Η πόλη από την πλευρά της θάλασσας
Ένα σκηνικό ονείρου που τροφοδοτεί το φαντασιακό μιας πόλης που έχασε τη μαγεία της στη στεριά και που η χαμένη της επίσης σχέση με τη θάλασσα θα μπορούσε να την πυρακτώσει ξανά...
Αξημέρωτα φύγαμε από τη μαρίνα της Καλαμαριάς.
Λίγα φώτα τρεμόπαιζαν στον ορίζοντα, σαν αστέρια σε ένα αστικό σκοτάδι, μιας πόλης που αρνούνταν να ξυπνήσει.
Και όσο ο ορίζοντας ξεμάκραινε και τα φώτα πλήθαιναν στα παράθυρα, η πόλη αποκτούσε μια διάσταση ονειρική, άγνωστη σχεδόν. Η πόλη από την πλευρά της θάλασσας. Που σπάνια έχεις την ευκαιρία τη θωριά της να απολαύσεις.
Ένα σκηνικό ονείρου που τροφοδοτεί το φαντασιακό μιας πόλης που έχασε τη μαγεία της στη στεριά και που η χαμένη της επίσης σχέση με τη θάλασσα θα μπορούσε να την πυρακτώσει ξανά…
Καθώς τα δυο έμπειρα με τη μεγάλη πράσινη αδέλφια, ο Βαγγέλης και Γιάννης Βαστέας, έμπειροι πολύ με την ξελογιάστρα με επιδέξιους χειρισμούς ξεμάκραιναν το σκαρί τους έξω από τον κόλπο προς τη Χαλάστρα και η πόλη μίκραινε και γινόταν μια μακρινή ζωγραφιά, την ώρα που η θάλασσα γιγαντώνονταν και γινόταν κυρίαρχη, περιβάλλοντας τα πάντα, οι ιστορίες τους από τη ναυτική ζωή γινόταν το παραμύθι της μέρας που χάραζε.
Ιστορίες από τροπικούς, από μυθικά λιμάνια της Ανατολής και της Δύσης, μάχες με μανιασμένα κύματα που κράτησαν μερόνυχτα και φούντωσαν το φόβο, μικραίνοντας την ανθρώπινη ύπαρξη στο αληθινό όριο της, μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, ιστορίες για παράξενους πυρετούς, για ναυτικούς που τρελάθηκαν στη μοναξιά της καμπίνας, για ολόφωτα λιμάνια που λειτούργησαν σαν λύτρωση.
Και καθώς οι διηγήσεις μπλέκονταν με μαθήματα ζωής για όσα η θάλασσα του έμαθε τα κύματα φούντωναν και το κρύο περόνιαζε το σώμα, το πρωινό φως μεταμόρφωνε τα νερά από σκούρα σε γαλανά και τα ψάρια χοροπηδούσαν στα δίχτυα που απλώθηκαν και η αλμύρα στα φρύδια ήταν το αναμνηστικό που θα παίρναμε μαζί μας γυρνώντας μαζί με τις σπάνιες εικόνες της όψης της πόλης που σπάνια βλέπουμε και τους γλάρους που μας συνόδευσαν στο πήγαινε και στο έλα…
Πολύτιμο πρωινό, από αυτά που δεν ξεχνάς ποτέ. Ακόμα και αν δεν βρέξαμε πόδια με το φίλο μου το Χάρη και ας είναι γνωστό ότι αν δεν βρέξεις πόδι, ψάρι δεν πιάνεις, το βάφτισμα στο Θερμαϊκό, το πέπλο που αγκαλιάζει αιώνια την πόλη αλλά ποτέ δεν αγγίζουμε, θα μείνει στη μνήμη.
