Οι λαϊκοί αποχαιρετισμοί
Λίγες σκέψεις και λίγες εικόνες σήμερα στο κατευόδιο του Βασίλη Καρρά.
Εικόνες: Γιώργος Τούλας
Κάποια κατευόδια δεν αφορούν μονάχα τους οικείους. Αφορούν τα πλήθη που οι απελθόντες μίλησαν στην ψυχή τους, πιο πολύ και από συγγενείς, από φίλους, από δικούς.
Σήμερα το πρωί, από νωρίς, την Αγίας Σοφίας κατέβαιναν πλήθη. Και κατεβαίνουν ακόμα. Λεωφορεία, τρένα, αυτοκίνητα που πάρκαραν μακριά, φέρνουν από τα χαράματα ανθρώπους στο κέντρο, στην πόλη. Ανθρώπους που αγάπησαν τον άνθρωπο και τα τραγούδια του.
Η βουβή ουρά των δακρυσμένων έσπασε τη σιωπή της μόνο για να φωνάξει Αθάνατος.
Κοιτάζω τα πρόσωπα των ανδρών που κλαίνε βουβά. Των γυναικών που κρατάνε λίγα γαρύφαλλα. Των νεαρότερων που τον έμαθαν από τους δικούς τους. Των τσιγγάνων που ξέρω από τη γειτονιά του Δεντροποτάμου. Των βαρόνων της νύχτας της πόλης. Αλλά και των σερβιτόρων και των λουλουδούδων από τα μαγαζιά που δούλευε. Σε αυτό το πάνδημο πένθος.
Διαβάζω τα δυο βιβλία συλλυπητηρίων. Αποχαιρετισμοί γραμμένοι με κεφαλαία, άτσαλα και συχνά ανορθόγραφα γράμματα. Καρδιά λέξεις.
Ένας ηλικιωμένος γράφει και κλαίει. Αν ήξερες πόσο με βοήθησε, μου λέει.
Διάβαζα χθες κάτι κορακοζώητους κουλτουριάρηδες της οκάς. Να προσπαθούν να αποδομήσουν; Τι ακριβώς ρε φίλε; Το λαϊκό αίσθημα; Τον αυθεντικό νταλκά που μπορεί να σε κάψει σα φωτιά; Το μεγαλείο μιας ψυχής που αθόρυβα σε όλη του τη ζωή βοήθησε το σύμπαν; Όσους κατατρεγμένους ζητούσαν από κείνον μια βοήθεια γνωρίζοντας ότι θα τη βρουν;
Δεν χρειάζεται πάντα να μιλάμε. Υπάρχει το είδος της άγνοιας και το είδος του άνοιωθου. Ότι δεν ξέρεις ή δεν καταλαβαίνεις άστο στην άκρη. Μην προσπαθείς να το λερώσεις.
Ο Καράς, ο Τερζής, ο Μελάς, η τριανδρία μιας εποχής που η νύχτα ήταν πιο δημοκρατική, αφορούσε τους πάντες, που η VASIPAP και η σκηνή της Θεσσαλονίκης έγραφαν Ιστορία, που τα μεγάλα λαϊκά τραγούδια γινόταν ύμνοι που συνόδευαν καψούρες και νύχτες αξημέρωτες, ονειρομάνες, ξελογιάστρες έγιναν παρηγοριά.
Σήμερα το πρωί στον αυλόγυρο της Αγίας Σοφίας άκουσα μια γυναίκα γύρω στα εξήντα πέντε να λέει: Ο Καρράς ήταν το σεκλέτι μου. Αυτό. Το χα ζήσει άλλη μια φορά στην κηδεία του Παπάζογλου στον Άγιο Θεράποντα. Το ξανάζησα σήμερα.
