε να το σώσουμε ζητώντας από τον κόσμο που έρχεται πχ στις προβολές της Ετεροτοπίας να φέρει κάνα πράγμα).

Επίσης στον κόβιντ, οι άνθρωποι που βλέπεις να ζητιανεύουν ελαττώθηκαν, αλλά εκεί γνωρίσαμε τον κόσμο που δε θέλει να πάει στο υπνωτήριο και θέλει την ελευθερία του, στήνοντας τη φωλιά του κάπου σε ένα παγκάκι ή σε ένα εγκαταλειμμένο μαγαζί. Btw μάθαμε πως στο υπνωτήριο, με ευρωπαϊκή οδηγία -πέρα από το πολύ κρύο, πάνε για ένα 6μηνο και μπορούν να ξαναπάνε μετά από ένα 6μηνο. Κάποιος μας είπε (ένας Γιώργος, 30αρης μπορεί, που έχουμε καιρό να ξαναδούμε) πως στην Αριστοτέλους από κάτω, αράζουν όσα άτομα προσπαθούν να ξεμπερδέψουν με τα ναρκωτικά.

Γενικά, ακούμε λίγο από τη ζωή του καθένα, συνήθως προσωπικά προβλήματα, κάποια με στόχο να κερδίσουν ότι μπορούν από έξτρα βοήθειες (πχ χάπια ή ρούχα) και κάποια απλά για να τα βγάλουν από μέσα τους. Σχεδόν ποτέ δεν είναι ευχάριστα και καμιά φορά είναι και ρατσιστικά ή σεξιστικά. Εκεί βλέπεις όμως ότι το σύστημα τους κάνει να τσακώνονται μεταξύ τους, ακόμα και όταν το μόνο που έχουν να μοιραστούν είναι το ίδιο παρκάκι με τα 5 παγκάκια.

Πριν κάνα δίμηνο μας είπαν ότι ένας άστεγος μαχαίρωσε άλλον άστεγο για μια κουβέρτα ή κάτι τέτοιο μικρό, το οποίο μας το ανέφερε και ένας άστεγος σε άλλο σημείο παρακάτω. Τουλάχιστον κάποιοι γνωρίζονται και συζητάνε. Σημαντικό είναι ότι η μόνη γυναίκα που είναι πάντα στον δρόμο είναι η Φρόσω (έτσι μας συστήθηκε) στην Αγγελάκη. Οι άλλες εμφανίζονται συνήθως για κάποιες ώρες και δε μιλάνε. Ακόμα ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχουν πολλά άτομα από τα Βαλκάνια που βρίσκονται σε αυτή τη θέση.

Όσο αφορά εμάς, αν δεν είχαμε αυτό μέσα στο λοκ ντάουν δεν ξέρω πως θα την παλεύαμε. Περιμέναμε το Σάββατο για να έχουμε ανθρώπινη επαφή. Ειδικά μόλις δίναμε όλες τις μερίδες και γυρνούσαμε να πλύνουμε τις κατσαρόλες, ανοίγαμε μπυράκι και παίρναμε πίσω λίγες από τις μικρές χαρές που είχαμε στερηθεί. Δε θα ξεχάσω ποτέ το κράξιμο που είχαμε ρίξει στον Κούλη το πρώτο σκ που θα ίσχυε η απαγόρευση από τις 18.00 γιατί φοβόμασταν μη δε προλάβουμε -τότε δεν είχαμε φτιάξει διαδρομή και περιπλανιόμασταν αρκετή ώρα. Στο μπυράκι μετά, μάθαμε για την Ικαρία. Μπορεί να τελείωσαν αυτά, αλλά μου βγήκε ο πόνος γιατί τα ξεχνάμε τόσο σύντομα-όσοι πέθαναν, πέθαναν. Αυτό που μας έμεινε από όλη την ιστορία είναι ότι τελικά, κάποια άτομα στη Θεσσαλονίκη σπάγαν το λοκ ντάουν, αλλά είχαν να λένε ότι το κάναν για καλό σκοπό. Δεν ήμασταν μόνο εμείς εννοείται, τότε έτρεχαν και τα κουπιά αγάπης νομίζω και σίγουρα το πάρκο τσέπης στη Σβώλου, κτλ.

Όλο αυτό το εγχείρημα δε θα πετύχαινε, αν δεν ήταν συλλογική δουλειά. Πέρα από τον κυρίως κορμό των ατόμων της Ετεροτοπίας, έχουν βάλει το λιθαράκι τους άτομα που μένουν ή πέρασαν από την πόλη. Ένας τυπάς ήρθε, βοήθησε, γούσταρε και την άλλη εβδομάδα ήρθε με ενισχύσεις. Ένα τσούρμο κορίτσια θέλαν να κάνουν βιντεάκι για εργασία σχολής, αλλά πρώτα βοήθησαν ώστε να ξέρουν τι θα τραβήξουν. Πανέμορφα άτομα το είδαν, το άκουσαν, αποδέχθηκαν την πρόσκληση φίλων τους και αγκάλιασαν την αλληλέγγυα δράση, όχι με καρδούλες του fb αλλά με τα χέρια, τα πόδια και το χαμόγελό τους.

ΥΓ: η κουζίνα γίνεται κάθε Σάββατο, αλλά όχι το καλοκαίρι. Μπορεί να εμπλέκονται αρκετά άτομα, αλλά θέλουν κάποια οργάνωση που όπως είναι φυσικό αγχώνει τα άτομα που το κάνουν. Αναγνωρίζοντας την ευθύνη του να μοιράζεις σταθερά φαγητό μια μέρα, δεν αφήνουμε στην τύχη ή την πίεση τους ανθρώπους μας τα Σάββατα του καλοκαιριού. Αντιθέτως, μαζεύουμε δυνάμεις για την υπόλοιπη αλληλέγγυα χρονιά. Δεν αποκλείεται βέβαια να παίξει κάνα αυθόρμητο μαγείρεμα. Αντίστοιχα και στις γιορτές, μετράμε τις δυνάμεις μας και ενημερώνουμε εκ των προτέρων τον κόσμο, αλλά πχ πέρυσι τα είχαμε καταφέρει να μη χάσουμε κανένα Σάββατο.