Μια βροχερή μέρα στο εν αναμονή πάρκο του Π. Μελά

Λέξεις/Εικόνες: Γιώργος Κυριακόπουλος

Στα τέλη Σεπτεμβρίου πήγαμε μια μεγάλη βόλτα στον βανδαλισμένο ερειπιώνα του πρώην Στρατοπέδου Παύλου Μελά στην Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης.

Ενός συγκροτήματος που ξεκίνησε στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και που, μέσα από τις τεράστιες πολιτικο-στρατιωτικές αλλαγές, διατηρήθηκε εν ζωή και λειτουργία στους Βαλκανικούς, στην Γαλλική Στρατιά του Α’ ΠΠ, στην Κατοχή, στον ΕΛΑΣ και στους νικητές του Εμφυλίου, μέχρι να ερειπωθεί και να γίνει ίσως κάποτε Μουσείο του Μικρασιατικού Ελληνισμού και των Αρχαιοτήτων του μετρό της Θεσσαλονίκης.

Και στα συντρίμμια των πεσμένων οροφών βρήκαμε με συγκίνηση διάφορες φάσεις της βιομηχανικής ιστορίας της Οθωμανικής και Ελληνικής Θεσσαλονίκης.

Από την θρυλική Societe Anonyme των Αδελφών Allatini (που έσβησε σταδιακά με την αποχώρηση των ιδιοκτητών κατά την διάρκεια του Ιταλοτουρκικού Πολέμου του 1911 – λόγω Ιταλικής υπηκοότητας των Αλλατίνι από το Λιβόρνο – και μέχρι την οριστική παύση του Κεραμοποιείου την δεκαετία του 1920), οπότε, απ’ότι φαίνεται την εργολαβία των όποιων επισκευών παίρνει η Συριανή εταιρεία Φιλίππου, που εγκαταστάθηκε στην πόλη από το 1919.

Μια βροχερή μέρα στο ανυπόληπτο και βρωμερό “πάρκο”.

Μια ελπίδα ότι κάποτε θα μιλάει για το πολυεθνικό και κοσμοπολίτικο παρελθόν της συμβασιλεύουσας δύο αυτοκρατοριών και ενός εθνικού κράτους.

Και αναρωτιέμαι μήπως αυτό το τελευταίο, δηλαδή η ιστορία της ζώσας πόλης διά μέσου διαφορετικών κυριαρχιών, θα ήταν ένα πολύ πιο αξιοσημείωτο θέμα για τα μουσεία που θα δημιουργηθούν εκεί.

*Ο Γιώργος Κυριακόπουλος είναι συγγραφέας