ΕΙΚΟΝΕΣ: Ανακαλύπτοντας τα σκοτάδια της Καλαμαριάς
Οσα είδαμε περπατώντας ένα σούρουπο στον παραλιακό της δρόμο.
Εικόνες: Μαριάννα Γιαμουρίδου
Για όλους εμάς που μένουμε στην Καλαμαριά ο παραλιακός δρόμος της Κρήνης είναι ένας καθημερινός προορισμός για άθληση και ψυχαγωγία, ενώ στις μέρες του lockdown φαίνεται να τον εκτιμήσαμε ακόμα περισσότερο.
Η περιοχή σύμφωνα με τους παλιότερους έσφυζε από ζωή και αποτελούσε σημείο συνάντησης για Θεσσαλονικείς απ’ όλη την πόλη. Με τα χρόνια της κρίσης πολλά εστιατόρια και κλαμπ της περιοχής έκλεισαν, όμως τα τελευταία χρόνια η ζωή επιστρέφει σιγά σιγά στον παραλιακό δρόμο, ο οποίος παραμένει δυστυχώς γεμάτος «πληγές» και «φαντάσματα».
Σε μια απογευματινή μας βόλτα στη Νικολάου Πλαστήρα περίπου από το ύψος της Θέτιδος θα παρατηρήσουμε και τις δυο περιπτώσεις. Μια ήσυχη φαινομενικά γειτονιά η οποία μέχρι πριν από λίγα χρόνια «σηκωνόταν» στο πόδι από τις σειρήνες των ασθενοφόρων που έφταναν στην κλινική και μετέπειτα νοσοκομείο «Παναγία». Κι αν κάποιος ρωτήσει γι’ αυτό, σίγουρα οι κάτοικοι θα μιλήσουν για ένα κουφάρι που μέρα με τη μέρα καταστρέφεται όλο και πιο πολύ. Οι φήμες για την επαναχρησιμοποίηση του είναι πολλές και οργιάζουν ανά διαστήματα, όπως τότε το 2019 που περίοικοι ξεσηκώθηκαν γιατί μεταφέρθηκε ψευδώς, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, ότι επρόκειτο να εγκατασταθούν πρόσφυγες. Πριν λίγους μήνες από την άλλη ακούστηκε στα πάρκα και τις γειτονιές ότι θα άνοιγε εκ νέου προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως κέντρο αναφοράς για την Covid-19, κάτι που ήταν απίθανο μιας και το κτίριο στερείται βασικών υποδομών πια, μετά από επιδρομές «καλοθελητών».
Περιμετρικά από το πρώην νοσοκομείο, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, έχει τοποθετηθεί φράχτης από λαμαρίνες θυμίζοντάς μας κάτι από μετρό. Αυτόματα το σημείο έχει μεταμορφωθεί σε ένα ανενεργό «εργοτάξιο» με το πεζοδρόμιο να έχει στενέψει αρκετά δυσχεραίνοντας τη διέλευση των περαστικών, ενώ σε καμία περίπτωση δε μπορεί να περάσει αναπηρικό αμαξίδιο ή ένα βρεφικό καρότσι.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας επί της Νικολάου Πλαστήρα, θα συναντήσουμε τα μικρά πάρκα με θέα τη θάλασσα και τη μαρίνα της Καλαμαριάς, κάπως έτσι το τοπίο θα αλλάξει και από τις λαμαρίνες θα βρούμε παγκάκια κάτω από τη σκιά των πεύκων, για λίγες στιγμές δροσιάς όσο ο ήλιος είναι ψηλά ή για μαγικά χρώματα στον ουρανό όταν αυτός δύει.
Κι όσο το φυσικό φως φεύγει, έχοντας στα πόδια μας τις προβλήτες της Καλαμαριάς απολαμβάνουμε απέναντι την Περαία κι αν είμαστε τυχεροί κάποιες μέρες το μάτι μας φτάνει μέχρι τον Όλυμπο και την Όσσα.
Όσο προχωράμε νυχτώνει και τα πεζοδρόμια στο ύψος της οδού Χιλής στενεύουν πάλι. Κάποιοι κάτοικοι χαρακτηρίζουν αυτό το σταυροδρόμι ως «σημείο υπομονής» μιας και από τη μια τα φανάρια δε δείχνουν να «συνεργάζονται» απόλυτα με τους περαστικούς και τους οδηγούς, ενώ από την άλλη τα στενά πεζοδρόμια αναγκάζουν πολλούς να περπατούν ή να γυμνάζονται στο οδόστρωμα διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο.
Και μετά σκοτάδι…
Προχωρώντας κανείς προς το Παλατάκι συνειδητοποιεί ότι το βράδυ διακρίνεται με δυσκολία, ίσως και καθόλου, μιας και η στροφή πάνω στην οποία βρίσκεται είναι βυθισμένη στο σκοτάδι.
Από τη Χιλής και μετά, με κατεύθυνση προς τα δυτικά, ο δρόμος φωτίζεται ελάχιστα, ενώ σε ένα σημείο, στο ύψος του στρατοπέδου Κόδρα, δεν υπάρχει ούτε μια λάμπα, καθιστώντας το «κίνδυνο θάνατο» για περαστικούς, οδηγούς και αθλούμενους.
Η ίδια κατάσταση περίπου συνεχίζει μέχρι και το 2ο Γυμνάσιο και 2ο Λύκειο Καλαμαριάς. Για αρκετούς το σκοτάδι είναι αποτρεπτικό, με αποτέλεσμα η βόλτα να σταματάει νωρίτερα ή να συνεχίζεται προς το κέντρο της Καλαμαριάς, ειδικά αν κάποιος δε γνωρίζει την περιοχή και το αίσθημα του φόβου είναι εντονότερο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
