Μια στιγμή στο χρόνο

Η εικόνα διασώζεται χάρη στο ίντερνετ. Τραβηγμένη πιθανότατα το χειμώνα του 1962. Σε μια μέρα που στην πόλη χιόνιζε πολύ. Σε ένα χειμώνα που χαρακτηρίζεται ο χειμώνας των πάγων, αφού στην Θεσσαλονίκη εκείνο το χειμώνα το χιόνι έφτασε τα 30 εκατοστά. Ή και το χειμώνα του 1964 που τα σχολεία της πόλης έκλεισαν δέκα μέρες λόγω χιονιού που έφτασε στις παρυφές της πόλης το ενάμιση μέτρο. Ο άνδρας και η γυναίκα που εικονίζονται κατέβηκαν στην παραλία. Εκείνη τυλιγμένη με μια μαντήλα για το κρύο. Εκείνος με ένα κασκόλ.

Δεν θα μάθουμε ποτέ αν η γυναίκα της φωτογραφίας είναι η σύντροφος του νεαρού άνδρα ή η μητέρα του. Δεν θα δούμε το πρόσωπο της. Υποθέσεις μόνο θα κάνουμε. Ο υπαίθριος φωτογράφος ντυμένος με τη χαρακτηριστική λευκή ρόμπα που φορούσαν οι φωτογράφοι της πόλης στο Λευκό Πύργο, έχοντας σκεπασμένη την μηχανή του για την προστασία από το ατέλειωτο χιόνι, δίνει το σήμα με το χέρι στο ζευγάρι να χαμογελάσει. Κάποιος άλλος φωτογράφος απαθανατίζει τη στιγμή που θα μείνει για πάντα στην αιωνιότητα της πόλης. Τον παγωμένο χειμώνα της δεκαετίας του εξήντα, που οι άνθρωποι δεν είχα τα μέσα να παγώσουν διαφορετικά το χρόνο και μια βόλτα στο χιόνι.