Ο Ινδός Κουλβίρ «Γιώργος» Σινγκ έγινε Θεσσαλονικιός και το ζει με Άρη και ΔΕΘ
Τον έφερε στην Ελλάδα η ανάγκη, τον κράτησε η αγάπη για τον Άρη!
Ήρθε για 4-5 χρόνια στην Ελλάδα, έπειτα από πρόσκληση φίλου του, και έγινε …μόνιμος κάτοικος! Ο λόγος για τον Κουλβίρ Σινγκ, ο οποίος άφησε τον τόπο και την πατρίδα του, το χωριό Μασάνι της επαρχίας Πουντζάμπ (Punjab), στα βόρεια της Ινδίας, κοντά στα σύνορα με το Κασμίρ, με προορισμό την Ελλάδα.
«Ήρθα το 1992. Ήμουν τότε 20 χρονών. Με είχε καλέσει ένας καλός φίλος μου, ο οποίος δούλευε σε ένα πτηνοτροφείο στην Ξυλούπολη, στη Δορκάδα. Μου έλεγε πως ήταν καλά, αλλά ότι ήταν μόνος», αναπολεί ο Γιώργος, όπως είναι το ελληνικό όνομα του Κουλβίρ, μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Στο μυαλό του είχε στόχο να μείνει για 4-5 χρόνια στην Ελλάδα, να μαζέψει κάποια χρήματα και να επιστρέψει πίσω στο Μασάνι. «Έχουν περάσει σχεδόν 28 χρόνια και όμως είμαι ακόμη εδώ», λέει, με παράπονο στο βλέμμα και προσθέτει πως τα παιδιά του δεν θέλουν να φύγουν, ωστόσο ο ίδιος το σκέφτεται καθώς οι γονείς του ζουν ακόμη στην Ινδία.
Τα παιδιά του «ψηφίζουν» Ελλάδα!
Τα παιδιά του, ο Άρης Γκουρμπαντάν Σινγκ, ο οποίος κοντεύει πλέον τα 11, και η Γιασμίν Κουμάρι, η οποία θα πάει τώρα στη Β’ Λυκείου, είναι αυτά που «ψηφίζουν» Ελλάδα! «Σκέφτομαι να πάω σε ΕΠΑΛ, θέλω πολύ να σπουδάσω νοσηλεύτρια αλλά και φυσιοθεραπεύτρια, ώστε να μπορώ να δουλέψω άμεσα», λέει «ξεδιπλώνοντας» τα όνειρά της η Γιασμίν, η οποία γεννήθηκε στην Ινδία και ήρθε στην Ελλάδα, μαζί με τη μητέρα της, Σαντός Κουμάρι, όταν ήταν σε ηλικία 4,5 ετών.
Ο Άρης είναι …άλλη περίπτωση. «Τρελαμένος» με το μπάσκετ, είχε ως ίνδαλμά του παλαιότερα τον Νίκο Γκάλη, αλλά πλέον εξέχουσα θέση στην καρδιά του έχει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Εδώ και πέντε χρόνια είναι στις ακαδημίες της Χ.Α.Ν.Θ.. «Μου αρέσει πολύ το μπάσκετ και ανυπομονώ να αρχίσει το σχολείο», λέει με χαμόγελο ο Άρης, ο οποίος έχει για αγαπημένα του μαθήματα τα μαθηματικά και τα αγγλικά.
Τόσο η Γιασμίν όσο και ο Άρης δεν αντιμετώπισαν κανένα πρόβλημα ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία. «Δεν νιώσαμε σε καμία περίπτωση πως είμαστε διαφορετικοί, δεν μας κοίταξαν ποτέ με μισό μάτι», τονίζει η Γιασμίν που -ένεκα της γραφειοκρατίας, όπως λέει ο πατέρας της- ακόμη δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει την ελληνική ταυτότητα.
Η αγάπη για το μπάσκετ και τον Άρη
Ο ίδιος ο Κουλβίρ -Γιώργος- Σινγκ δεν είχε κανένα πρόβλημα να ενσωματωθεί στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης, όταν ήρθε το 1996. Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η αγάπη του για το μπάσκετ και ειδικότερα για τον Άρη. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έδωσε στον γιο του το όνομα της αγαπημένης του ομάδας!
