Ισλαχανέ: Μια μοναδική βραδιά μέσα από εικόνες

Φωτογραφίες: Θωμάς Νεδέλκος

Μια μοναδική βραδιά είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν χθες όσοι παρευρέθηκαν στον ιστορικό χώρο του Ισλαχανέ.

Με άξονα τα 100 χρόνια παραδειγματικής διαδρομής του Ισλαχανέ, το Θέατρο Σημείο παρουσίασε στα πλαίσια του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» μια θεατρική εγκατάσταση  με θέμα το Ισλαχανέ, σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή.

Το Θέατρο Σημείο, έχοντας ως κεντρική φιλοσοφία την συμπερίληψη, την ανεκτικότητα, την πολυμορφία και το θέατρο ουσίας, με νοηματικό ιστό την μοναδική διαδρομή του Ισλαχανέ στην ιστορία του Ελληνικού κράτους, προσέφερε μία διπλή προσέγγιση έχοντας σαν κέντρο πάντα το 1922. Μία διαλεκτική ανάμεσα στο λόγο, τον χώρο και τον χρόνο.

Δέκα θεατρικά ταχυδράματα με θέμα το Ισλαχανέ, σε παραγγελία του Θεάτρου Σημείο, μέσα από το πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» από πολύ σημαντικούς συγγραφείς και ερμηνευτές, ηθοποιούς, περφόρμερ, ανάπηρους χορευτές, χορευτές, λυρικούς τραγουδιστές, τα οποία διατρέχουν την ιστορία εφαπτόμενων θρησκειών, ανθρώπων, συνειδήσεων, οικογενειών, ορφανών, μουσουλμάνων, χριστιανών, σιδηρουργών, τεχνουργών, ανθρώπων του μόχθου κ.α.

Η παράσταση κατάφερε να συνομιλήσει με αντικείμενα, προφορικές μαρτυρίες, ήχους, με το σήμερα, με τα τραύματα, τον φόβο, την προκατάληψη και την ελπίδα.

Με αφετηρία την ετυμολογία της λέξης Ισλαχανέ (islā που σήμαινε τακτοποίηση, αποκατάσταση και – hane που σήμαινε σπίτι/εστία – ένα «Σπίτι Αποκατάστασης» για ορφανά και άπορα παιδιά), τα 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή και τις πραγματικές αντιδράσεις που δημιούργησε η ανταλλαγή πληθυσμών, τους μύθους και τις αλήθειες, η παράσταση και η εικαστική έκθεση, φώτισαν ως έναν ενιαίο τόπο, στο Ισλαχανέ, σύγχρονες ιστορικές διαδρομές.

Το βλέμμα της παράστασης εστίασε προς τα συνεκτικά οδοιπορικά τριών γενεών – 100 χρόνων, τα οποία τέμνονται και είναι εν πολλοίς αποτελέσματα μιας κοινωνίας η οποία μέσα σε τρεις γενεές δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα τραύματά της και τις προκαταλήψεις της.

Φιλόσοφοι, αρχιτέκτονες, χτίστες, σιδηρουργοί, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, άνθρωποι της περιοχής, μαθητές και αρμένιοι μουσικοί, συμμετείχαν μαζί με τους ηθοποιούς, ερμηνευτές και τους εικαστικούς δημιουργούς.

Η πορεία του Ισλαχανέ μέσα στο χρόνο υποδηλώνει τη διαχρονικότητα και την πολυποικιλότητα του προσφυγικού ζητήματος, την συνεργασία και αλληλοεπικάλυψη πολιτισμών – θρησκειών – ανθρώπων εντέλει, αλλά κυρίως μας υποβάλλει να σεβαστούμε και να αναγνωρίσουμε την Ιστορία επιπλέον, σαν ένα αδιαίρετο ανθρώπινο σύνολο ιστοριών Υποκειμένων.

Ο εξανθρωπισμός της ιστορίας, χάνεται όταν απουσιάζει η εμπειρία των απλών ανθρώπων, όλα όσα προσκόμισε η κοινωνική ανθρωπολογία, η προφορική και η κοινωνική ιστορία, η προβληματική του κοινωνικού φύλου, η ιστορία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας, η ιστορία της εργασίας, και τέλος, η συζήτηση για τα τραύματα.

Η ιστορία είναι μια διαδικασία με υποκείμενο, μία ανθρωπολογική προσέγγιση που δεν θα έσβηνε, όπως στο ακροθαλάσσι ένα πρόσωπο από άμμο.

Η συνεχής παρουσία του συγκροτήματος του Ισλαχανέ και η ποικιλία των χρήσεων που στεγάστηκαν στα κτίρια του, παρ’ όλες τις διαδοχικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και τη μετατροπή του, από οθωμανική τεχνική σχολή ορφανών, σε κατάλυμα προσφύγων, σε δημόσιο ελληνικό εκπαιδευτήριο, καθώς και σε ιδιωτικό ελληνικό εργοστάσιο, δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή στην ιστορία του Ελληνικού κράτους, από το 1874 μέχρι σήμερα.