Μαρίνα Αλίμου και Μαρίνα η Σαλονικιά

του Κώστα Κρικέλη

Φτάνοντας με το τραμ της Αθήνας στην παραλιακή λεωφόρο, η εικόνα είναι ειδυλλιακή. Μέσα από ένα όμορφο μέσο μεταφοράς γλιστράς γλυκά και παράλληλα με τη θάλασσα. Σε κάποια σημεία βλέπεις και αμμουδιά ενώ το καλοκαίρι είναι γεμάτη η παραλία (π.χ. Μαρίνα Αλίμου) κολυμβητές. Όταν μένεις στις εκεί γειτονιές (Καλαμάκι) φαντάζει εύκολο να πλησιάσεις τη θάλασσα. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η παραλιακή οδός, Λεωφόρος Ποσειδώνος (αντίστοιχα η Νίκης και Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη μας) όπου η κυκλοφορία των αυτοκινήτων είναι εφιαλτική και ταχύτατη ενώ τα φανάρια αργούν να ανάψουν τόσο που αποτρέπουν πολύ κόσμο να πάει με τα πόδια στην παραλία. Αλλά ακόμα κι αν περάσεις απέναντι, υπάρχουν τόσοι φράχτες από καφετέριες, γήπεδα γκολφ, και μαρίνες που δεν καταφέρνεις να περάσεις από όπου θέλεις. Οπότε, δεν πας.

Το ίδιο αποκρουστική γίνεται τώρα και η παραλία Θεσσαλονίκης. Τις προάλλες διασχίζαμε την Μεγάλου Αλεξάνδρου και προσπαθούσαμε να βρούμε ένα σημείο εισόδου στην παραλία, μετά το Μακεδονία Παλάς, καθότι είμαι τραυματίας και κινούμαι με ορθοπεδικό Πί. Πηγαίναμε, πηγαίναμε και δεν βρήκαμε. Τελικά πήγαμε στο… νοσοκομείο Παναγία, όπου η θάλασσα φτάνει σε μια αμμώδη ακτή και μπορείς να την απολαύσεις. Κάτι που δεν συνέβαινε στην παραλία (παλιά και νέα) μέχρι τώρα, που “απολάμβανες” τη θάλασσα από την τσιμέντινη αποβάθρα κι από ύψος λες και ήταν κάτι μακρινό. (ο βιολογικός καθαρισμός που από το 1989-90 θα καθάριζε τον Θερμαϊκό, απορρόφησε μια χαρά τα κονδύλια κατασκευής του, δεν τα κατάφερε το ίδιο με τα βοθρολύματα). Η “ανάπλαση” της νέας παραλίας αγνοεί πάλι τον παράγοντα άνθρωπο και υποτάσσεται στη λογική, “τι να την κάνεις τη φυσική ανάπλαση, όταν με το τσιμέντο κινείται χρήμα”. Η πολυδιαφημισμένη ανάπλαση θυμίζει κατάστρωμα αεροπλανοφόρου, όπου οι πολίτες- ναύτες περπατούν χωρίς να μπορούν να βρέξουν το χέρι τους στη θάλασσα, ούτε να λερώσουν τα παπούτσια τους με άμμο- Αντί να σπάσουν όλα τα υπάρχοντα τσιμέντα και να αφήσουν τη θάλασσα να γλείφει φυσικά τις ακτές, προτίμησαν να φτιάξουν ένα τερατώδες μνήμα της κλεμμένης αγάπης για τη θάλασσα.

(Υπάρχουν πάντα και τα αναθεματικά πάρκα, αφού δεν… πας για ψάρεμα)