Το “Νησάκι” των σκουπιδιών!

Λέξεις-εικόνες: Έλλη Αθανασίου

Πρωινό Αυγούστου στον κολπίσκο “νησάκι”.  Λίγα μέτρα κάτω από την ήρεμη οδό Σοφούλη, στα όρια των δήμων Θεσσαλονίκης και Καλαμαριάς.

Εικόνα σοκαριστική… Παντού πεταμένα γύρω από τα παγκάκια τενεκεδένια και πλαστικά μπουκάλια, σακούλες, χαρτιά, χαρτοπετσέτες, καλαμάκια και ο,τι άλλο απέμεινε μετά από μια βραδιά “χαλάρωσης” και “διασκέδασης” προφανώς κάποιων συμπολιτών μας. Σε απόσταση αναπνοής από τα παγκάκια, οι άδειοι κάδοι του Δήμου Θεσσαλονίκης στέκουν αγέρωχοι και άδειοι! Δεν χρησιμοποιούνται ποτέ… Το σκηνικό μοιάζει βομβαρδισμένο…από αυτά που δεν μπορείς απλά να συνεχίσεις το δρόμο σου και να πας παρακάτω.

Συνομιλώντας με τους ερασιτέχνες ψαράδες λίγο πιο δίπλα, κουνούν απλά το κεφάλι παραιτημένοι, καθώς είναι  “οι γνωστοί άγνωστοι” και “τα ίδια γίνονται κάθε βράδυ εδώ και χρόνια”.

Σε πείσμα λοιπόν αυτής της χρόνιας κατάντιας που γίνεται συνήθεια, το ελάχιστο και αυτονόητο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να μαζέψει ο,τι μπορεί… να σώσει ό,τι σώζεται…Μάταια, όμως…το σκηνικό επιστρέφει και πάλι….ξανά και ξανά… οι ίδιοι ¨γνωστοί άγνωστοι”επιστρέφουν και μετατρέπουν τον χώρο μπροστά στα παγκάκια σε ένα απέραντο κάδο απορριμμάτων, γιατί έτσι απλά τους βολεύει, έτσι τους αρέσει, έτσι έχουν μάθει…ή μάλλον καλύτερα γιατί δεν έχουν μάθει, γιατί είναι απαίδευτοι, άξεστοι και μικροί ως άνθρωποι…

Μαζεύοντας ξανά τα απομεινάρια της “αμάθειάς” τους, σκέφτομαι τα λόγια ενός κυρίου, ογδοντάρη πια, που γνώρισα σε ένα από αυτά τα παγκάκια ένα πρωϊνό… Πριν από 70 χρόνια σε αυτόν τον κολπίσκο, που τον λέγανε νησάκι, μου λέει και χαμογελά κάναμε τις πρώτες μας βουτιές, “αχ και τι μου θύμησες….”

Προλαβαίνουμε άραγε να μάθουμε κάποια στιγμή να σεβόμαστε τον χώρο που ζούμε για να έχουμε κι εμείς τέτοιες αναμνήσεις; Aναρωτιέμαι….