Τα άγνωστα πρόσωπα που εξελίσσονται στην πιο «ζωντανή» βιτρίνα της Θεσσαλονίκης

Ο Δημήτρης Κουκούδης αρχιτέκτονας, πτυχιούχος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (1986) και ζωγράφος παρουσιάζει στο κοινό της Θεσσαλονίκης μια άκρως ενδιαφέρουσα ζωγραφική του ενότητα ως ένα εν εξελίξει πρότζεκτ στην πιο “ζωντανή” βιτρίνα της πόλης.

Υπό την επιμέλεια του Γιάννη Αργυριάδη στην βιτρίνα του ΟΤΕ επί της Καρόλου Ντηλ, αυτές τις ημέρες θα συναντήσετε πρόσωπα που δεν γνωρίζατε. Ο Δημήτρης Κουκούδης ζωγράφισε πρόσωπα υπαρκτά, πορτρέτα θαμώνων, στο πλαίσιο των πέντε χρόνων λειτουργίας του Καφέ Μπρίκι στην Βέροια. Έτσι οι βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ γέμισαν με γνωστούς – αγνώστους και θα συνεχίσουν καθώς καθ’όλη την διάρκειά της θα προστίθενται νέα πορτρέτα.

Κείμενο Ιστορικού Τέχνης Miguel Fernández Belmonte για την έκθεση: 

“Ένα πρόσωπο έρχεται, φεύγει, και μετά άλλο και άλλο. Μέσα στον αστικό λαβύρινθο μπορεί τυχαία να εμφανίζονται ξανά, μετά από μήνες, μετά από χρόνια.

Η μνήμη μας τα αγκαλιάζει, τα κρύβει, τα κάνει ξαφνικά να επιπλέουν και να έρχονται στην επιφάνεια. Αυτός ο βυθός όπου υπάρχουν αυτοί οι ανώνυμοι άνθρωποι είναι χαοτικός, γεμάτος σκιές και ασάφεια, συνέχεια ρευστός και σε κίνηση.

Ώσπου υπάρχει ένα σημείο συνάντησης. Ένας χώρος όπου ο χρόνος που βιώνουμε μαζί με τους γύρω μας τους κάνει ξαφνικά οικείους, τους φέρνει κοντά. Όπως η αίσθηση που δημιουργείται ανάμεσα στους ταξιδιώτες ενός τρένου όταν μετά από ώρες αυτό κοντεύει να φτάσει στον προορισμό.

Τα πορτρέτα του Δημήτρη Κουκούδη αποτελούν ένα τέτοιο σημείο συνάντησης. Εμφανίζονται σαν ψηφίδες γεμάτες χρώμα και οικειότητα. Όλοι άνθρωποι που σύχναζαν σε ένα κοινό μέρος. Όλοι γνωστοί άγνωστοι.

Απεικονίζονται σε προφίλ, με κοντινά πλάνα, με ένα συνήθως δίχρωμο αφαιρετικό φόντο. Το σύνολο των πορτρέτων δημιουργήθηκε σταδιακά, αλλά το αποτέλεσμα εγκλωβίζει όλο το χρόνο στο τώρα, στη στιγμή που τα παρατηρούμε μαζί. Τότε η κάθε μονάδα ενεργοποιείται σε σχέση με το σύνολο. Οι μικρές αλλαγές στις αποστάσεις, στην τοποθέτηση των κεφαλιών, στα χαρακτηριστικά του καθενός και στα χρώματα, δημιουργούν μια ιδιαίτερη ρυθμικότητα και ενέργεια.

Οι άνθρωποι που ο Δημήτρης Κουκούδης έφερε στο φως πιθανόν να συνεχίζουν να μας είναι άγνωστοι, όχι όμως τα πορτρέτα τους.”