Δενδροπόταμος: Ιστορίες από την άκρη της πόλης

Στον Δενδροπόταμο οι νέοι της περιοχής έχουν ένα και μοναδικό στέκι για την καθημερινή τους διασκέδαση, τον καφέ και την μεταξύ τους συναναστροφή.

Το café bar Prive άνοιξε της πόρτες του το 2001 και οι ιδιοκτήτες του δεν είναι Τσιγγάνοι. Η οικογένεια της Χριστίνας, η οποία κατάγεται από την Κοζάνη, ήρθε στην περιοχή όταν κάποιος συγγενής τους εγκαταστάθηκε εκεί και αποφάσισε να κάνει την δική του επιχείρηση. «Εκείνα τα χρόνια όταν πήγαινε ένας συγγενής κάπου από πίσω ακολουθούσαν και άλλοι για να είναι όλοι μαζί», μας λέει η ίδια. Έτσι οι γονείς της βρέθηκαν στον Δεδροπόταμο.

Εδώ ζει, εδώ είναι το μαγαζί της και το σπίτι της. Ωστόσο το Prive δεν είναι το μοναδικό μαγαζί που οι ιδιοκτήτες του δεν είναι Ρομά. Υπάρχουν και άλλα καταστήματα στον κεντρικό δρόμο που δεν τα δουλεύουν τσιγγάνοι, οι ιδιοκτήτες των οποίων εργάζονται και ζούν αρμονικά με τους κάτοικους της περιοχής. Τα τελευταία χρόνια, ίσως και λόγω της κρίσης συναντάμε και μη Ρομά κάτοικους στην περιοχή να χτίζουν ή νοικιάζουν σπίτια κοντά ή μέσα στον Δενδροπόταμο.

«30 χρόνια είμαι στην γειτονιά και δεν είχα ποτέ πρόβλημα”, μας λέει η Χριστίνα. “Θα σου φερθούνε όπως θα τους φερθείς. Ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα από κανέναν. Άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι έχουν την χάρη. Τα χειρότερα γίνονται σε άλλες περιοχές στα άλλα μαγαζιά αλλά αυτό που θα κάνει περισσότερο εντύπωση και ντόρος είναι αν ακουστεί κάτι για τον Δενδροπόταμο. Βάζω αγγελία για προσωπικό και θα με πάρουν πολλά τηλέφωνα, όταν όμως ακούσουν Δενδροπόταμο κανείς δεν έρχεται για δουλειά υπάρχει ο φόβος και η προκατάληψη”.

Παλαιότερα το μαγαζί μάζευε κόσμο από τις γύρω περιοχές ειδικά στα live που γίνονται μέχρι και σήμερα, κυρίως Παρασκευές με λαϊκά και τσιγγάνικα τραγούδια. Τώρα οι θαμώνες στο Prive, είναι συνήθως κάτοικοι της περιοχής, η οποία εκτός από τις προκαταλήψεις που κουβαλάει από παλιά έχει χτυπηθεί και από την κρίση. Παρά τα προβλήματα η Χριστίνα και ο γιος της ο Σάκης προσπαθούν να κρατήσουν το μοναδικό αυτό στέκι που έχει απομείνει ανοιχτό.

“Ερχόντουσαν εδώ οι μπαμπάδες μας, τα μεγάλα μας αδέλφια και τώρα εμείς μετά τα παιδιά”, μας λέει ο Γιάννης.

Ο Παρασκευάς είναι καθημερινός πελάτης περνάει πολύ καλά εδώ και ξέρει ότι πάντα θα βρει κάποιον γνωστό για να μιλήσουνε και να περάσει η ώρα. «Έρχομαι μετά την δουλειά για να χαλαρώσω λίγο. Είναι ο μοναδικός χώρος που έχουμε και είναι δύσκολο να γίνουν πολλά μαγαζιά εδώ. Ποιος θα έρθει να επενδύσει σε μια περιοχή που την κρατάνε υποβαθμισμένη”.

Η Αθηνά μας λέει ότι όλοι είναι ευδιάθετοι της αρέσει η ατμόσφαιρα που έχει το μαγαζί περνάει καλά θα ήθελε κάτι περισσότερο από την περιοχή της και ενώ από την νέα γενιά υπάρχει διάθεση για προσπάθεια, ήρθε η κρίση που κάνει πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Όταν την ρώτησα αν έχει προτείνει στην παρέα της να έρθει να την βρει στο χώρο που διασκεδάζει, μου είπε ότι οι φίλοι της θα ερχόντουσαν μόνο με την προϋπόθεση να είναι αυτή μαζί τους.

Πέρα από το φόβο υπάρχει και μια διστακτικότητα από τους ίδιους τους νέους να φέρουν κόσμο στην περιοχή τους. Ο Πέτρος μας είπε ότι δεν έχει φέρει φίλους του στο Prive γιατί δεν θέλει να δούν πώς είναι η περιοχή που ζει και σχηματίσουν λάθος εντύπωση γ αυτόν. Θα του άρεσε να ζει σε μια άλλη περιοχή, όπως ο Εύοσμος και η Καλαμαριά, όπου υπάρχουν χώροι διασκέδασης και αναψυχής για τους νέους σε σχέση με την εγκατάλειψη του Δενδροποτάμου από το κράτος και την πολιτεία. Δεν υπάρχει εδώ ούτε πάρκο ούτε παιδική χαρά για να παίζουν τα παιδιά ή έστω ένα παγκάκι για να μπορεί να καθίσει κάποιος.

Το Prive είναι η μοναδική διέξοδος, ο μοναδικός χώρος συνάντησης των νέων του Δενδροποτάμου που προσπαθούν μέσα από τις δυσκολίες να εκφραστούν και να ζήσουν να δημιουργήσουν σε μια περιοχή που δεν τους βοηθάει και ιδιαίτερα. Ευχή τους θα ήταν να μπορούσαν να έχουν περισσότερες επιλογές και να νιώθουν ότι δεν είναι εγκλωβισμένοι.