Όσο υπάρχουν άνθρωποι

της Βαγγελιώς Χρηστίδου

Μία νέα έμπνευση, βάσει περιστατικού που συνέβη μία εβδομάδα πριν. Στην οδό “Πελοποννήσου”, το λοξό στενό που κατεβαίνει από την Αγίου Δημητρίου μέχρι την Αρχαία Αγορά, παρολίγο να πέσω με το αυτοκίνητο επάνω σε μια νεαρή δεκαοκτούρα, που είχε στρογγυλοκαθίσει στη μέση του δρόμου. Την πρώτη φορά δεν σταμάτησα, είπα “θα βρω πάρκινγκ”. Τη δεύτερη, δεν μπόρεσα, πάρκαρα, βγήκα και σιγά – σιγά την έβγαλα από το δρόμο. Ήταν ζήτημα καθαρά τύχης το ότι υπήρχε ακόμη. Η πραγματική ιστορία της νεαρής δεκαοκτούρας, όμως, άρχισε αμέσως μετά. Όταν ο κ. Δημήτρης, που έτυχε να έχει το ραφείο στο ύψος του πεζοδρομίου που βρισκόμουν, ήρθε να δει τι έκανα. “Εσύ το ανέβασες;”, “Ναι”. “Μπράβο κοπέλα μου! Για να δούμε τι να το κάνουμε τώρα; Μωρέ, αυτό έχει πέσει από το δέντρο, έχει πέσει από τη φωλιά του, θα το ψάχνει και η μανούλα του…”.

Ο κ. Δημήτρης το πήρε, ο κ. Γιώργος, γείτονας που του έκανε παρέα στο ραφείο, βοήθησε ενθαρρύνοντας. Και το νεαρό πουλί βρήκε τη θέση του επάνω σε μια μικρή αυτοσχέδια γούρνα με νερό. Ακατάδεκτο το ίδιο – έτσι λέγαμε και … γελούσαμε! Ότι το επαιζε… “δύσκολο” – δεν έσκυβε να πιει. Μέχρι που ο κ. Δημήτρης το βούτηξε με το κεφάλι και όλα καλά και πήρε … μπρος! Μετά, του έβρεξε λίγο ψωμάκι μέσα στο νερό και του το άφησε δίπλα του. Μετά, είδαμε μια μεγαλύτερη θηλυκή δεκαοκτούρα να ψάχνει και της το δείξαμε. Ήρθε κι έμεινε στο δέντρο από πάνω του για ώρα μέχρι που εγώ έφυγα.

Επέστρεψα μετά από περίπου δύο ώρες, να δω τι κάνει το… πουλί μας. Ο κ. Δημήτρης το είχε ξαναποτίσει, το είχε αφήσει επάνω στο τραπεζάκι που έχει έξω από το δέντρο και δίπλα του είχε ακόμη το ψωμάκι. «Η άλλη έφυγε», είπε για τη μεγαλύτερη δεκαοκτούρα, «μάλλον δεν ήταν η μαμά του», αλλά περνάει κόσμος πλέον και το χαϊδεύει. Ένα ζευγάρι, το τράβηξε και φωτογραφίες!». Το πουλί, είχε γίνει πλέον η… «μασκώτ» του πεζοδρομίου. Καθόταν και δεχόταν χάδια με μεγάλη ευχαρίστηση, χωρίς να φοβάται. Μέσα σε δύο μόνο ώρες. Έπρεπε να φύγω από την πόλη, αποχαιρέτισα τον κ. Δημήτρη και τον κ. Γιώργο, χαρήκαμε και οι τρεις για το… κατόρθωμά μας. Ο πρώτος, με ευχαρίστησε τόσο πολύ σαν να του είχα βρει δικό του ζώο. Και είπε ότι θα τη φροντίζει όσο μπορεί.

Εγώ, του υποσχέθηκα ότι θα δημοσιεύσω αυτές τις φωτογραφίες. Ελπίζω να μην είναι αργά και η μικρή δεκαοκτούρα είτε να έχει βολευτεί εκεί, είτε να έχει πετάξει…Να έχει αποφύγει πάντως γάτες, σκύλους και… κακούς ανθρώπους! Εκείνη την ημέρα, ήταν ένα πολύ τυχερό πουλί…

ΦΩΤΟΣ: Ο κ. Δημήτρης είναι με το μπουκάλι νερό στο χέρι. Ο κ. Γιώργος αυτός στην καρέκλα, απο τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει…