Μια εικόνα/στιγμή και μια χαμένη ευκαιρία της πόλης στην πρόσφατη ιστορία της

Εικόνα: Ελένη Βράκα

Δεκατρείς προσωπικότητες της πόλης παγώνουν στιγμές και εικόνες στο χρόνο και αναλογίζονται τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών για τη Θεσσαλονίκη.

1. Νίκος Σακαλίδης, Σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης «Ακτίς Αελίου»

Εικόνα:Το πρώτο Φεστιβάλ των Θεάτρων της Ευρώπης το 1997, τότε που το Κ.Θ.Β.Ε. έγινε μέλος της Ένωσής τους. Μια στιγμή ανάμεσα σε άλλες, όπως στη διάρκεια κάποιων Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κατά την οποία ο πνευματικός αέρας της πόλης ήταν αυτός που της αξίζει. Χαμένη ευκαιρία: Δεν ήταν μόνο μία. Μια από τις σημαντικότερες, ίσως, ήταν η πρόκληση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Αλλά και πάλι, δεν είναι κατά πολύ περισσότερες από αυτές που έχασε όλη η Ελλάδα αυτά τα τελευταία 25 χρόνια.

2. Γιώργος Κορδομενίδης, Εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού «Εντευκτήριο»

Εικόνα: Η έναρξη της  Πολιτιστικής  Πρωτεύουσας για τις ελπίδες που γέννησε. Χαμένη ευκαιρία: Η πόλη (αυτοί που αποφασίζουν για το  μέλλον της και όσοι τους ψηφίζουν) χάνει κάθε ευκαιρία, μεγάλη ή μικρή.

3. Ντίνος Τορνιβούκας, Διευθύνων Σύμβουλος Μακεδονικών Ξενοδοχείων Α.Ε.

Εικόνα: Τα δειλινά και το πρόβλημα της κίνησης, τα τραπεζοκαθίσματα που εκτόπισαν τα πάντα. Χαμένη ευκαιρία: Αναρίθμητες. Την EXPO, το να γίνει η οικονομική πρωτεύουσα των Βαλκανίων, το να μη χάσει την παραγωγική της ιδιότητα.

4. Βίκτωρ Αρδίττης, Σκηνοθέτης – Θεατρολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής ΑΠΘ, Καλλιτεχνικός Διευθυντής ΚΘΒΕ (2001-2004)

Εικόνα: Δυστυχώς με έχει σημαδέψει και βαθιά τρομοκρατήσει μια αρνητική “μεσαιωνική” εικόνα: οι “λαοσυνάξεις” για τις ταυτότητες, με τα λάβαρα και το μαυροφορεμένο ιερατείο πάνω στην εξέδρα να κατευθύνει το λαό. Χαμένη ευκαιρία: Η μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για τη Θεσσαλονίκη δεν ήταν μια στιγμή ή μια επιλογή, αλλά ένα ανεπαίσθητο σταδιακό γλίστρημα στο κλείσιμο, το παράπονο, την αίσθηση μειονεξίας, τον τοπικό σωβινισμό.

5. Νίκος Αθηναίος, Διευθυντής Ορχήστρας – Καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (2000-2010)

Εικόνα: Την εικόνα μιας πόλης που θέλει πολλά, αξίζει πολύ περισσότερα και καταφέρνει… λίγα! Χαμένη ευκαιρία: Να απομακρυνθεί ψυχολογικά από την Αθήνα. Πρόβλημα που εξακολουθεί να ισχύει!

6. Κατερίνα Κοσκινά, Πρόεδρος του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

Εικόνα: Τα θρυλικά μπαράκια Sante και Balkan, την Καρόλου Ντηλ στα τέλη του ‘80. Τις πρώτες συναυλίες στο Μύλο. Τις τελετές έναρξης και λήξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Τις χοντρές σταλαγματιές βροχής στην αποθήκη του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης στο λιμάνι στην έκθεση της Εve Sussman. Τις Μπιενάλε. Χαμένη ευκαιρία: Δε θεωρώ δεδομένο ότι την έχασε. Μπορεί να μην αξιοποιήθηκαν κάποιες ευκαιρίες. Πιστεύω ότι αυτή η πόλη μπορεί να γίνει πραγματικά μητροπολιτικό κέντρο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, στο χώρο της οικονομίας, του πολιτισμού και της ειρήνης.

7. Μύρων Μιχαηλίδης, Διευθυντής ορχήστρας – Καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής

 Εικόνα: Τη στιγμή που η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης έπαιξε επάνω στο Σέιχ Σου, εν ώρα ηλιοβασιλέματος, με θέα όλη την πόλη, Τρίτη 28 Αυγούστου 2008. Χαμένη ευκαιρία: Χωρίς να γνωρίζω ειδικά, θα πρέπει να είναι πολλές σε σχέση με τον χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό.

