Παλιοί κόσμοι, ξεχασμένοι

Του Γιώργου Τούλα 

Αγαπώ πολύ το έργο του Δήμου Αβδελιώδη. Από την αρχή, από το ‘’Δέντρο που πληγώναμε’’ μέχρι σήμερα παρακολουθώ τον γλυκό και πολύτιμο τρόπο που διασώζει θησαυρούς χαμένους, σπαράγματα εποχών που κανείς πια δεν ασχολείται μαζί τους, κόσμους ξεχασμένους στο βίαιο πέρασμα του χρόνου, που δεν σηκώνει ευαισθησίες και πισωγυρίσματα. Από την τρυφερή παιδική ηλικία της Χίου στις σκιές του Βιζυηνού, τις λυρικές ματιές του Χορτάτση και τώρα τον κόσμο του Διονυσίου Σολωμού, το περίκλειστο σύμπαν του Αβδελιώδη αποπνέει μια αρχοντιά άλλου καιρού, μια καθαρότητα και μια σημασία ισάξια με τις περισπωμένες που μας μάθαιναν κάποτε να βάζουμε πάνω από λέξεις με ουσία, με την έκπληξη που φωτίζει τα μάτια κάθε φορά που συναντάς μέρη στην Ελλάδα που έμειναν ανέπαφα.

Έτσι και χθες βράδυ όταν η Όλια Λαζάριδου παρέα με το φύλακα άγγελο της ξετύλιξαν το αινιγματικό και ημιτελές πεζό του Σολωμού, τη ‘’Γυναίκα της Ζάκυθος’’ ένα τέτοιο συναίσθημα ευγνωμοσύνης και σεβασμού με πλημμύρισε για τη δουλειά του.

Και στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Ρωμαϊκής Αγοράς, που όλο και πιο συχνά πια ανοίγει για εκδηλώσεις, και παρά την κακή ακουστική και τη φασαρία της γειτονιάς, τις φωνές του κοντινού πάρκου, τα διερχόμενα αυτοκίνητα και το αστικό σκηνικό που που και που σου αποσπούσαν την προσοχή, η Λαζάριδου επί σκηνής, ένα από τα κορίτσια του ογδόντα που μεγάλωσαν όμορφα στις σκηνές και στις ταινίες, βουτά στον πιο διάφανο κόσμο, στον κόσμο της ανθρώπινης ψυχής του Σολωμού, ραίνοντας το θεατή με τους σπόρους της αμφιβολίας πάνω στην αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Και με φωνή που σκίζει τη νύχτα γίνεται ο ιερομόναχος, η γυναίκα της Ζάκυθος, ο αντίλαλος μιας άλλης εποχής, γίνεται ένας λόγος να ανατριχιάζεις κάθε φορά που μιλά για τα δεινά ενός λαού που μοιάζουν ατέλειωτα και επαναλαμβανόμενα. Από τότε μέχρι σήμερα.  Ωραία βραδιά. Πολύτιμη.