Αστική οργή: Μουντζουρώνοντας την Ιστορία

Δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να ασχοληθείτε με την παραπάνω φωτογραφία που απεικονίζει το άσχημο και βρώμικο δημόσιο κτίριο, στις εγκαταστάσεις όπου βρισκόταν ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός στην περιοχή του λιμανιού και επί της οδού Παλαιού Σταθμού (νέα δυτική είσοδος), αν δεν βρισκόταν αναρτημένη στον τοίχο, δεξιά από το καγκελόφραχτο παράθυρο, μια μαρμάρινη πλάκα, μουντζουρωμένη επιμελώς με μαύρο σπρέι ώστε να μην διακρίνεται τι ακριβώς αναγράφεται.

Αυτή η επιγραφή στέκει εκεί για να θυμίζει τον ανώφελο πόνο και τις φρικαλεότητες που μπορεί να προκαλέσει ο «πολιτισμένος» άνθρωπος σε άλλον άνθρωπο, ακόμα και υπό τους ήχους του Βάγκνερ. Η Θεσσαλονίκη πλήρωσε βαρύτατο τίμημα καθώς κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου σχεδόν 50.000 εβραίοι, ποσοστό που αντιστοιχούσε στο 96% του πληθυσμού της Ισραηλητικής κοινότητας, αναχώρησαν για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν επέστρεψαν ποτέ.

Με αφορμή λοιπόν τις εκδηλώσεις που προγραμματίστηκαν για αύριο και μεθαύριο στην Θεσσαλονίκη στη μνήμη του Ολοκαυτώματος με τίτλο «Ποτέ ξανά. Θεσσαλονίκη-Άουσβιτς. 70 χρόνια από την αναχώρηση του πρώτου συρμού», ας ξαναδιαβάσουμε την επιγραφή σε καιρούς που η ξενοφοβία λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις:

ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

«Αφιερώνεται στην ιερή μνήμη των 50.000 Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, που από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του 1943, οδηγήθηκαν από τους Ναζί κατακτητές της πατρίδας μας, στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, στοιβάχτηκαν σε κλειστά φορτηγά βαγόνια ζώων και εκτοπίστηκαν στα στρατόπεδα Άουσβιτς – Μπίρκεναου, όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο»

*Ευχαριστούμε την κα Έρικα Περαχιά Ζεμούρ του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης για το κείμενο της επιγραφής, η οποία και αποκαταστάθηκε από την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης προ δεκαημέρου.