8. Παύλος Παυλίδης, Μουσικός – τραγουδοποιός

Εικόνα: Τη ζωντάνια του κέντρου στη δεκαετία του ‘80. Νοσταλγώ εκείνη την εποχή για προσωπικούς λόγους. Χαμένη ευκαιρία: Δεν νομίζω να έχασε καμία ευκαιρία. Βαδίζει κατά πως διάλεξε. Αν και δεν μου αρέσει αυτός ο δρόμος.

9. Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Δημοσιογράφος της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – συγγραφέας

Εικόνα: Ομίχλη, στην παραλία. Ένα πολύ όμορφο κορίτσι με τζην και πράσινα ψηλά, αιχμηρά τακούνια, περπατάει στην προκυμαία. Τα τακούνια της ακούγονται ρυθμικά, σαν να βαδίζει πάνω σε μια θάλασσα από φώσφορο που αχνίζει. Στο βάθος ναυλοχεί βαλσαμωμένο ένα θολό αντιτορπιλικό. Χαμένη ευκαιρία: Καλύτερα να ρωτάμε ποια ευκαιρία δεν έχασε. Ίσως η μεγαλύτερη απώλεια να είναι ότι δεν διαχειριστήκαμε αλλιώς την πόλη ως  Πολιτιστική Πρωτεύουσα.

10. Ντένης Ζαχαρόπουλος, Καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

Εικόνα: Θυμάμαι πόση περηφάνια αισθάνθηκα το 1992, ενώ εγκαινίαζα τη Ντοκουμέντα στο Κάσσελ της Γερμανίας ως συνδιευθυντής, να φτάνει ένα γκρουπ 80 Θεσσαλονικιών να επισκεφτεί την έκθεση και να με πληροφορούν με ενθουσιασμό, πως το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης είχε αποκτήσει πια μόνιμη κατοικία και διεύθυνση στο τότε περίπτερο της ΔΕΗ στη ΔΕΘ. Η Ελλάδα είχε πια αποκτήσει τον πρώτο μόνιμο χώρο για τη σύγχρονη τέχνη κι άνοιγε μια ουσιαστική προοπτική στο δρόμο του σύγχρονου πολιτισμού. Χαμένη ευκαιρία: Δυσκολεύομαι να επιλέξω γιατί οι χαμένες ευκαιρίες ήταν πολλές. Μάλλον η πιο επώδυνη για το μέλλον της πόλης ήταν η EXPO του 2008.

11. Πάνος Θεοδωρίδης, Συγγραφέας

Εικόνα:Την παραμόρφωση της δυτικής εισόδου από μία οδό ονείρων σε έναν καθημερινό εφιάλτη. Χαμένη ευκαιρία: Δεν δέθηκε με τον Θερμαϊκό (που είναι η γέφυρα Αγγελοχωρίου Παλιομάννας που πρότεινε η μελέτη Τριανταφυλλίδη το ‘60;) και μετατράπηκε σε Αγρίνιο της Μακεδονίας.

12. Νικηφόρος Παπανδρέου, Καθηγητής Θεατρολογίας ΑΠΘ, ιδρυτής – καλλιτεχνικός διευθυντής της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης

Εικόνα: Πολλές στιγμές. Τη σκηνή της καταιγίδας στον «Ληρ» με τον σπαρακτικό Ίαν Χωλ, το 1997, σε μια αποθήκη στο Λιμάνι (από όπου έκτοτε απουσιάζει σκανδαλωδώς το θέατρο), τα έργα του Πικάσο ξαφνικά στο Τελλόγλειο, κάποια μικρή και εύψυχη προεκλογική συγκέντρωση στην Πλατεία Αριστοτέλους όταν υπήρχε ακόμη ανανεωτική αριστερά, ανάμικτα πράγματα. Χαμένη ευκαιρία: Δεν ξέρω ποια μεγάλη. Αλλά σίγουρα έχασε και χάνει πολλές μικρές. Και όχι επειδή βυσσοδομεί εναντίον μας η Αθήνα, μια κακιά κυρία που σκέφτεται, κάθε πρωί που ξυπνάει, πώς θα μας βλάψει. Ας κάνουμε και λίγη αυτοκριτική…

13. Φίλιος Στάγκος, Δημοσιογράφος

Εικόνα: Τη βαριά γλυκερή μυρωδιά της κάθε φορά που επιστρέφω. Εκείνη την πρώτη Biennale νέων καλλιτεχνών που ανακάλυψα στο λιμάνι. Το γιαούρτι στον Ψωμιάδη. Το άνοιγμα του Μύλου. Χαμένη ευκαιρία: Το 1997-99 που το Νοσοκομείο Δυτικών Συνοικιών «Παπαγεωργίου» ήταν έτοιμο να λειτουργήσει αλλά παρέμεινε κλειστό, η «κλαψιάρα» και πολιτικοκοινωνικά κατακερματισμένη Θεσσαλονίκη έχασε την ευκαιρία να ενωθεί και να αποκτήσει συνείδηση της δύναμής της σε ένα δίκαιο σκοπό.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.