Χθες βράδυ η Θεσσαλονίκη μπήκε στο χορό…
Η παράδοση επέστρεψε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θριαμβευτικά. Δεκάδες μπάντες σε όλη την Ελλάδα παίρνουν το νήμα από κει που το άφησαν οι παππούδες μας και το πάνε στο παρακάτω
Πριν δυο μήνες ξεκίνησε ένας έρωτας. Πήγα μετά από παρότρυνση των ανθρώπων του Χορόδεντρου στην παράσταση που ανέβασαν στη Θεσσαλονίκη και έτσι αφού γοητεύτηκα αποφάσισα να τους γνωρίσω καλύτερα.
Σήμερα είμαι πια ενάμιση μήνα μαθητής αρχαρίων στα τμήματα τους. Και περιμένω με λαχτάρα να έρθει Τρίτη απόγευμα. Και εγώ και το κορίτσι μου. Για να κατέβουμε στο κέντρο όσο βάρος και αν κουβαλάμε από τη μέρα και τη βδομάδα, όσο δύσκολο είναι πια να μετακινηθείς σε αυτή την πόλη. Και για μια ώρα και ένα τέταρτο να αφεθούμε σε ένα ταξίδι ευτυχίας. Μαζί με άλλους είκοσι ανθρώπους. Να χορέψουμε χορούς ελληνικούς. Από την Ανατολική Ρωμυλία και τη Θράκη μέχρι τα νησιά του Αρχιπελάγους. Που μαθαίνουμε τα βήματα τους με ένα τρόπο καθόλου φολκλόρ, αλλά σημερινό. Φρέσκο. Εμπνευστικό.
Στο τέλος του μαθήματος, που παρακολουθούν άνθρωποι συνομήλικοι μου, μεγαλύτεροι αλλά κυρίως μικρότεροι, έως πολύ μικρότεροι, χαμόγελα ικανοποίησης είναι στα πρόσωπα όλων. Ιαχές χαράς ακούγονται στην αίθουσα. Μια συμφιλίωση, για μας τα παιδιά των πόλεων με την παράδοση που διδαχτήκαμε με τον λάθος τρόπο, τον βαρετό, τον ξεπερασμένο και τώρα ξαναγνωρίζουμε. Με τις αληθινές μας ρίζες. Με το ποτάμι της ζωής αυτού του τόπου.
Χθες βράδυ, εγώ και οι συμμαθητές μου, οι φίλοι τους και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι, μαζευτήκαμε στο WE, εκεί που κάθε δεύτερο Σάββατο Ιανουαρίου τα παιδιά του Χορόδεντρου στήνουν ένα αστικό πανηγύρι. Το χουν στήσει πέντε φορές. Και με μπάντες σπουδές μουσικές που πλησιάζουν την παράδοση ξανά, εμπνευστικά, συγκηνιτικά, σπουδαία, χορέψαμε για ώρες χορούς κυκλοτικούς που κατέληξαν σε διονυσιακά, γεμάτα μέθεξη κορυφώματα.
Η παράδοση επέστρεψε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θριαμβευτικά. Δεκάδες μπάντες σε όλη την Ελλάδα παίρνουν το νήμα από κει που το άφησαν οι παππούδες μας και το πάνε στο παρακάτω. Χωρίς κανένα προβλέψιμο τρόπο, χωρίς εμπορευματοποίηση και χυδαιότητα που είχαν ξεπέσει τα πανηγύρια και οι ετήσιοι χοροί των συλλόγων. Αλλά με έμπνευση, με νέες ιδέες και με άποψη. Με αξιοποίηση των σπάνιων πρώτων υλών, μουσικής, θρύλων, στίχων. Εξαιρετικά φεστιβάλ παντού, ανατριχιαστικοί αυτοσχεδιασμοί που φέρνουν δάκρυα, βίντεο κλιπ παραμύθια, συναντήσεις περιοχών ή ειδών μουσική αναπάντεχες, δρόμοι που άνοιξαν και διαρκώς μας ξεμακραίνουν από όσα μας είχαν απομακρύνει. Και στο βάθος πάντα ο Θανάσης. Για να τα λέμε όλα.
Και γίνεται σε μια εποχή μετριότητας και έμπνευσης, το Μαργούδι ξανά ο ύμνος για να αφήσουμε στην άκρη τα κινητά και να δώσουμε τα χέρια, σε μια πράξη ύψιστης επικοινωνίας και αισθηματικής συνάντησης. Λυτρωτικής.
Ναι φίλε μου, χθες βράδυ ένιωσα ξανά το μαζί της συν-εύρεσης, την περηφάνια της ρίζας. Μπράβο στους χιλιάδες που προσπαθούν σε όλη την Ελλάδα για αυτό και τα καταφέρνουν. Μπράβο στο Χορόδεντρο που με έβαλε και μένα στη διαδικασία…
ΥΓ. Αφού δεν το λένε άλλοι θα το πω εγώ. Αυτό που κάνει τα τελευταία τρία χρόνια ο Κωστής Ζαφειράκης στην ΕΡΤ3 με την πιο μοντέρνα εκδοχή της Κυριακής στο Χωριό και ξεσηκώνει την Ελλάδα. Μας επιστρέφει εκεί που ανήκουμε.
Το «Αστικό Πανηγύρι vol.5» έγινε χθες, Σάββατο 13 Ιανουαρίου του 2024 και συναντήθηκαν το μουσικό σχήμα «Εβρίτικη Ζυγιά», η τραγουδίστρια Κατερίνα Δούκα και το μουσικό σχήμα «Pontus Quartet». Τα σχήματα έπαιξαν σκοπούς και τραγούδια της Θράκης και του Πόντου σε ένα παιχνίδι ήχων παραδοσιακών και σύγχρονων. Ένα μουσικό ταξίδι στη γη του Ορφέα, την ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και τον Πόντο, σε αγαπημένους τόπους με γνωστά τραγούδια μέσα σε ένα σύγχρονο περιβάλλον συνθέτοντας μια ιδιαίτερη μουσική ταυτότητα.
