Όταν η πόλη χάνει την αίσθηση της ευκαιρίας

Ανάμεσα στη Σοφούλη, την Ανθέων και τη Β. Όλγας, στο ύψος του Ντεπώ, πλάι στο παλιό αμαξοστάσιο των τραμ, συναντά κανείς το τελευταίο αστικό υπόλειμμα φύσης της περίφημης συνοικίας των εξοχών.

Μια λωρίδα γης, που μέχρι πρόσφατα κυλούσε νερό που κατέβαινε από ψηλά για να καταλήξει στη θάλασσα.

Μια μικρή όαση αν τολμήσεις να κατέβεις και να περπατήσεις πλάι του γεμάτη πανίδα που ξαφνιάζει, πλάι στο μεταλλαγμένο αστικό τοπίο.

Ασημόλευκες, πλατάνια, κοκορεβυθιές, συκιές, κορομηλιές, μουριές, σφενδάμια, δάφνες, πικροδάφνες κισσοί, αναφέρει ο χρονικογράφος της πόλης Χρήστος Ζαφείρης ότι συναντά κανείς εδώ.

Σε ένα κυριολεκτικά παράλληλο σύμπαν των πολύβουων λεωφόρων και της κυριαρχίας του τσιμέντου, ένας κόσμος βγαλμένος από παραμύθι παραφυλά.

Κατέβηκα δισταχτικά και περπάτησα στα λίγες δεκάδες μέτρα αυτού του άγνωστου αστικού παραδείσου. Πουλιά πετούσαν ανάμεσα σε πλατάνια και η γαλήνη έμοιαζε με αντίδωρο μιας δισταχτικής απόφασης.

Το σημείο λίγα χρόνια πριν ήταν ένας σκουπιδότοπος. Καθαρίστηκε, φροντίστηκε από εθελοντές, αναδείχθηκε το πρόσωπο του με σηματοδότηση της βλάστησης, με πινακίδες με εύρος πολιτιστικών και ιστορικών πληροφοριών για τα φυτά του ρέματος, μυθολογικές και ιστορικές αναφορές και τραγουδιών που αναφέρονται σ’ αυτά τα είδη πρασίνου, παραδοσιακά και έντεχνα.

Όμως η εγκατάλειψη παραμένει εγκατάλειψη.

Καμία ουσιαστική παρέμβαση επισκεψιμότητας και χρήσης δεν έγινε ποτέ. Ένας κυκεώνας αρμοδιοτήτων διαφορετικών φορέων κατέστησε τον παράδεισο αυτό έκπτωτο από τη ζωή της γειτονιάς.

Ένα σημείο που με ελάχιστες παρεμβάσεις (μονοπάτια, παγκάκια και τραπέζια για πικ-νικ, παιχνίδια εξοικείωσης για παιδιά, μικρές συναυλίες πιθανά, ακόμα και κυνήγια θησαυρού) θα γινόταν ο τόπος που μια περιοχή θα επανεφεύρισκε τον εαυτό της, τη διαφυγή της, θα συνδεόταν με την ιστορία της, παραμένει σήμερα ένας μη-τόπος. Μια αφιλόξενη τρύπα στην έτσι και αλλιώς αφιλόξενη γεωγραφία μιας γειτονιάς που αποτέλεσε τον ομφαλό της εξοχικής της πλευράς. Πλάι σε υπέροχες επαύλεις και ιστορίες που θα μπορούσαν να ζωντανεύουν για ντόπιους και ξένους.

Σε μια εποχή που οι θερμοκρασίες μοιάζουν με εφιάλτη μια τέτοια καταπράσινη, δροσερή αστική διαφυγή παραμένει ξένη. Ανοίκεια. Κρίμα.