«Από μικρός μου άρεσε το κίτρινο και το μαύρο. Είναι τα αγαπημένα μου χρώματα, είναι και τα χρώματα της “στολής” που φοράει ο Βούδας. Όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη, επειδή ήμουν κοντά στο “Αλεξάνδρειο” και μου άρεσε το μπάσκετ, ξεκίνησα να έρχομαι στο γήπεδο. Και την επόμενη χρονιά, το 1997, έβγαλα το πρώτο μου διαρκείας. Και έκτοτε δεν έχω σταματήσει», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και θυμάται πολλές ιστορίες από τα παιχνίδια του Άρη, τους τίτλους που πανηγύρισε, τον Νίκο Γκάλη αλλά και τα τελευταία χρόνια που η αγαπημένη του ομάδα δεν πηγαίνει εξίσου καλά με το ένδοξο παρελθόν της.
Η κρίση και η σύγκριση Ελλάδας-Ινδίας
Σε αυτά τα 27 χρόνια παραμονής του στην Ελλάδα, ο Γιώργος έχει κάνει πολλές δουλειές: οικιακός βοηθός, σερβιτόρος, υπάλληλος σε πτηνοτροφείο, ιχθυοπώλης- και όχι μόνο. Κι έχει να θυμάται πολλά… «Τα πρώτα χρόνια που ήρθα στην Ελλάδα, ο κόσμος δεν είχε πολλά χρήματα, ωστόσο υπήρχε αγάπη. Αυτό το κλίμα άρχισε σιγά σιγά να χάνεται, ειδικά όταν έγινε η μετατροπή από δραχμές σε ευρώ και ο κόσμος απέκτησε ξαφνικά πολλά χρήματα. Αντιμετωπίσαμε προβλήματα, ειδικά τα τελευταία χρόνια με την κρίση. Κάτι που αγόραζες πριν με 50 δραχμές, έφτασες να το αγοράζεις με 0,50 ευρώ, η αξία του έχει τριπλασιαστεί και τα χρήματα που παίρνουμε δεν είναι πολλά».
Το μικρό εισόδημα είναι και ο λόγος που δεν έχει τη δυνατότητα να πηγαίνει τακτικά στην πατρίδα του, ώστε να βλέπει τους συγγενείς και φίλους του που έχει αφήσει πίσω. «Πήγα πέρυσι στην Ινδία, μαζί με την κόρη μου. Μείναμε τρεις εβδομάδες και τα συνολικά έξοδα του ταξιδιού ήταν περίπου 3000 ευρώ. Είναι πάρα πολλά, δεν μπορούμε να τα διαθέτουμε κάθε χρόνο», εξηγεί. Το θετικό είναι πως εργάζεται και η γυναίκα του, Σαντός, σε μεξικάνικο εστιατόριο της Θεσσαλονίκης.
Η συναναστροφή με συμπατριώτες του είναι κάτι που τού λείπει καθώς, όπως λέει, σε μια πρόχειρη καταγραφή των Ινδών που ζουν στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης και της Κεντρικής Μακεδονίας, ο αριθμός τους δεν είναι και πολύ πάνω από 120. «Σίγουρα είναι καλό που θα είναι τιμώμενη χώρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης η Ινδία. Θα έρθουν και άλλοι συμπατριώτες μου, θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολλά», επισημαίνει με χαρά και λάμψη στα μάτια ο Γιώργος Σινγκ, ο οποίος δεν διστάζει να σχολιάσει και τα κακώς κείμενα σε Ελλάδα και Ινδία. «Ποτέ δεν ήμουν υπέρ της βίας, υπέρ του φανατισμού. Αν έχουν ένα κοινό οι δύο λαοί, Έλληνες και Ινδοί, είναι πως υπάρχει φανατισμός που δημιουργεί προβλήματα. Στην Ινδία με τις κάστες, στην Ελλάδα με τον αθλητισμό ή την πολιτική. Αυτά είναι άσχημα πράγματα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Η ευχή του, στο τέλος, έχει να κάνει πάντως με τον Άρη: «Στο ποδόσφαιρο τα δεδομένα δείχνουν να είναι καλύτερα και να βγούμε και φέτος στην Ευρώπη. Στο μπάσκετ, όμως, έχουμε αρκετά προβλήματα και δεν ξέρω πώς θα βγάλουμε τη χρονιά. Εύχομαι να ζήσω και πάλι στιγμές όπως τότε με τον Νίκο Γκάλη!».
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ ΜΠΕ
