Η καραντίνα αγγίζει αυτούς που στερήθηκαν, όχι τους μόνιμα στερημένους.

Λέξεις-Εικόνα: Στρατής Βογιατζής

Στους δρόμους μιας πόλης που έχει για χρόνια να κατοικηθεί, με μοναχά τις ξεθωριασμένες προσόψεις κτιρίων να θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξε ζωή, περιφέρονται απρόσβλητοι από τον ιό οι σούπερ ήρωες αυτής της πόλης: oι άστεγοι και οι ζητιάνοι.

Είναι πράγματι σούπερ ήρωες όχι μόνο γιατί επιβιώνουν αν και βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένοι σε κινδύνους, αλλά κυρίως γιατί έχουν μαγικές ιδιότητες και μπορούν και γίνονται αόρατοι, μονίμως αθέατοι από το βλέμμα του περαστικού. Δεν γίναν όμως κόμικς ή ταινία δεν υμνήθηκαν όπως τους πρέπει ίσως γιατί το παρουσιαστικό τους δεν έχει κάτι από την απαστράπτουσα λάμψη μιας κοινωνίας σε χρήση. Έλαχε λοιπόν σε αυτούς που είναι φυσικά απρόσβλητοι από τον ιό να είναι η φωνή μιας κοινωνίας που έχει λουφάξει στα σπίτια της για να προστατευτεί.

Το κράτος άλλωστε έπραξε το καθήκον του παραχωρώντας τους το αποκλειστικό προνόμιο να μπορούν να βρίσκονται στο δρόμο χωρίς κανείς να ελέγχει τα χαρτιά τους! Οι άστεγοι ήταν τα φαντάσματα αυτής της πόλης που ξαφνικά εγίναν οι μόνιμοι και οι πιο αναγνωρίσιμοι κάτοικοι της. Είναι οι μάρτυρες ενός τόπου χωρίς φωνή που όσο όμως και αν βουίξουν τη μαρτυρία τους ολόγυρα τους κανείς δεν θα θέλησει να την ακούσει. Ήταν και θα είναι αναξιόπιστοι μάρτυρες. Η καραντίνα άλλωστε αγγίζει αυτούς που στερήθηκαν όχι τους μόνιμα στερημένους.