Η μοναξιά ενός άδειου σπιτιού

Τη συνάντησα απόγευμα να κάθεται στην αυλή ενός ερμητικά κλειστού σπιτιού. Μόνη. Κάτω από τον ίσκιο μιας συκιάς. Μπροστά στη θάλασσα. Την καλησπέρισα. Δεν είμαι πολύ καλά, μου είπε. Πέρασαν τα χρόνια. Τώρα το καλοκαίρι όλα είναι πιο εύκολα, συμπλήρωσε. Δεν έμεινε και κανείς να μιλάω. Έφυγαν όλοι… Είχε μια αξιοπρέπεια που μου θύμισε τους ήρωες του γιωπωνέζικου σινεμά. Που γερνούσαν αξιοπρεπώς μόνοι.