Ο υπαίθριος βίος

Χθες βράδυ στάθηκα για ώρα και κοίταζα αυτή την εικόνα. Στην παραλία του Αγγελοχωρίου, είκοσι λεπτά από την πόλη, εκεί που δροσίζονται, όσο δροσίζονται, όσοι δεν μπορούν να ξεμακρύνουν.

Άνθρωποι που φωτογραφίζουν οι έρευνες στην κατηγορία ”δεν μπορώ να πάω διακοπές”.

Κοίταζα αυτή την οικογένεια, στο δείλι. Μια μάνα και τα δυο της παιδιά.

Είχαν στρωμένη μια πλαστική ”ψάθα” και πάνω όλο το βιός της θάλασσας χωρούσε σε μια σακούλα. Η μπάλα των παιδιών, πετσέτες, κουβαδάκι και φτυάρι για την άμμο, κολατσιό.

Δεν υπήρχε κανένα μοδάτο σακίδιο, καμιά πανάκριβη επώνυμη τσάντα που να φωνάζει το λογότυπο της.

Η γυναίκα ενθάρρυνε τα παιδιά να παίξουν. Που και που ρουφούσε καμιά γουλιά καφέ από το πλαστικό ποτήρι και αγνάντευε το ηλιοβασίλεμα. Το μόνο ένδοξο στοιχείο σε μια άδοξη καθημερινότητα.

Και όμως, η εικόνα ήταν γεμάτη αγάπη. Νοιάξιμο και τρυφερότητα. Τους παρακολουθούσα διακριτικά μέχρι που έφυγαν αφού νύχτωσε για τα καλά. Αγκαλιασμένοι έφυγαν…