Η διαχρονική μάστιγα της αυθαίρετης στάθμευσης
Τι συμβαίνει στην οδό Καμβουνίων και στην οδό Αγαπηνού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Εδώ και κάποια χρόνια «λειτουργεί» το σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης στο κέντρο της πόλης. Με βάση αυτό κάποιες θέσεις χρησιμοποιούνται από επισκέπτες με τα ΙΧ τους και κάποιες άλλες είναι καθορισμένες για αποκλειστική χρήση από τους μόνιμους κατοίκους.
Η εύρεση θέσης στάθμευσης από τους μόνιμους κατοίκους είναι μια διαδικασία δύσκολη και χρονοβόρα. Το μέτρο καταστρατηγείται από ανθρώπους που καταλαμβάνουν παράνομα τις θέσεις με μπλε γραμμή (μονίμων κατοίκων). Η αστυνόμευση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μόνο τις πρωινές ώρες και τις καθημερινές ελέγχεται η στάθμευση και χωρίς έντονο πάθος μια και προτεραιότητα του δήμου είναι οι θέσεις επισκεπτών που αποδίδουν χρηματικά οφέλη στον ανάδοχο του συστήματος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τις προηγούμενες μέρες καταργήθηκε η αποκλειστική στάθμευση των κατοίκων σε δύο κεντρικές οδούς. Στην οδό Καμβουνίων (αριστερή πλευρά) και στην οδό Αγαπηνού (δεξιά πλευρά). Το περίεργο είναι ότι απομακρύνθηκε η κάθετη σήμανση και καλύφθηκε η οριζόντια με σκούρη μπογιά χωρίς κάποια ενημέρωση. Πλέον παρκάρει όποιος θέλει χωρίς κανένα περιορισμό.
Εύλογα δημιουργείται η απορία αν αυτό είναι μέρος κάποιου ευρύτερου πλάνου ή κάποια «άτυπη» απόφαση κάποιου τοπικού παράγοντα. Οι πληροφορίες που έρχονται από ανθρώπους του δήμου είναι αντικρουόμενες. Κάποιοι λένε ότι θα γίνουν θέσεις στάθμευσης για δίκυκλα. Όχι και πολύ λογικό μια και δεν απαιτούνται τόσες πολλές συγκεντρωμένες σε ένα σημείο. Άλλοι λένε ότι έφυγαν οι θέσεις γιατί είναι στενό το οδόστρωμα. Βέβαια πάλι παρκάρουν αυτοκίνητα με τη διαφορά ότι είναι χωρίς σήμα μόνιμου κατοίκου.
Όπως και να έχει η κατάσταση είναι ένα θέμα που απασχολεί τους κατοίκους της περιοχής. Δημιουργούνται εικασίες ότι είναι κάποιου είδους «εξυπηρέτηση». Το αποτέλεσμα είναι μια περαιτέρω απαξίωση του συστήματος στάθμευσης. Δεν πρέπει να γίνονται αλλαγές χωρίς σχέδιο και χωρίς έστω μια τυπική διαβούλευση. Η τραυματισμένη εμπιστοσύνη των κατοίκων δέχεται ένα ακόμη πλήγμα. Και είναι κρίμα.