Στη Θεσσαλονίκη οι γονείς έπιασαν τους κουβάδες και τις βούρτσες!
Εντυπωσιακό το πριν και το μετά στο 1ο Πειραματικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης.
Λέξεις – Εικόνες: Κωνσταντίνος Πέγκος
Από την πρώτη μέρα που ο γιος μου έγινε μέλος της σχολικής κοινότητας του 1ου Πειραματικού Γυμνασίου (Εθνικής Αμύνης) ως μαθητής, είχα βάλει στόχο την αποκατάσταση της εικόνας του σχολείου. Μια εικόνα που δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή, καθώς σου έδινε την αίσθηση της εγκατάλειψης και της παρακμής. Από τον περασμένο Νοέμβριο και έχοντας πλέον θεσμικό ρόλο ως μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου γονέων, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη αποφασίσαμε να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
Επικοινωνήσαμε με τη σχολική επιτροπή, την υπηρεσία κατασκευών, πάντα βέβαια ενημερώνοντας τον διευθυντή του σχολείου για τις κινήσεις μας.
Έγιναν κάποιες συναντήσεις και αρκετά τηλεφωνήματα. Και φτάσαμε στο τώρα!
Ο δήμος μας παραχώρησε τα χρώματα, τα υλικά και ένα συνεργείο που την περασμένη Παρασκευή (15/3) ήρθε και καθάρισε με τη βοήθεια πιεστικού μηχανήματος τις αφίσες και κάποια από τα graffiti που βρίσκονταν επάνω στη μαρμάρινη επιφάνεια. Εμείς ως σύλλογος, πήραμε τα υλικά antigraffiti και φυσικά βάλαμε την καλή διάθεση και πάνω απ’ όλα την θέληση να αλλάξουμε την εικόνα του σχολείου.
Κυριακή 17 Μαρτίου, 10:30 π.μ. Συνάντηση έξω από το σχολείο. Κουβάδες με χρώματα, βούρτσες, πινέλα, σφουγγάρια, σπάτουλες και ξεκινήσαμε δουλειά.
Πρώτα τα δύσκολα, τα μάρμαρα. Επάλειψη με αφαιρετικό αλλά δυσκολία με την πίεση του νερού (50 μέτρα λάστιχο, δεν είναι και ότι πιο ιδανικό) αλλαγή σχεδίων και τρίψιμο με σύρμα παράλληλα αφαίρεση των ”σκασμένων” σημείων στον τοίχο και μετά βούρτσες και ρολά. Σε όλο αυτό το διάστημα ήταν εκπληκτική η αντίδραση των περαστικών. Δεκάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας έδιναν ”συγχαρητήρια” και ”μπράβο”. Γονείς με παιδιά, ηλικιωμένοι, έφηβοι. Και πολλοί ξένοι από διάφορα μέρη. Πολλοί δεν είχαν παρατηρήσει ότι υπάρχουν μάρμαρα σε όλη την πρόσοψη. Έμεναν έκπληκτοι όταν μάθαιναν ότι δεν είμαστε κάποιο συνεργείο αλλά γονείς του σχολείου.
Αυτό όμως που πραγματικά μας εντυπωσίασε ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος δακρυσμένος από τη συγκίνηση πήγε και αγόρασε υλικά (χλωρίνες κτλ.) από ένα mini-market που ήταν ανοικτό θέλοντας να συνεισφέρει στην προσπάθεια!
Βέβαια, δεν ήταν λίγοι αυτοί που μας έλεγαν: ”Ρε παιδιά…Τζάμπα το βάφετε… Σε μερικές μέρες θα το γράψουν ξανά…”. Η απάντηση έβγαινε αυθόρμητα: ”Κι εμείς θα το βάψουμε ξανά!”
Ώρα 15:40
Το κτίριο αγνώριστο. Εντυπωσιακά αγνώριστο! Μαθαίνω ότι σήμερα, όσοι περνάνε από εκεί δεν πιστεύουν στα μάτια τους!
Τι μένει τελικά απ’ όλο αυτό; Μένει η θέληση για προσφορά, η συνεργασία, η διάθεση και ότι κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα τέλος στην φθορά της δημόσιας περιουσίας (πόσο ακόμα όταν μιλάμε για σχολεία) και να υπάρξει επιτέλους τιμωρία.
Ακούγεται κάπως ”σκληρό”, αλλά δεν βρίσκω άλλη λέξη. Δεν γίνεται η πλειοψηφία να ανέχεται τα αποτελέσματα της ”καλλιτεχνικής” ανησυχίας ορισμένων, που υποβαθμίζουν τον δημόσιο χώρο.
