Είναι κάτι νύχτες…
Όσοι κατέβηκαν χθες βράδυ τα σκαλιά της Barbarella έζησαν την πιο αλλιώτικη βραδιά στην ιστορία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Εικόνες: Motion Team
Τη νύχτα αυτή την είχαμε ονειρευτεί κάποιοι άνθρωποι εδώ και μήνες. Ο Άγγελος, μου έριξε την ιδέα ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στον Παρθενώνα της Χαλκιδικής, ο Ορέστης που την άκουσε με προσοχή και την ενίσχυσε και εγώ. Τη χρωστούσαμε σε ένα σπουδαίο άνθρωπο που το σινεμά του μας σημάδεψε. Και την πίστεψε άλλος ένας, ο Σταμάτης και έβαλε και τη δική του ψυχή για να γίνει πραγματικότητα. Και δουλέψαμε καιρό για να γίνει όπως πρέπει.
Και όταν ανέβαινα τα σκαλιά του παλιού σινεμά των νεανικών μας χρόνων, της Ιφιγένειας, που σήμερα λέγεται Barbarella και βγήκα στο φθινοπωρινό αεράκι ένοιωσα πως κάτι πραγματικά μοναδικό είχε συμβεί εκεί κάτω.
Αυτό που μοιραστήκαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί απόψε ήταν κοινωνία. Ήταν μια βουτιά σε κάτι νύχτες αξημέρωτες που όλοι έχουμε ζήσει, που κομμάτια μας βρήκε η αυγή.
Είμαι σίγουρος ότι από κάπου κρυφοκοιτούσε ο Παναγιωτόπουλος απόψε, αυτός ο ποιητής του αστικού τοπίου που οι εικόνες του θα στοιχειώνουν πάντα στα όνειρα μας. Από κείνη την πρώτη φορά που τα ασπρόμαυρα καρέ του Μελοδράματος μας πήραν μαζί τους σε έναν άλλο κόσμο. Μαγικό.
*Η ταινία ”Αυτή η νύχτα μένει” προβλήθηκε στη Barbarella στο πλαίσιο του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την parallaxi και το Parthenon Film Festival, στη μνήμη του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
